Lezeressen vertellen: ‘Mijn lichaam waarschuwde me… en ik luisterde’

18 juli 2018

Je lichaam kan je veel vertellen, mits je openstaat voor de signalen. Deze lezeressen leerden zelfs waardevolle lessen. Dionne: “Toen ik rust moest houden, zag ik in dat ik tegen iedereen ‘ja’ zei, behalve tegen mezelf.”

Je lichaam kan je veel vertellen, mits je openstaat voor de signalen. Deze lezeressen leerden zelfs waardevolle lessen. Dionne: “Toen ik rust moest houden, zag ik in dat ik tegen iedereen ‘ja’ zei, behalve tegen mezelf.”

Hyperventilatie hield Merel (32) niet tegen op haar werk nog een tandje bij te zetten. Tot een burn-out haar dwong na te denken over wat ze nu echt wilde in haar leven.

Merel: “Wat was ik bang toen ik een drukkend gevoel op mijn borst kreeg. Ik raakte er zo door van slag dat ik ongecontroleerd begon te ademen. In paniek ben ik naar de spoedeisende hulp gegaan. Ik had werkelijk geen idee wat me overkwam, want zo beroerd had ik me nog nooit gevoeld. In het ziekenhuis werd ik onderzocht. Voor mijn ongecontroleerde ademhaling was een woord: hyperventilatie, maar voor het drukkende gevoel op mijn borst niet. Ik werd verder onderzocht, maar lichamelijk bleek ik helemaal in orde.
Gelukkig voelde ik me snel beter, maar desondanks zat de schrik nog in mijn lijf: hoe kon het dat ik me zo naar kon voelen terwijl er niets aan de hand was? Een verpleegkundige legde uit dat stress een grote weerslag kan hebben op het lichaam. Had ik het soms te druk, maakte ik me zorgen? Toen ze het me vroeg, wuifde ik haar vragen weg. Natuurlijk had ik het druk, maar wie niet? Nee hoor, met mij ging alles goed.
Destijds werkte ik op een kantoor. Het was mijn taak alles op rolletjes te laten verlopen. Mijn collega’s prezen me om mijn organisatietalent en hulpvaardigheid. ‘Als Merel het doet, komt het altijd goed’, zei mijn baas vaak. Het waren lovende woorden, waar ik zelf ook in geloofde. Als ik iets wilde, gebeurde het.  Toch liet ik steeds meer steken vallen. Daar werd ik onzeker van, iets wat ik probeerde op te lossen door nóg harder te werken.
Korte tijd later kwam ik thuis te zitten. Ik had nergens meer energie voor. Sterker nog, ik had een burn-out. In de periode die volgde, deed ik het rustig aan. In eerste instantie voelde ik me een enorme loser, maar inmiddels heb ik geleerd milder naar mezelf te zijn. Ik stel mezelf ook meer centraal: wat wil ik? Waar word ik gelukkig van? Toen ik uit de ratrace van mijn werk stapte, realiseerde ik me dat mijn werk op kantoor me geen voldoening meer gaf. Binnenkort ga ik aan de slag als pedagogisch medewerker in de kinderopvang. Daar kijk ik ontzettend naar uit. Ergens ben ik mijn burn-out dankbaar: als ik niet was ingestort, was er niets veranderd.”

Vijf jaar geleden kreeg Sabine (51) borstkanker. Hoewel het nu goed met haar gaat, is haar situatie onzeker: de ziekte kan plotseling terugkeren.

Sabine: “Hoewel artsen op scans nu geen slechte cellen meer zien, kan het type kanker dat ik heb plotseling uitzaaien. Het is mijn missie heel goed voor mezelf te zorgen. Sinds mijn ziekte luister ik naar mijn lichaam. Ik eet gezond en als ik weinig energie heb, probeer ik te rusten. Momenteel heb ik veel stress, wat zich uit in spierpijn, prikkelbaarheid en vermoeidheid. Ik heb de hulp van een coach ingeroepen omdat ik weet dat spanningen slecht zijn voor mijn lijf en ik hier graag van af wil. Ik zie elke situatie als een leermoment, hoe moeilijk het ook is. Toen ik ziek werd, realiseerde ik me dat ik moest accepteren dat ik niet meer alles kon en weinig energie had. Maar mijn ziekteproces heeft me ook iets gebracht: ik ben milder geworden, voor mezelf én voor anderen. Ik voel mezelf en anderen beter aan. Ik heb meer compassie gekregen.”

Lees de andere verhalen in Vriendin 29.