Janny schreef haar zoon in de gevangenis 400 brieven

9 oktober 2023

Brieven sturen naar je zoon…in de gevangenis. Voor eeuwig afscheid nemen van je dochter die niet langer wil leven. Je carrière stopzetten om te zorgen voor je zieke kind. Vier vrouwen vertellen over de kracht van hun moederhart.

Deze keer Janny (74).

Tien jaar cel

“Mijn zoon Joseph was 24 toen hij op zakenreis ging naar Marokko. Hij werkte als IT-ingenieur en woonde nog thuis, waardoor we erg close waren. Tijdens deze reis ging het vreselijk mis: Joes werd aangehouden op verdenking van het smokkelen van 8000 kilo hasj. Ik ging ervan uit dat het met een sisser zou aflopen, want natuurlijk had hij dit niet gedaan. Maar ondanks gebrek aan bewijs, werd mijn zoon veroordeeld tot tien jaar cel.

Fit blijven

Joes is half Marokkaans. Er waren mensen die vanwege zijn achtergrond twijfelden aan zijn onschuld, maar dat heb ik geen seconde gedaan. Ik maakte me vooral zorgen over zijn leven daar: de gevangenis waarin hij moest verblijven was barbaars. Er was geen psychische hulpverlening en er was niets te doen. Mijn moedergevoel vertelde me: ik ga het niet laten gebeuren dat hij hier als een psychisch wrak met gebroken tanden uitkomt; hij moet zowel fysiek als mentaal fit blijven.

Honderden brieven

Ik wilde hem afleiden en zorgen dat hij mentaal bezig bleef. In honderden brieven die ik hem schreef, probeerde ik zijn aandacht te vestigen op de allerkleinste dingen; een mier die over de grond liep, een vogelveer die zijn cel in waaide… Samen met zijn beste vriend Willem, de sportschool in Raamsdonksveer waar hij trainde en de kerk, stuurden we spullen op naar Marokko. De steun die ik kreeg was hartverwarmend en zorgde ervoor dat ik positief kon blijven. Als een tijger zorgde ik dat er geld werd opgestuurd en regelde ik dekens, eten en leesvoer voor hem.

Wennen aan de situatie

De cellen waarin Joes verbleef waren verschrikkelijk. In een van de gevangenissen waar hij verbleef, zat hij met 75 man in één cel. Hij had twee vierkante meter voor zichzelf en nul privacy. Ik heb hem een paar keer opgezocht. Hoe fijn het was om hem te zien, zo verschrikkelijk was het om hem achter te laten. De eerste twee jaren waren voor mij het zwaarst, daarna begon ik te wennen aan de situatie, hoe gek dat ook klinkt. Ik heb nooit in een hoekje zitten huilen en haalde al mijn kracht uit mijn contact met Joes. Ik spoorde hem aan om niet bij de pakken neer te gaan zitten en met succes: hij begon met het geven van sportlessen, mocht een tuin bijhouden en ging lesgeven.

Moederliefde

Na vier en half jaar kwam Joes vrij, hij was toen 29. Ondanks de vreselijke jaren, ging het heel erg goed met hem. Terug in Nederland schreef hij de roman 400 brieven van mijn moeder. Toen hij me vroeg om zijn boek te lezen, kwamen de tranen. Alles kwam er in één keer uit toen ik over mijn eigen moederliefde las. Inmiddels is Joes getrouwd en vader geworden van een prachtige zoon. Wat zijn gevangenschap ons heeft gebracht, is dat we weer zien hoe mooi alles is. Hoe bijzonder het is dat een tulp gaat bloeien en er ieder jaar weer blaadjes aan de bomen komen. De donkere jaren hebben ons sterker gemaakt en dichter bij elkaar gebracht.”  

Tekst: Hannah König
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.