Kirsten: ‘Alles in mijn lijf schreeuwt om hem’

13 juli 2015

“Tien jaar geleden is mijn huwelijk geklapt omdat ik verliefd werd op een ander. Een onschuldige zoen mondde uit in een verslavende affaire die niet meer te stoppen was.

“Tien jaar geleden is mijn huwelijk geklapt omdat ik verliefd werd op een ander. Een onschuldige zoen mondde uit in een verslavende affaire die niet meer te stoppen was.

Na anderhalf jaar van toestanden, tranen, pogingen om het nog te proberen met mijn man en toch weer telkens de fout ingaan, was een scheiding de enige oplossing. Het was een hel, ik kan het verdriet uit die tijd nog voelen.

Mijn man lag totaal in de vernieling en ook onze kinderen, weliswaar nog klein maar niet klein genoeg om hier niets van mee te krijgen, hebben er erg onder geleden. Toen heb ik mij voorgenomen: dit nooit meer. Als ik ooit, binnen een relatie, gevoelens krijg voor een ander, dan kap ik het meteen af, bij het eerste moment. Alleen dán heb je kans om in te grijpen. Anders wordt de sneeuwbal steeds groter, dat is onvermijdelijk. Dus toen ik met Roel trouwde – de man op wie ik indertijd clandestien verliefd was geworden – wist ik: wat mij betreft is dit is voor altijd. Nooit laat ik iemand nog tussen ons komen.

Dat ik nu tóch weer verliefd op een ander ben geworden, vind ik onbegrijpelijk. Wat is dit toch? Ligt het aan mij, ben ik zo’n onmens? Hoe kan het dat ik niet tevreden kan zijn met wat ik heb? Roel en ik hebben het nog altijd goed. Toen de rookwolken van de puinhoop die wij hadden veroorzaakt langzaam optrokken, vonden we rust en geluk. We hebben nog een kindje gekregen, een bekroning op onze liefde. Samen met mijn twee kinderen van mijn ex vormen we een leuk gezin. Mijn ex heeft inmiddels ook een nieuwe partner: alles is dus toch op z’n pootjes terechtgekomen. De laatste vijf jaar is mijn leven rustig. Saai, nee, dat niet; of zou ik dat onbewust toch vinden?

Hoe het komt, ik weet het niet, maar sinds enige tijd ben ik wederom smoorverliefd. Op de muziekleraar van mijn oudste zoon. Ik breng mijn kind er tweemaal per week heen. Telkens maakten zijn leraar, Jeroen, en ik dan een praatje en al gauw begon ik te merken hoe ik naar die momenten uitkeek. Jeroen is een bijzondere, gevoelige en heel intelligente man. Single. Hij praat net zo mooi als hij muziek maakt. Zijn ogen lijken dwars door mij heen te kijken, ik heb het idee dat hij direct contact maakt met mijn ziel. Lang heb ik ontkend verliefd te zijn; anders moest ik, zoals ik mijzelf beloofd had, het contact immers verbreken.

Ik maakte mezelf wijs ik hem gewoon heel aardig vond. Maar ondertussen zat hij dag en nacht in mijn hoofd. Afgelopen week, toen mijn zoontje even naar het toilet was, zoende Jeroen me. Hij fluisterde erbij dat hij dit al heel lang wilde doen. Verward ben ik vertrokken. Ik weet dat het fout is, maar ik verlang zo naar meer! Hij maakt gevoelens bij me los die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Ik wil hem zo graag leren kennen… We zijn nu aan het sms’en. Hij wil een afspraak. Ik weet dat ik het niet moet doen maar alles in mijn lijf en ziel schreeuwt om hem.”

Tekst: Lydia van der Weide.