vrouw

Jolanda: ‘Na 17 jaar heb ik nog steeds spijt dat ik mijn man verliet’

9 november 2023

Jolanda (57) had een prima huwelijk met Jan, maar kon het verdriet over haar overleden moeder niet verwerken. Dat dreef haar in de armen van Robbert (57). En nu is ze al jaren doodongelukkig met hem. “Ik heb een grote liefde gehad met wie ik fijn oud had kunnen worden. Maar die kans heb ik verprutst.”

“Er gaat geen dag voorbij waarop ik niet terugdenk aan wat ik allemaal heb opgegeven en nog had kúnnen hebben als ik niet zo stom was geweest. Aan hoe ongelukkig ik me nu voel en hoe graag ik mijn huidige relatie met Robbert en dit saaie leven zou inruilen voor een hereniging met mijn ex Jan. Het maakt me verdrietig als terugdenk aan de mooie momenten samen en boos op mezelf. Waarom heb ik dat allemaal opgegeven voor een affaire met een man die ik eigenlijk niet eens echt wilde? Waarom dacht ik dat het gras groener zou zijn aan de overkant? Ook al is het al 17 jaar geleden, de pijn én het schuldgevoel is er niet minder om.”

Gouden kooitje

“Mijn ex-man Jan was mijn grote jeugdliefde. Ik was zestien toen ik hem ontmoette op een braderie. Ons pad kruiste, we zagen elkaar en we waren op slag verliefd. We kregen een relatie, verloofden ons en trouwden toen ik 23 jaar was. Een jaar na ons huwelijk werd Angelo geboren, twee jaar later volgde Priscilla.
We vormden een gelukkig gezin met ons koningskoppel. We gingen op vakantie naar het buitenland, maakten uitstapjes en Jan was een betrokken, lieve vader. Hij was heel verzorgend, ook voor mij. Ik was eigenlijk totaal niet zelfstandig, afhankelijk als ik was van hem. Ik werkte twee dagen als verkoopster, maar Jan regelde en deed alles rondom geldzaken.
Iedereen vond hem ook altijd leuk. Op feestjes was Jan de vrolijke aardige gast, in de buurt hielp hij iedereen met klusjes en op vakantie maakte hij praatjes met de halve camping. Jan was heel eigengereid. Als ik iets geks zei, was het: ‘Doe normaal, je bent mijn vrouw’. Hij zette me het liefst in een gouden kooitje en pronkte met me. Als iemand op straat te lang naar mij keek, kon hij zo’n man aanvliegen. Maar daardoor voelde ik me wel erg beschermd door hem. Jan zag me stáán. Hij nam ook elke week bloemen voor me mee en als ik iets leuks aantrok, maakte hij een compliment. Daar kan ik tegenwoordig alleen nog maar van drómen.”

Hunkeren naar troost

“Tot mijn dertigste was ik volmaakt happy met mijn leven. Maar toen overleed mijn moeder. Ze had al een tijdje kanker, toch was haar dood onverwachts. We waren ontzettend close. Ze paste op mijn kinderen als ik werkte en ik sprak haar dagelijks. Ik kon niet omgaan met haar dood, wist niet hoe ik moest rouwen. Echt erover praten lukte niet met Jan. Hij knuffelde me wel als ik huilde om mijn moeder, maar ik kon mijn verdriet niet bij hem kwijt. Hij kon wel uren lachen en kletsen over onbenulligheden, maar echt serieus een gesprek voeren vond hij moeilijk. Psychisch ging ik kapot. Soms draaide ik helemaal door en was ik radeloos. Ik werd hysterisch van de pijn om het verlies van mijn moeder, maar hield mijn mond tegen Jan en speelde toneel.
Het is absoluut geen excuus voor mijn gedrag, noch voor vreemdgaan, maar ik was heel kwetsbaar in die dagen en hunkerende naar troost. Dus toen Robbert, een goede vriend van ons, mij appte hoe het met me ging, was ik dolblij met die aandacht.
Robbert en Lisa waren mensen uit de buurt. We woonden in dezelfde nieuwbouwwijk en onze kinderen waren bevriend. We waren al een keer met hen op vakantie geweest en vierden verjaardagen bij elkaar. Nooit had ik hem opgemerkt of aangemerkt als aantrekkelijke man. Hij was gewoon een vriend. Waarom ik dus uitgerekend verliefd ben geworden op hem, is mij een raadsel. Ik heb werkelijk geen idee waarom ik zelfs nog een affaire ben begonnen ook. Het is de grootste fout die ik mijn leven heb gemaakt.”

Zoenen in zijn auto

“Robbert zat in het buitenland voor zijn werk toen hij me sms’te. Dat had hij nog nooit eerder gedaan. Ik stuurde een bericht terug en ineens veranderde de toon. Het voelde spannend om met hem te sms’en. We bleven over en weer berichten sturen en toen hij terugkwam van zijn reis, spraken we af voor een date. Robbert en ik gingen we samen uit eten of naar de kroeg en zaten te zoenen in zijn auto.
Robbert en Lisa hadden al een tijdje huwelijksprobleem, de verliefdheid voor mij werkte voor hem als een katalysator. Hij ging weg bij Lisa en op zichzelf wonen. Daar kon ik hem stiekem bezoeken. Maar dat kwam natuurlijk uit. Lisa had ontdekt dat Robbert en ik wat samen hadden en dat aan Jan verteld. Het werd een heksenjacht, ze hebben ons achterna gezeten en stonden uiteindelijk schreeuwend op de stoep bij het huis van Robbert. Jan was woedend. Hij snapte er niets van. Hij was toch altijd goed voor mij geweest? Wat deed ik hem aan? Maar ik was mezelf totaal niet meer. Ik schreeuwde dat ik bij hem weg ging, pakte mijn spullen en trok bij Robbert in.”

Voor altijd kwaad

“Ik dacht op dat moment oprecht dat ik niet meer gelukkig met Jan was en weg wilde. Terugkijkend weet ik: ik wilde wegvluchten van de pijn, niet per se van Jan. Hadden we maar hulp gezocht en relatietherapie gevolgd. Was ik maar met mezelf aan de slag gegaan, in plaats van me te storten in de armen van een man die eigenlijk totaal niet bij me paste.
Amper een jaar later kon ik de haren wel uit mijn hoofd trekken. Mijn verliefdheid voor Robbert was verdwenen en ik kwam weer tot mijn positieven. We hadden alleen maar ruzie met zijn ex en kinderen en met die van mij. Ik voelde me doodongelukkig zonder mijn gezin. Én in de relatie met Robbert.
Maar van teruggaan naar Jan was geen sprake. Sterker nog, Jan was, en is nog steeds, woedend op me en wil me niet meer spreken of zien. Hij heeft zelfs de kinderen verboden ooit bij mij langs te komen als Robbert thuis is. Ook op hem is hij boos. Als ik mijn zoon en dochter wil zien, moet ik naar hen, of ze komen bij mij als Robbert voor zijn werk op reis is. En ik pas altijd bij hen thuis op de kleinkinderen.”

Veroordeeld

“Angelo en Priscilla zijn extreem loyaal aan hun vader en hebben meteen partij voor hem gekozen en mij veroordeeld. Ze zijn in het begin net zo kwaad en afwijzend geweest. We zijn nu weer close gelukkig, maar ze nemen me het vreemdgaan wel kwalijk. Zoiets doe je in hun ogen gewoon niet. We hebben eindeloze discussies gevoerd. Ik heb al zó vaak mijn excuses aangeboden en gezegd dat het niet slim van me was. Ze geloven me, maar snappen ook dat hun vader me niet wil zien. Wel hebben ze een paar pogingen ondernomen ons met elkaar te verzoenen. Al was het maar zodat we op hetzelfde moment aanwezig kunnen zijn op een verjaardag van een kleinkind bijvoorbeeld. Maar Jan weigert koppig elk contact.
Hij weet via via dat ik veel spijt heb en hem terug zou willen. Stiekem denk ik dat Jan diep in zijn hart ook nog steeds gek is op mij. Voor hem was ik ooit ook zijn grote liefde. Met de vrouwen wil het ook maar niet lukken. Hij heeft de afgelopen jaren al vier, vijf vriendinnen gehad, al lijkt hij nu wel een leuke relatie te hebben. Zij heeft ook nog pogingen gedaan hem met mij te laten praten. Maar hij kan mijn misstap nog steeds niet vergeven. Hij zei laatst nog tegen mijn schoonzoon: ‘Ze is zo dom geweest, ze had het zo goed en leuk met mij kunnen hebben.’ Hij heeft gelijk en dat maakt het juist zo wrang.”

Onmogelijk uit elkaar te gaan

“Ondertussen ben ik nu al zeventien jaar samen met Robbert en, op dat ene eerste jaar na, diep ongelukkig. Hij en ik: het is niks. We passen niet bij elkaar, delen niets. Hij zal nooit een arm om me heen slaan, geeft nooit een compliment. We hebben al jaren geen seks meer en ondernemen af en toe iets met vrienden, maar nooit met zijn tweeën.
Dat attente wat Robbert ooit had, is compleet verdwenen. Als ik vroeger laat van het station af kwam, haalde Jan me altijd op. Ik mocht van hem niet laat op straat. Robbert zal dat nooit doen: ‘Je bent een grote meid, je ziet maar hoe je thuiskomt’, zegt hij dan.
Ik weet zeker dat Robbert ook niet meer van mij houdt en het liefst van me af wil. Maar dat is financieel onmogelijk. Want waar moeten we wonen? We hebben een koophuis, maar geen van twee kan de ander uitkopen. Er zijn amper betaalbare huurwoningen beschikbaar en ik werk drie dagen, daarmee kan ik ook geen hypotheek afsluiten. Ook meer werken lukt niet, want ik pas twee dagen op de kleinkinderen. Dan zouden mijn kinderen opvang moeten regelen en daar hebben zij de middelen niet voor.
Robbert en ik zijn gewoon tot elkaar veroordeeld. Het scheelt dat Robbert veel voor zijn werk op reis is. Van de zeventien jaar relatie, heeft hij zeker tien jaar in het buitenland gewoond. Dat maakte het samenzijn dragelijker. Maar hij is nu met pensioen en het op elkaars lip zitten, is vreselijk. Hij vindt mij heel heftig als persoon, ik hem bot en ongeïnteresseerd. We negeren elkaar maar.”

Doorhobbelen

“Robbert wil nu heel graag een huisje kopen in Spanje, samen met zijn dochter. Het liefst zou hij helemaal emigreren en een grote villa aanschaffen, maar ik wil niet weg bij mijn kinderen en kleinkinderen. Wel hoop ik dat hij regelmatig die kant op gaat en we dus maar af en toe samen hoeven te zijn. Dan kunnen we samen nog wel doorhobbelen.
Een andere uitweg zie ik ook niet. Ik ben nu 57, dit is mijn eindstation. Als er ooit iets met Robbert gebeurt, wil ik nooit meer een andere man. Ik heb ooit een grote liefde gehad met wie ik heel fijn oud had kunnen worden, samen genieten van de kleinkinderen en kinderen. Maar die kans heb ik verprutst door een affaire te beginnen met een ander.
Ik heb Vriendin zelf geschreven omdat ik vrouwen graag wil waarschuwen met mijn verhaal. Doe mij dit niet na. Een verliefdheid kan je altijd overkomen, maar er iets mee doen, is echt een keuze. Het lijkt allemaal zo spannend met een nieuwe vent en dat is het even ook, maar al snel is het leven even saai als vroeger. Steek dus liever tijd in je huwelijk, maak dat beter door therapie, poets het op, in plaats van het bed in te duiken met die fantastisch lijkende nieuwe man. Echt, een affaire maakt veel meer kapot dan je lief is. Ik moet er nog altijd voor boeten.”

Tip van de redactie

Ervaar je onrust in je relatie? Kies je de verkeerde partners? Durf jij je niet te binden of durft jouw partner dat niet? Heb je langdurig grote pijn als de relatie uitgaat, ook al neem je zelf het initiatief? Ben je bang alleen te blijven? Vermoed je dat je relatieverslaafd bent? Stop liefdesverdriet gaat over liefde en liefdesverdriet: waarom het in de liefde niet altijd lukt, wat je eigen aandeel daarin is en wat je er zelf aan kunt doen. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Tekst: Joan Makenbach
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

Stop liefdesverdriet
Ammy van Bedaf