Lena: ‘Ik wil een kind, maar heb gekozen voor de liefde’
28 september 2023
Als jij een kinderwens hebt, maar jouw partner niet, wat doe je dan? Lena (39) besloot na lang twijfelen te kiezen voor haar grote liefde Ruben. En liet hiermee, tot haar grote verdriet, haar kinderwens varen. Een enorm offer, maar ‘wat ik ervoor terug krijg, is het meer dan waard.’
Lena (39): “Als ik vroeger mijn toekomst voor me zag, was er altijd een lange tafel. Zo’n gezellige gezinstafel, met kinderen, vriendjes en iedereen die maar wilde aanschuiven. Of een kersttafel met kleine kinderen, of later met volwassen kinderen en hún kinderen. De gezelligheid, reuring en liefde van een gezin zag ik lange tijd als mijn voorland. Zo wilde ik het.
En toen ontmoette ik Ruben, nu vijf jaar geleden. Een gezamenlijke vriendin bracht ons in contact. Ik was op dat moment al twee jaar single en als ik íets irritant vond, waren het wel mensen die me zielig vonden en me daarom wilden koppelen aan een vrijgezelle vriend, broer, neef, collega of wie er ook maar beschikbaar was. Vreselijk, bij die blind dates zat ik altijd de uren af te tellen tot ik weer naar huis mocht. Of ik kapte het hele feest gewoon na één drankje af: sorry, geen interesse. Mijn vriendin wist dat en pakte het subtieler aan, ze organiseerde een etentje met wat vrienden waar Ruben ook was. Alles met het doel om hem en mij bij elkaar te brengen, omdat ze geloofde dat wij weleens een geweldige match zouden kunnen zijn.
Daar had ze gelijk in. Die avond kletsten Ruben en ik aan één stuk door en nog voor ik thuis was, had ik al een appje van hem: of ik de volgende avond met hem uit eten wilde? Ik kon ook niet wachten om hem weer te zien en zei meteen ja. Vanaf dat moment hadden we wat, en dit was anders en beter dan ik ooit met iemand had gehad. We hadden dezelfde interesses, dezelfde levensvisie, dezelfde wensen.
Mijn Viking, noem ik hem weleens gekscherend. Ruben is alles wat ik zoek in een man: hij is groot, robuust en sterk, en tegelijkertijd lief en zachtaardig. In zijn armen verdwijn in zo’n beetje, met mijn 1 meter 69. Ik pas er helemaal in, en dat geldt ook figuurlijk. Ik weet dat ik veilig ben bij Ruben en dat hij me nooit zal laten vallen. Zonder daarover al te veel uit te wijden: dat is in mijn vorige relaties weleens anders geweest. Daarom koester ik die veiligheid bij Ruben, die voor mij niet vanzelfsprekend is. Ruben zal me nooit in de kou laten staan en hij zal me nooit laten vallen.
Een gezamenlijke liefde van ons is reizen. Nog geen drie maanden nadat we elkaar hadden ontmoet, zaten we al met z’n tweeën in Vietnam. Op die vakantie liep zo’n beetje alles fout wat maar fout kon gaan. We werden allebei doodziek, in meerdere hotels wemelde het van de ratten en de bus kreeg pech in de middle of nowhere, maar we hadden het geweldig samen. Ik wist: als we dit allemaal samen aankunnen én nog steeds kunnen lachen, zit het goed.”
Kinderwens
“Ongeveer een jaar nadat we een relatie kregen, begon ik na te denken over kinderen. Dat wil zeggen: ik had natuurlijk al vaker nagedacht over kinderen en daarbij had ik dan altijd dat beeld van die lange tafel in mijn hoofd. Dat leek misschien een concreet beeld, maar eigenlijk was het juist vaag. Ik wilde een gezin, dat was zeker, maar hoeveel kinderen en op welke leeftijd ik die wilde krijgen, dat lag wat mij betreft open. In het eerste jaar van onze relatie had Ruben weleens gezegd dat hij geen vader wilde worden, maar omdat mijn eigen kinderwens niet heel vastomlijnd was, schrok ik daar niet van. We waren zo met onszelf bezig en we waren nog volop in de fase van elkaar leren kennen en onze relatie opbouwen. Komt wel, dacht ik.
Ik was toen 35 en om me heen was uiteraard sprake van een babyboom, want mijn vriendinnen zijn van dezelfde leeftijd als ik. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik minstens twee keer per maand een kraamvisite of babyshower had. Ik merkte dat mijn vriendinnen echt in een andere levensfase kwamen. Spontaan afspreken voor koffie en uitgaan werd allemaal veel lastiger. Daardoor zat ik zelf ook vaker thuis op de bank en merkte ik dat ik dat ook wel prettig vond. Ik raakte meer en meer naar binnen gericht en de wens voor een gezin van onszelf begon toe te nemen. Ik voelde dat het tijd werd om een gesprek hierover met Ruben aan te gaan. Een gesprek waarin hij, dacht ik, om zou gaan als hij hoorde dat mijn kinderwens serieus was.
Alleen gebeurde dat niet. Hij ging niet om. Niet na één gesprek, niet na twee, niet na drie en ook niet na een ruzie. ‘Je wist waar je aan begon’, zei hij. ‘Ik heb vanaf dag één gezegd dat ik geen vader wil worden.’ Ik riep terug dat ik dacht dat hij dat op dat moment bedoelde. Maar dat was niet helemaal waar, zo had hij het nooit gezegd. Hij had wel degelijk duidelijk gemaakt dat het vaderschap voor hem geen optie was. En nu werd steeds duidelijker dat hij niet van mening zou veranderen.
Rubens eigen vader verliet hun gezin toen hij jong was, hij kwam gewoon nooit meer terug. Ruben is liefdevol grootgebracht door zijn moeder en heeft geen trauma overgehouden aan het vertrek van zijn vader, maar hij heeft geen hoge dunk van het concept ‘vaderschap’. Hij gunt het iedereen van harte, maar bij hem ontbreekt de wens om zelf vader te worden totaal. Los van dat hij de wens gewoon niet voelt, houdt hij ook erg van zijn vrijheid. Van ónze vrijheid. Van op reis gaan wanneer en waarheen we willen, van uit eten gaan als we er zin in hebben, van hele zondagen aanrommelen in huis in plaats van geleefd te worden door slaapjes, schooltijden en clubjes. En elke zomervakantie gedwongen worden tot een gezinscamping met schreeuwerig entertainment.
Begrijp me niet verkeerd, dit is niet míjn beeld van het ouderschap, ik kijk er zelf veel positiever tegenaan. Maar dit is hoe Ruben het ziet en hij is hier niet vanaf te brengen. Dat is, denk ik, het probleem als de wens ontbreekt, dan is er ook geen enkele noodzaak of wil om een negatief beeld bij te stellen. Zelfs als ik hem op elk punt dat hij noemt kan ompraten, dan nog wíl hij het niet. En dat kan ik niet veranderen.”
En nu?
“Toen het na een heleboel praten, discussies en – van mijn kant – huilen wel duidelijk was dat Ruben absoluut niet om zou gaan, maakte ik een lastige periode door. Ik wist het even niet meer, leefde continu met een soort vraagteken om me heen. En nu? Wilde ik ook een leven zonder kinderen? Of wilde ik een leven zonder Ruben? Want dat was het alternatief. Ruben had duidelijk gemaakt dat hij mij geen kind wilde onthouden, als dat mijn diepste wens was. Dat hij me dan zou laten gaan. Met pijn in zijn hart, maar toch. ‘Ik hou te veel van je om te accepteren dat je ongelukkig wordt’, zei hij. ‘Maar ik hou te veel van mezelf om te accepteren dat ik een leven krijg dat ik niet wil.’ Het is gewoon een hels dilemma. Bij vrijwel ieder ander onderwerp waarover je van mening kan verschillen, is wel een compromis mogelijk. Hier niet. Het is wel of niet een kind en de consequenties voor je hele verdere leven zijn, welke keuze je ook maakt, enorm.
Eerlijk, ik heb echt weleens op het punt gestaan om weg te gaan. Dan laaide mijn kinderwens zo hoog op dat ik me een leven zonder gezin niet kon voorstellen. Maar elke keer was het of de liefde me inhaalde. Wilde ik mijn grote liefde en alles wat wij samen hebben opgeven voor iets waarvan ik niet weet of het ooit gaat gebeuren als ik wegga? En wil ik liever een kind met iemand anders, wetend dat diegene niet mijn ware liefde is? Word ik dan werkelijk gelukkig en is dat eerlijk naar het kind en de vader?
Dit zijn heel grote en heel moeilijke vragen. Niets ervan is rationeel, het is allemaal emotie. En emotie gaat de ene keer de ene en de andere keer de andere kant op. Wat ik mooi vind, is dat Ruben me altijd alle ruimte heeft gegeven voor mijn emoties. Voor mijn verdriet, frustratie en zelfs rouw, want zo zie ik het afscheid van mijn kinderwens wel, als een rouwproces.
Bijna tweeënhalf jaar na het begin van onze relatie, hakte ik de knoop door. Heel simpel, op een zondagmiddag toen we samen in de tuin bezig waren. Ruben verstevigde de schutting en gooide intussen de bal weg voor Joey, onze hond. Daarna keek hij naar mij en lachte even voor hij verder ging met klussen. Ik weet niet wat aan dit plaatje maakte dat ik het ineens zeker wist, maar op dat moment leek het alsof er een kwartje viel in mijn hoofd. Dit is mijn leven. Deze man is mijn liefde. En ik koos voor de liefde. Dat betekende: geen kind. Vanaf dat moment had ik daar vrede mee.”
Toekomst
“Ruben en ik hebben het weleens over de toekomst. Dat doet soms nog pijn. Waar hij zorgeloos en positief vooruit kan kijken en ons na ons pensioen al met een camper door Europa ziet trekken, voel ik vaak nog een steek van gemis. Gelukkig begrijpt hij dat en kunnen we er goed over praten. Hij heeft ook uitgesproken dat hij best weet wat ik opgeef voor hem, en dat dat hem raakt. Op de een of andere manier doet het mij goed dat hij dat inziet.
Waar ik weleens bang voor ben, is dat ik spijt krijg. Geen kinderen krijgen heeft impact op de rest van mijn leven, daar ben ik me van bewust. Ik zal later geen oppasoma worden, mijn kersttafel zal niet die gezellige chaos zal zijn die ik ooit voor ogen had en aan mijn bed in het bejaardenhuis zullen geen kinderen staan. Dat zijn gedachten die me soms verdrietig stemmen. Maar ik weet wel dat, als die tijd Ruben en mij gegeven is, ik in al die fases iets zal hebben dat niet iedereen heeft: ware liefde. Om me heen zie ik zoveel mensen struggelen met hun relatie, of zelfs scheiden. Terwijl ik nog steeds elke dag thuiskom in de armen van mijn Viking. Ik moet er een grote opoffering voor doen, maar wat ik ervoor terugkrijg, is het meer dan waard.”
Tip van de redactie
Kun je gelukkig zijn zonder kinderen? Of ben je dat dan juist? En hoe kom je tot die keus, wel of geen kinderen? Het boek Gelukkig zonder kinderen is voor iedereen die door omstandigheden of uit eigen keus niet de weg van ouderschap volgt – en voor wie nog zit te dubben over deze bepalende beslissing.
Gelukkig zonder kinderen
Tekst Mariëtte Middelbeek
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
