Kleine moeder
15 mei 2015
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 4 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al bijna 18 jaar!
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 4 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al bijna 18 jaar!
Ik hoor Adriana’s heldere stemmetje, maar kan haar niet verstaan. Stiekem sluip ik naar de badkamer en doe mijn lenzen in. Als de stemmen van Adriana en Dirk duidelijker worden, glip ik weer in bed. Daar zijn ze, met een ontbijtje. Adriana stralend, Dirk glimlachend.
Op het dienblad staat een kopje koffie en een bord met heerlijke broodjes. Adriana geeft mij, glimmend van trots, een zelf geverfd potje met zaadjes voor vergeet-mij-nietjes.
Ik ben blij, omdat mijn dochtertje zo blij is. Het is een knijpend gevoel van geluk.
Veel later in de morgen geeft Deborah mij een zilveren hangertje van een kinderkopje. Van Christianne krijg ik een leren armbandje met edelsteentjes.
Ik had geen cadeaus van dit kaliber verwacht. De zorg waarmee de sieraden zijn uitgezocht, raken mij net zoveel als het zelfgemaakte cadeautje. Ik ben blij en pijnlijk getroffen tegelijk.
Die emotie is er bij mijn eerste Moederdag ingekropen. De oudste vier kinderen waren toen nog klein en zaten op het grote bed. De tweeling uitdrukkingloos, de sporen van verwaarlozing nog zichtbaar op hun gezichtjes. Faith schudde met haar hoofdje van links naar rechts. Een stuk inpakpapier, dat ze van de geverfde steen had afgetrokken, in haar handje geklemd. Misschien had een leidster van het medisch kinderdagverblijf de kei geverfd en had Faith alleen maar geobsedeerd naar de kleuren gekeken.
Nico zat bij mij op schoot en hield mij stevig vast.
Christianne en Deborah gaven mij spontaan het moederdagknutselwerkje dat zij op school hadden gemaakt en wachtten ongeduldig op mijn reactie. Ik trok voorzichtig lintjes los, mij afvragend of ik wel recht had op moederdagpresentjes. Zagen zij mij al als hun moeder? Glimlachend gaf ik hen de reactie waarop zij hadden gewacht en zag hun oogjes stralen.
Wat er ook speelt binnen ons gezin, nog steeds denken de grote kinderen elk jaar met Moederdag aan mij en altijd schiet er op een onbewaakt ogenblik door mijn hoofd: ‘Ik ben hun moeder.’ Het grijpt mij naar de keel en steekt in mijn buik. Het komt en het gaat weer, zonder dat iemand het merkt.
En nu, met mijn kleine Adriana, begint het weer bij het begin: ontbijt op bed, stralende oogjes, een zelf geverfd bloempotje. Ergens tussen de vreugde, voel ik weer die mooie, maar pijnlijk stekende emotie. Geluk en houden van liggen dicht bij kwetsbaarheid en pijn. Ik besef dat ik maar een kleine moeder ben tussen vijf grootse kinderen.
