Knutseltherapie

18 maart 2016

Stefanie is bezig met de voorbereidingen van Adriana’s verjaardagsfeestje. En dat geeft uiteindelijk wat rust in haar hoofd.

Stefanie is bezig met de voorbereidingen van Adriana’s verjaardagsfeestje. En dat geeft uiteindelijk wat rust in haar hoofd.

Bij ons thuis is Dirk de kunstenaar, maar nu ben ik aan het tekenen. Een heks, vergroot nagetekend van een kleurplaat. Dirk geeft de heks een oogcorrectie en klaar is ze! Adriana houdt van heksen. Soms vindt zij ze eng, maar dit is een grappige heks. In plaats van ‘ezeltje prik’ maak ik ‘wratje plak'. Tijdens het sprookjesfeestje krijgen de kinderen een wrat (een plakkussentje om posters mee vast te plakken). Die moeten zij geblinddoekt op de heksenneus proberen te plakken. 

Adriana en ik testen of het lukt om met gebaksglazuur een huisje van koek en snoep in elkaar te plakken. ’s Avonds bekijkt Nico de piratenooglapjes die ik aan het maken ben. Hij begint over zijn piratenfeestje van vroeger. Ik vind het fijn dat hij zich het verjaardagspartijtje herinnert. Voor de oudste kinderen knutselde ik ook van alles om er leuke kinderfeestjes van te maken. Die tijd ligt ver achter ons. Zo gaat dat, maar alles is anders geworden. De laatste jaren zijn zorgelijk en zwaar geweest. Zorgen en pijn lijken zwaarder te wegen dan positieve gebeurtenissen.

Gisteren was ik boos op Nico, omdat hij ’s nachts lang wegbleef en niet liet weten waar hij was. Ondertussen krijgt hij maar geen bericht van de instantie die over het begeleid wonen gaat.
Met mijn een na oudste dochter loopt het zo moeizaam, dat het thuis niet meer gaat. Het is nog niet gelukt om samen een goed gesprek te voeren. Faith voelt zich niet geaccepteerd zoals ze is. Ik probeer goed naar haar te luisteren. Toch voel ik mij schuldig. Had ik meer kunnen doen? Daarna voel ik mij boos: laat een ander het maar eens doen!

Het heeft geen zin om mezelf of wie dan ook verwijten te maken. Mijn oudste kinderen zijn kinderen van de rekening, evenals hun biologische moeder, geboren in een nest vol onveiligheid en verwaarlozing. Het gaat vaak van generatie op generatie. De één heeft er meer last van dan de ander. Ik dacht dat wij de misère konden doorbreken, maar we hebben de belangrijke hechtingsjaren gemist. 

We moeten verder, dus ik knip kroontjes, maak toverstafjes en zwaarden en pak grabbelcadeautjes in. Hoe meer ik knip en plak, hoe meer ik loslaat. Knutselen is een remedie tegen piekeren. Wat is het heerlijk om een jong kind te hebben. Ik hoop dat ik haar een goede basis in het leven kan geven. Een feestje is daarbij een vrolijk extraatje.