Joyce had zes miskramen: ‘Ik geloof nog steeds dat het goedkomt’

29 januari 2024

Joyce (39) dacht voor haar dertigste wel moeder te zijn. Ze trouwde met Max (42) en raakte zwanger, maar dat werd een miskraam. “Bij de eerste denk je: pech hebben. Maar na de zoveelste negatieve zwangerschapstest is het wel even heftig.”

“Vorige week heb ik een zwangerschapstest gedaan. De emoties zitten hoog, merk ik. Want de uitslag was negatief. Dat was zo teleurstellend”, vertelt Joyce. “Mijn man Max en ik willen heel graag een kindje. Daar heb ik de afgelopen zeven jaar zoveel voor gedaan en gelaten. Dan is de teleurstelling extra groot als het dan niet lukt. Op de een of andere manier gaat het bij ons gewoon niet.

We hebben twee IVF-pogingen in Nederland gedaan, die waren allebei mislukt. Nu konden we in Düsseldorf terecht. Dat gaf ons juist weer hoop. Ze doen daar meer aan onderzoek en kunnen meer doen om de innesteling van een embryo in de baarmoeder te bevorderen. Maar op de dag van de terugplaatsing van een embryo kregen we al een tegenslag te verwerken. Twee andere embryo’s waren niet gedeeld en konden daardoor niet worden ingevroren. Als deze terugplaatsing niet tot een zwangerschap zou leiden, wat dan? Max en ik hebben voor deze poging redelijk wat zelf moeten betalen, maar dat hadden we ervoor over. Anders hadden we misschien altijd gedacht: wat als we het tóch hadden gedaan? Dus niet doen, was geen optie.”

Hoeveel pech?

Joyce heeft zichzelf altijd als moeder gezien, vertelt ze. “Dat gevoel werd in de loop der jaren alleen maar sterker. Max en ik lopen regelmatig een rondje. Laatst liepen we ’s avonds bij ons in de wijk. Als het donker is, kun je goed bij mensen naar binnen kijken, en op een gegeven moment zag ik een vrouw die haar kindjes naar bed bracht. Dat zag er zo mooi uit, het emotioneerde me gewoon. Ik had dat voor mezelf ook zo graag gewild. Ik heb altijd gedacht dat ik voor mijn dertigste wel moeder zou zijn. Max en ik leerden elkaar kennen toen ik 23 was. Een jaar later zijn we gaan samenwonen, het duurde even voordat we klaar waren voor een kindje en we wilden graag eerst trouwen. Je weet van tevoren gelukkig niet hoe het allemaal gaat lopen.”

Want Joyce heeft op dit moment zes IUI-behandelingen gehad – waarbij ze zichzelf met hormonen moest injecteren om een eisprong op te wekken. Daarnaast waren er drie IVF-pogingen, die leidden tot acht terugplaatsingen van een embryo in haar baarmoeder. Ze is ook drie keer op een natuurlijke manier zwanger geweest. “Dat is allemaal best veel geweest, ja. Ik heb in totaal zes miskramen gehad, dat is bizar. Bij de eerste miskraam dacht ik nog: dit is gewoon pech hebben. Toen ik mijn tweede miskraam had, baalde ik al erger. Maar bij de derde dacht ik: hoeveel pech kan een mens hebben?”

Haar eerste zwangerschap was in mei 2017, een half jaar nadat ze trouwde met Max. “Ik was al negen maanden verder aan het dromen. Tot ik na een aantal weken bloedverlies had. Je wilt gewoon geen bloed zien, weet je? De echo bleek niet goed te zijn, maar in het ziekenhuis zagen ze wel iets van een hartslag Dat gaf ons weer een beetje hoop. Een aantal dagen later gingen we naar de verloskundige, die geen hartslag hoorde. Vooral die onzekerheid en het wachten vond ik verschrikkelijk. We wisten eigenlijk wel: dit is niet goed. Maar je houdt toch altijd hoop.”

Met vaginale tabletten werd geprobeerd om bij Joyce een miskraam op te wekken, maar dat mislukte. “Mijn lichaam kreeg dat vruchtje er niet uit, en dat veroorzaakte bij mij veel pijn. Daarna kreeg ik een hysteroscopie, waarbij de gynaecoloog met een camera en een schaartje probeerde om het vruchtje weg te halen. Dat deed nog veel meer pijn. Maar dat lukte ook niet, waarna ik uiteindelijke een curettage kreeg. Daarna is het, op één miskraam na, steeds ellende geweest. Dan wist ik dat het embryo niet goed was, maar ja, bij mij zat er dan ook nog steeds een vervolg aan. Dat maakte het voor mij ook zo lastig: dat die miskramen steeds zo moeizaam gingen. De vruchtjes nestelen zich bij mij niet goed in, maar als het dan niet goed is, blijft het wel zitten. Alsof baby’tjes niet weg bij mij willen, of zo. Dat voelt heel dubbel.”

Nog één poging

Toch heeft Joyce altijd het vertrouwen gehad dat het goed komt. “Dat geloof of die hoop is gewoon zo sterk dat het ooit gaat lukken. Ik heb dat eigenlijk nog steeds. Ik doe veel op gevoel, en ik had een droom dat de derde of vierde poging zou lukken. Want dat ik steeds miskramen krijg, is onverklaarbaar. Ze hebben alles onderzocht, tot ons DNA aan toe, maar ze konden niets vinden.

Ik wil hier niet ellenlang mee doorgaan, want een vruchtbaarheidstraject vergt veel van je, zowel lichamelijk als mentaal. Toch voelt het nu nog niet klaar. We willen graag nog één poging doen, in België of misschien ergens anders in Duitsland. Dat is voor ons alleen bijna niet meer te betalen. Alleen al de benzine kostte bijna driehonderd euro. Daarom zijn we op Gofundme.com de crowdfundingsactie Kinderwens begonnen, zodat we die laatste poging toch nog kunnen doen.”

Eigen moment kiezen

De afgelopen zeven jaar waren niet allemaal ellendig, vertelt Joyce. “Ik heb mezelf ook goed leren kennen. Ik ben sterker geworden. Ik ben gaan mediteren, dat is een van de dingen die me heeft geholpen om hierdoorheen te komen. Zeker na een moeilijke dag. Dan zonder ik me even van anderen af en rommel ik een beetje in huis. Maar ook mijn werk helpt me. Ik ben doktersassistente. Het is mijn droombaan, en het is ook vaak vrij druk, waardoor er weinig tijd is om over mezelf na te denken. Ik vind het ook fijn om leuke dingen met vriendinnen of met Max te doen. Juist die combinatie van de afzondering opzoeken en dan weer met anderen te zijn, helpt mij. Max en ik zijn er erg open over waar we mee bezig zijn, dat vind ik ook belangrijk. Het is ook een stukje verwerking om het er met vriendinnen over te hebben, bijvoorbeeld met mijn vriendin Marina, aan wie ik veel steun heb.

Al geef ik wel aan dat ik liever niet heb dat ze vragen of ik zwanger ben. Het is fijn dat ze meeleven, maar het is niet leuk om te vertellen dat het weer niet gelukt is. Dat wil ik graag vertellen, maar wel mijn eigen moment voor kiezen.”

Hoe moeilijk is het om hoop te houden dat het ooit wel gaat lukken? Joyce: “Vorige week, na die negatieve zwangerschapstest, was het even heel heftig. Al is het niet te vergelijken met een miskraam, want dan ben je een paar stappen verder. Maar dan heb ik een baaldag. Hoef ik even niets, verwen ik mezelf met allemaal lekkere dingen en probeer ik mijn leven de dag daarna weer op te pikken. Dat gaat de ene dag beter dan de andere, en soms moet ik huilen – het is alleen maar goed dat dat eruit komt. Het is een grote wens om een kind te krijgen, maar ik wil niet dat het ons hele leven beïnvloedt. Al voelde ik me twee weken vóór die test zo slecht, dat ik niet kon werken. Dan denk ik: komt dat door de hormonen die ik slik, of komt het doordat ik zwanger ben? Dat was even te veel. Er zat gewoon te veel in mijn hoofd, er was geen ruimte voor andere dingen: voor mijn werk, of überhaupt voor contact met andere mensen. Dan trek ik me terug in mijn eigen bubbel.”

‘Dat méén je niet’

“In juni was ik zwanger van het laatste embryo dat in Nederland ingevroren was. We dachten: dit is bijna te mooi om waar te zijn, nu hoeven we niet naar Düsseldorf. De ontdooiing was op mijn verjaardag. Dat is spannend, want dat kan ook niet goed gaan, en dan is er geen terugplaatsing. Maar dat voelde gewoon zo goed. Op 14 juni is dat embryo teruggeplaatst. Precies een maand later had ik een positieve zwangerschapstest. Twee weken later zagen we voor het eerst een echo met een kloppend hartje. Dus we dachten: we zijn nu over dat punt heen, het gaat lukken. Ruim twee weken later gingen we naar het ziekenhuis. Dan kijk je naar dat scherm. We zijn inmiddels ervaringsdeskundige, dus ik dacht: what the fuck, ik zie geen kloppend hartje. Ik keek naar de arts, die keek ook niet bepaald hoopvol. Ik hoorde haar zeggen: ‘Nee, dat méén je niet.’ Dat moment, dan voel je je alsof de hele wereld instort. Hoe kon het nou, dat het nou weer niet goed ging? Een beetje geluk zou nu toch weleens fijn zijn.”

Wat de afgelopen jaren hebben betekend voor haar relatie? “Die band is alleen maar sterker geworden. Je hoort weleens dat relaties klappen door dit soort trajecten. Maar wij groeien alleen maar meer naar elkaar toe. We houden ervan om leuke, originele overnachtingen te boeken. We hebben in een vuurtoren geslapen, een kerk, noem maar iets geks en wij hebben er waarschijnlijk geslapen. Dat doen we bewust en daar genieten we van. Dit soort dingen hoeft helemaal niet duur te zijn, maar het is wel belangrijk om dit samen vol te kunnen houden. Het is lastig, want zo’n vruchtbaarheidstraject kost ook een hoop geld. Dat is wel een afweging. Soms gaan we niet uit eten met vrienden, of boeken we juist zo’n overnachting niet, om verder te kunnen met ons traject. Maar een uitje geeft ook energie.”

De toekomst, die ziet Joyce in elk geval nog steeds met een kind. “We denken natuurlijk weleens: wat als het nou helemaal niet lukt? De deur naar adoptie of pleegzorg staat zeker op een kier. Mijn ouders zijn gescheiden, en de nieuwe man van mijn moeder zie ik als een bonusvader. Dus ik weet dat iemand ook als familie kan voelen zonder dat je een biologische band met iemand hebt. Maar we focussen nu eerst op die laatste IVF-poging. We willen niet twee dingen naast elkaar doen, dat kost te veel energie en tijd. Ze zeggen: de aanhouder wint. Al denk ik ook weleens: wat kan een mens op een gegeven moment nog aan? Dus we willen nu nog één poging doen. Dan is het klaar. We gaan hier net als de andere keren met positiviteit en vertrouwen in.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Nicolette Brøndsted

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.