vrouw

Lotte: ‘Mijn man liet me achter met meer dan een ton schuld’   

6 oktober 2023

Lotte dacht dat haar financiën op orde waren, maar nadat haar man Mike overleed, bleek hij torenhoge schulden te hebben. Lotte: “Ik kon het niet bevatten: om de schuldeisers te kunnen betalen, moest ons huis zo snel mogelijk verkocht worden.”

Lotte (50): “Op mijn voordeur hing een dwangbevel met daarop de boodschap dat mijn huis per executie verkocht zou worden. Het was een gure winterdag in februari, nu zes jaar geleden en we kwamen net terug van de uitvaart van mijn man Mike, die veel te jong was overleden. Hij was maar 53 jaar oud geworden. Ik kon totaal niet bevatten wat de woorden die op de brief stonden inhielden. Was bang om flauw te vallen. Mijn moeder, die naast me stond, sloeg haar arm stevig om me heen. Ze nam de sleutel uit mijn handen en opende de deur. Verstijfd ging ik aan de keukentafel zitten. Het was vijf uur ’s middags en de deurwaarder die de brief had ondertekend was niet meer telefonisch bereikbaar. We moesten tot de volgende ochtend wachten om erachter te komen wat hier in vredesnaam aan de hand was.
Al een maand leek het alsof ik in een nachtmerrie zat. Mike had vier weken terug een hartstilstand gehad en overleefd, maar zijn hart bleek onherstelbaar beschadigd. Na een ziekenhuisopname van drie weken overleed hij alsnog. Onze dochter Natascha was ontroostbaar. Ze was nog maar zeventien, veel te jong om haar vader te moeten missen. Ik was verslagen door het plotselinge verlies van de man met wie ik al sinds mijn twintigste was getrouwd. Mike en ik waren altijd een team geweest. Hij werkte als automonteur, had zijn eigen garage, en deed de administratie. Ik zorgde voor het huishouden en Natascha. Het was een taakverdeling waar we ons allebei goed bij voelden. Nu dreigde ik na mijn man ook ons huis te verliezen. Ik was volkomen van slag. Gelukkig was mijn moeder er om Natascha en mij op te vangen.”

Trotse kostwinner

“De nacht na de uitvaart piekerde ik me suf waarom ons huis per executie verkocht moest worden. Zou Mike schulden hebben waar ik niets van wist? Ik kon het me niet voorstellen. Mike en ik hadden weleens rood gestaan, maar nooit lang. De enkele keer dat er een aanmaning binnen kwam, betaalde hij de openstaande rekening direct. Dan klapte hij zijn laptop open, maakte het bedrag over en verscheurde hij met grote gebaren de rekening. Ik zie hem nog zo zitten. Mike, mijn stoere, zelfverzekerde man die trots was dat hij kostwinner was. Mike verzekerde me altijd dat we financieel alles op orde hadden en ik vertrouwde hem. Waarom zou ik dat niet doen? Toen we net getrouwd waren en de bankafschriften nog per post binnenkwamen, verdiepte ik me er nog in. Onze in- en uitgaven zagen er altijd netjes uit. Later, toen alle transacties digitaal verliepen en de afschriften niet meer per post werden verstuurd, verloor ik het overzicht. Ik liet het gebeuren. We woonden in een mooie eengezinswoning en hadden het financieel goed geregeld, dacht ik.
De dag na de uitvaart belde mijn moeder ’s ochtends vroeg met de deurwaarder omdat ik daar niet toe in staat was. Hij vertelde dat Mike en ik schulden hadden en de hypotheek al een paar jaar sporadisch was betaald. De schuld bedroeg ruim honderdduizend euro en om de schuldeisers te kunnen betalen, moest ons huis zo snel mogelijk worden verkocht. Ik wist niet wat ik hoorde! Mijn eerste reactie was dat het een fout moest zijn. Mike kon dit onmogelijk voor me verborgen hebben gehouden. De deurwaarder moest zich hebben vergist. Dit kon niet over ons gaan. Maar later die week trof ik de bewijzen van de puinhoop die onze administratie bleek te zijn aan. In Mikes werkplaats, in zijn gereedschapskist, op zolder: overal vond ik ongeopende enveloppen van onbetaalde rekeningen. Het drama werd nog groter toen we ook een forse schuld bij de Belastingdienst bleken te hebben. Mike had zelfs drie jaar lang begeleiding gehad van een medewerkster van de Belastingdienst, zij hielp hem bij het aflossen van de schulden. Ik maakte een afspraak met haar. Toen zij Mikes dossier opende en voorlas wat ze hadden besproken, viel ik bijna van mijn stoel. Mike had de medewerkster verteld dat als mijn moeder zou overlijden we een aanzienlijk bedrag zouden erven en we onze schulden in één klap zouden afbetalen. Ook had hij laten vastleggen dat we onze caravan zouden verkopen. Al die zomers dat we erop uit trokken en hij de gelukkige vakantieman speelde, waren dus helemaal niet onbezorgd geweest. Hoe kon hij me zo hebben voorgelogen? Ik was ontzettend kwaad op hem. Door mijn woede kwam ik totaal niet aan rouwen toe. Ik had al mijn energie nodig om de financiële chaos waarin ik terecht was gekomen te ontwarren.”

Verstrikt in een web van leugens

“Ook onze vrienden en familieleden die ik vertelde over de schulden die na Mikes overlijden aan het licht waren gekomen, waren perplex. Allemaal zeiden ze dat ze ons hadden geholpen als Mike hen over de geldzorgen had verteld. Als hij bij de eerste schulden aan de bel had getrokken, hadden we samen het tij kunnen keren. Ik had dan ook zeker een baan gezocht om geld te verdienen. Maar omdat Mike zich schaamde en niemand ook maar iets vertelde, stapelden de rekeningen zich op, werden de boetes hoger en hoger en raakte hij verstrikt in een web van leugens en geldzorgen.
Ik kwam erachter dat Mikes autobedrijf tien jaar eerder in zwaar weer terecht was gekomen nadat hij was gaan handelen in oldtimers. Dat liep mis. Het doet me het meest pijn dat hij dit voor me verzweeg. Wat er in Mikes hoofd omging is nog steeds een raadsel voor me. Ik weet alleen dat liegen en bedriegen een tweede natuur voor hem werden waardoor ik uiteindelijk opgezadeld werd met een enorme schuld. De meer dan 115.000 euro die ik moest zien af te betalen, lag als een loden last op mijn schouders. Ik had geen idee hoe ik dit bedrag moest aflossen.
Mike liet me na zijn overlijden ontgoocheld en boos achter. Ik was ook boos op mezelf. Hoe had ik het zover kunnen laten komen? Waarom had ik me niet verdiept in zoiets belangrijks als onze financiën? Ineens twijfelde ik aan alles. Want als ik niet eens mijn man kon vertrouwen, wie dan wel?
Ze zeggen dat je in zware tijden je vrienden leert kennen en ik ondervond dat dit klopt. Na het overlijden van Mike kwam ik erachter dat ik gezegend ben met veel lieve vriendinnen. Een van hen, Daniëlle, hielp me uit de brand door te helpen met de administratie. Toen ze een paar dagen na de uitvaart langskwam en ze mij en mijn moeder verslagen achter een grote stapel rekeningen aantrof, pakte ze een grote boodschappentas waar ze alle papieren in stopte. Daniëlle werkte jarenlang in de financiële dienstverlening en wist hoe de hazen liepen. Met een boodschappentas vol post ging ze naar huis, waar ze met de bank belde om mijn situatie uit te leggen. Ik was waanzinnig opgelucht toen Daniëlle vertelde dat de bank me twee maanden uitstel van betaling had gegeven. Natascha en ik zouden niet meteen op straat komen te staan, maar kregen tijd om een ander huis te vinden. Ik was ontzettend boos, maar hield dit verborgen voor Natascha. Zonder bedragen te noemen vertelde ik haar wel dat we schulden hadden waardoor we genoodzaakt waren te moeten verhuizen. Het verliezen van haar vader en het verlaten van haar ouderlijk huis vond ik al erg genoeg voor haar.”

Nieuwe start

“Met alle kracht die ik in me had, regelde ik binnen een paar weken een bijstandsuitkering, schuldsanering en zowaar een huurhuis. Toen ik via de woningbouwvereniging een prachtig huisje vond met een tuin, dicht bij mijn moeder, voelde ik voor de eerste keer sinds maanden een beetje blijdschap. Het huis was kleiner dan ik gewend was, maar het voelde zo goed dat ik wist dat dit de plek was waar ik een nieuwe start kon maken. In diezelfde periode kwam Daniëlle met fantastisch nieuws. Ze had mijn oude huis gekocht als belegging om het te verhuren. Doordat ze een mooi bedrag bood, werden mijn schulden in één klap tachtigduizend euro minder.
Nog altijd ben ik dankbaar voor alle hulp die ik destijds kreeg. Ik heb ontzettend veel geluk gehad dat Daniëlle het huis kocht en het mij lukte om een huurhuis te vinden. Ik had geen cent, maar dankzij mijn lieve moeder kon ik mijn nieuwe huis toch inrichten. Ik koos de goedkoopste vloerbedekking en meubels, want ik wilde haar niet op kosten jagen. Die nieuwe start die ik voor ogen had, kon ik daadwerkelijk maken. Ik veranderde niet alleen van woonplaats, maar ook als mens. Oordelen over anderen doe ik niet meer. Door alle rampspoed die ik heb meegemaakt, weet ik nu dat iedereen getroffen kan worden door geldzorgen. De reden dat ik mijn verhaal deel is om vrouwen én mannen op het hart te drukken om altijd zicht te blijven houden op hun financiën, zelfs als ze ervan overtuigd zijn dat hun partner dit prima regelt. Ook ik dacht dat het allemaal goed zat.”

Vergeven

Lang nam ik Mike en mezelf kwalijk dat ik in deze situatie terecht was gekomen. Maar verwijten, spijt en wat-als-scenario’s bezorgden me alleen maar meer stress en verdriet. De enige manier om vooruit te komen, was om lessen uit het verleden te trekken. En dus nam ik me voor om nooit meer afhankelijk te worden van een ander. Voortaan blijf ik altijd baas over mijn huis en bankrekening. Op alle fronten heb ik de regie in mijn leven gepakt. Vroeger was ik erg onzeker en dacht ik dat anderen alles beter wisten dan ik. Maar als je de controle uit handen geeft, kun je voor onaangename verrassingen komen te staan. Ik ben door schade en schande wijs geworden. Mike neem ik niets meer kwalijk. Om verder te kunnen, moest ik mezelf bevrijden van de boosheid, wat lukte door Mike in gedachten te vergeven.
Sinds twee jaar heb ik een ontzettend lieve vriend met wie ik erg gelukkig ben, maar samenwonen met een man zal ik niet snel doen, hoezeer ik ook van hem hou. Daar zit geen verbitterdheid achter, maar een diep verlangen om te allen tijde zelf aan het roer te staan van mijn leven. Ik heb hier ook plezier in. Die onzekere vrouw die ik vroeger was, ben ik allang niet meer. Ondanks alle persoonlijke drama’s ging ik tóch door, omdat het moest. En doordat het moest, lukte het ook. Het besef dat ik zo veel meer kan dan ik dacht, heeft me zelfverzekerder gemaakt. Ik ben er ook achter gekomen dat ik goed ben met geld. Sinds twee jaar ben ik schuldenvrij. Natascha is ondanks alles opgegroeid tot een zelfstandige vrouw die haar eigen boontjes dopt, net als haar moeder. Ik ben ongelofelijk trots op haar én op mezelf.”

Tip van Vriendin

Het hulp- en werkboek Crisis. Wat te doen? sleept je door de crisis door visie, nieuwe inzichten, praktische oefeningen en humor. Met gouden tips voor wat je moet doen om je geldzaken op orde te krijgen en te houden. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Tekst: Sonja Brekelmans. Om privacyredenen zijn alle namen gefingeerd.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.

Crisis. Wat te doen?
Marieke Henselmans, Erica Verdegaal