Kimberly: ‘Na 41 jaar vroeg mijn vader ineens om een DNA-test’

9 november 2023

Kimberly (42) had een goede band met haar vader, totdat hij ineens officieel bewijs wilde dat zij zijn dochter is. “Het dreef ons zó uit elkaar dat we, zelfs nadat uit de DNA-test bleek dat we wel degelijk familie zijn, geen contact meer hebben.”

Kimberly: “Naar het hoe en waarom kan ik nu, een jaar later, nog steeds slechts gissen. Ik heb werkelijk geen idee waarom mijn vader na al die jaren ineens op de proppen kwam met het verzoek om een DNA-test. Het was een complete verrassing, niet alleen vanwege het tijdstip, ook omdat we als twee druppels water op elkaar lijken. Bovendien ben ik altijd een vaderskindje geweest en hadden we een warme band. Mijn vader gaf me niet alleen weg bij mijn huwelijk, hij was ook bij de bevalling van mijn zoon. Dat hij ineens wilde weten of we wel verwant zijn, was zo’n shock, zo’n klap in mijn gezicht, dat ik na de uitslag direct het contact tussen ons heb verbroken.”

Prinsesje

“Tot mijn veertiende had ik een onbezorgde en liefdevolle jeugd met betrokken ouders. Ik was enig kind, maar er mochten altijd vriendinnetjes blijven eten en slapen. Aan onze gezinsvakanties in Griekenland heb ik geweldige herinneringen en op alle jeugdfoto’s zie je mij op de arm of aan de hand van mijn vader. Ik was zijn prinsesje, zijn oogappeltje. Hij hielp me met huiswerk maken en steunde me waar nodig. Ik reed paard en mijn vader vergezelde me naar elke wedstrijd, ook al betekende dat ’s morgens om half vijf opstaan. Na de scheiding van mijn ouders werd ik een kind tussen twee gezinnen. Mijn ouders kregen allebei een nieuwe relatie en ik ging week op, week af. Na twee jaar vroeg mijn vader of ik wel zo door wilde modderen. Hij vond het heen-en-weer gesleep te onrustig voor mij. Hij had gelijk, maar ik was wel teleurgesteld toen hij dat opperde. Ik vond het moeilijk kiezen en wilde niemand pijn doen. Mijn vader was hertrouwd en hij kreeg twee zoons. Zijn vrouw Marja vond ik aardig, maar ik was er nooit echt thuis, altijd op bezoek. Ik maakte geen deel uit van zijn nieuwe gezin. Ik stond niet op het geboortekaartje en ze vierden bijvoorbeeld de verjaardagen van de kinderen in het weekend dat ik bij mijn moeder was. Dan hoorde ik een week later hoe gezellig ze met zijn allen uit eten waren geweest. Dat kwetste me. Ik heb nu zelf een stiefdochter en wij zouden nóóit zonder Lisa feestjes of vakanties vieren.”

Officieel weggegeven

“Ik denk dat het vooral bij Marja vandaan kwam. Ze is vrij dominant. Haar wil is wet. Mijn vader had geen ruggengraat en liet haar alles bepalen. Zo wilde ik dolgraag eens een dag met mijn vader alleen op stap, maar dat was onmogelijk. Zijn nieuwe gezin met de kleine kinderen slokte al zijn aandacht en tijd op. Om hen niet te veel tot last te zijn, koos ik er na lang beraad voor bij mijn moeder te gaan wonen. In de jaren dat ik volwassen werd, had ik nog steeds een warme band met mijn vader en halfbroertjes. Ik belde veel en zag hen ook echt als familie. Ik ben ongeveer dezelfde kant met mijn studie opgegaan als mijn vader en daar konden we samen fijn over sparren. Ook mijn latere echtgenoot Ruud kon goed met mijn vader opschieten. Niet voor niets heeft mijn vader mij op mijn huwelijk officieel weggegeven en was hij samen met mijn man en moeder aanwezig bij mijn bevalling. Heel bijzonder, vond mijn verloskundige: ze had in haar carrière wel vaker moeders bij bevallingen gehad, maar nooit eerder vaders. Voor mij niet meer dan logisch. Mijn vader was vereerd toen ik het voorstelde en ik had zijn aanwezigheid bij de geboorte van James nooit willen missen. Ook niet met de wetenschap van nu.”

Ruzie om niks

“De eerste barstjes in onze relatie kwamen in coronatijd. Mijn vader en Marja pasten om de maandag op James. Ze kwamen dan naar ons huis en aten ’s avonds mee als Ruud en ik uit ons werk kwamen. Mijn vader was een leuke, grappige opa voor James. James was ook gek op hem. Die twee hadden een lijntje samen. Ze hadden ook allebei dezelfde puntige onderkaak. Er ontstond wat wrevel toen Ruud noodgedwongen thuis kwam te werken, vanwege de lockdowns, en ze niet meer wilden oppassen zolang hij thuiswerkte. Maar de echte ruzie kwam toen ze me op een maandag appten dat ze niet bleven eten maar om zes uur vertrokken, omdat ze bij een huis wilden kijken. Ik snapte niet dat ze dat uitgerekend die dag hadden gepland, dat kon toch elke andere avond? Ik keek juist altijd zo uit naar die etentjes, dus ik stuurde een berichtje terug met: ‘Goh jammer, ik had jullie nog even willen zien.’ Die opmerking van mij schoot hen in het verkeerde keelgat. Er kwam flink gesteggel om op de app en mijn vader belde me boos op en gilde dat ‘alles maar om mij draaide’. Het was altijd ikke, ikke, ikke. Hij schreeuwde zó hard dat ik kalm, maar intens verdrietig, het telefoongesprek beëindigde. Dit gebeurde in juli. In september werd ik veertig en had Ruud een verrassingsdiner voor mij geregeld. Hij nodigde mijn vader en Marja ook uit. Maar mijn vader appte dat hij ‘geen zin had in die poppenkast’. Ook op de verjaardagen van Ruud en James – we zijn toevallig alle drie vlak na elkaar jarig – kwam er geen felicitatie of bericht van zijn kant. Toen mijn halfbroertje een maand later jarig was en ik – heel flauw – ook niets van me liet horen, appte mijn vader met de vraag waarom ik dat had nagelaten. Daarop zei ik dat als hij mij en zijn kleinkind negeerde, ik dat andersom ook zou doen. Heel kinderachtig allemaal. Zo ging er een jaar voorbij. Een naar jaar, waarin ik echt verdriet had om de ruzie. Ik kijk weleens naar Het familiediner en dan zie je dat mensen soms 25 jaar twisten om een schroevendraaier die ooit uitgeleend is. Zo voelde het bij mij ook: we wisten allemaal niet eens meer waarom we nou kwaad waren en het deed iedereen pijn. Uiteindelijk nam ik weer contact met mijn vader op. Ik stelde voor samen te gaan wandelen. Dat was én coronaproof én het gaf ons de kans het rustig uit te praten. Het eerste uur babbelden we over koetjes en kal es, maar daarna sneed ik toch het onderwerp aan. Snel werd de sfeer grimmiger. Toen ik hem voor de voeten wierp ‘waarom hij zo star was tegen zijn enige dochter’, antwoordde hij mysterieus met: ‘Ja, daar twijfel ik dus aan’. Ik was stomverbaasd om die opmerking. Waar kwam dat ineens vandaan? Ons gesprek escaleerde volkomen en we gingen heel boos uit elkaar. Een hele week was ik van de kaart. Daarna belde ik mijn vader voor een verklaring: wat bedoelde hij met die opmerking? Mijn vader antwoordde serieus dat hij twijfelde of ik zijn kind wel was.”

Slechte scène

“De verkering van mijn ouders was een tijdje een knipperlichtrelatie. In die tijd had mijn moeder een kortstondige affaire met een man. Vlak na deze  ing kwamen zij en mijn vader weer bij elkaar en raakte ze zwanger van mij. Ik kende dit verhaal al mijn hele leven en heb nooit getwijfeld of ik een product van deze affaire was. Het was een kleine man met korte beentjes, zei mijn moeder altijd lachend. Zowel mijn vader als ik zijn lang en slank. Maar nu, 41 jaar na dato, vond mijn vader het ineens toch reden om te twijfelen aan onze bloedband. Eerst moest ik nog lachen toen hij een DNA-test voorstelde. Hallo, kijk eens in de spiegel of pak er een foto bij! Ik heb foto’s van mezelf en van mijn vader als kleuter: we lijken wel hetzelfde kind! Niet alleen uiterlijk lijken we nu nog op elkaar, we delen ook dezelfde passies. Maar toen ik merkte dat hij serieus was, werd ik kwaad. Mijn zuinige vader wilde ineens 200 euro gaan spenderen aan een verwantschapstest? Was hij van het padje geraakt? Het leek een slechte scène uit GTST. Boos beet ik hem toe dat ik zou meewerken aan een DNA-test, maar hem daarna nooit meer wilde zien.”

Des duivels

“In de maanden dat Nederland in de ban was van coronatesten, haalde ik met een staa e slijm uit mijn wang om aan te tonen wat ik allang wist: ik was mijn vaders dochter. Het deed veel pijn om dit te moeten bewijzen. Alsof mijn hele leven een leugen was geweest. Ook mijn moeder was des duivels. Ik vertelde het haar tijdens een lunch en ze stikte bijna in haar eten. Het was natuurlijk ook een motie van wantrouwen naar haar. Alsof zij hem en mij altijd had voorgelogen. Een week na de ‘positieve’ uitslag van de DNA-test, belde mijn vader me. Hij wilde afspreken in een motel, om over alles te praten. Ik ben ernaartoe gegaan, maar voelde veel weerstand toen ik hem zag. Hij praatte puur zijn eigen gedrag goed. Hij moest ‘het zeker weten’, voor zijn eigen ‘gemoedsrust’. Waarom hij dat ineens na 41 jaar wilde, kon hij niet zeggen. Hij zei niks over spijt of dat hij blij was met de uitslag. Ik voelde me zó rot, zó afgewezen. Ik heb snel een eind aan dat etentje gemaakt. Eenmaal thuis heb ik hem een lange mail gestuurd met daarin de mededeling dat ik het contact verbrak. Ik kon niet meer omgaan met iemand die me zo’n pijn deed. Daarop reageerde hij bot dat ‘de DNA-test geheel vrijwillig was geweest’. Ik had het ook niet kunnen doen. Maar hij respecteerde mijn beslissing om het contact te verbreken.”

Partij gekozen

“Dat is een klein jaar geleden. Sindsdien is er geen enkel levensteken geweest. Ik heb alle nummers geblokkeerd, om niet in de verleiding te komen toch nog iets te sturen. Ik vind het vooral erg voor James. Hij vraagt weleens waarom hij niet meer logeert bij opa en Marja, met wie hij altijd ijsjes ging eten. Dan zeg ik dat het vanwege corona is, ook al is dat nu weer voorbij. Zelf heb ik veel moeite met alle leuke herinneringen. Afgelopen vakantie op Kos zag ik in gedachten hoe ik daar vroeger met mijn ouders was. Ruud en ik zijn nu ons huis aan het verbouwen, normaal zou mijn vader graag komen helpen klussen. En we hebben een caravan gekocht waarmee we deze zomer naar Frankrijk willen. Hoe leuk zou het zijn om mijn vader en Marja uit te nodigen ook een paar dagen langs te komen? Ook verjaardagen en Kerst zijn lastig. Je voelt iemands afwezigheid dan zo. Mijn wereld is erg klein. Ruud en ik zijn beiden enig kind en hebben nog weinig familie. Ik heb nu alleen nog mijn moeder. Van mijn hal roers hoor ik ook niks meer, ze hebben partij voor mijn vader gekozen en mij op social media geblokkeerd. Ik vraag me af of zij wel de hele waarheid kennen. Ik baal enorm dat mijn vader zo veel kapot hee gemaakt. Waarom hee hij niets ondernomen om het contact te herstellen? Zoals ik hem ken, is hij een emotionele man. Hij moet toch elke dag opstaan met een rotgevoel? Zelf denk ik er dagelijks aan. Het is een gek rouwproces: ik heb afscheid genomen van mijn vader, terwijl hij nog gewoon lee . Mijn vader is nu 69. Als hij overlijdt, hoor ik het misschien van een tante. Ik ga dan wel naar zijn uitvaart, maar zit op de achterste rij. Geen plek voor zijn eerstgeborene en enige dochter, maar zo voel ik me ook niet meer.”

Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.