Inge’s man had een ander: ‘Op zijn sterfbed kwam het hoge woord eruit’

30 april 2024

Een vreemd gevoel had Inge (56) al een hele tijd, maar haar man Teun bezwoer haar dat ze het mis had: natuurlijk had hij geen ander. Tot hij op zijn sterfbed de waarheid niet langer voor zich kon houden en Inge achterliet met dubbel verdriet.

Inge: “Sommige mensen vinden het egoïstisch wat Teun heeft gedaan, anderen juist helemaal niet. Iedereen die het weet, heeft er een mening over. Voor mij is het vooral heel dubbel allemaal. Ik heb verdriet om het verlies van mijn man, maar ook om het verlies van het beeld dat ik van ons huwelijk had. Tegelijkertijd ben ik ergens ook opgelucht dat ik antwoord heb gekregen op de vragen die ik al zo lang had. En dat ik weet: mijn gevoel heeft me niet in de steek gelaten.
Dat gevoel begon een jaar of zeven geleden al. Teun, met wie ik tot zijn dood in 2022 bijna 32 jaar getrouwd was, was net vijftig geworden en begon zich anders te gedragen. Late midlife, grapte ik. Hij gaf nooit veel om zijn uiterlijk. Het model van zijn spijkerbroek was al jaren hetzelfde en hij kocht, als hij een fijn paar schoenen vond of een overhemd dat goed paste, het liefst dat model in vijf kleuren. Maar nu droeg hij een skinny jeans, viel tien kilo af, kocht hippe sneakers en deed elke ochtend zijn kapsel met wax die hij bij de kapper kocht. En ja hoor, om het cliché compleet te maken: daar was ook een sportauto. In het weekend ging Teun daarmee rijden, soms ook na zijn werk. “Gewoon, toeren”, zei hij.
Er was meer: hij kwam afspraken niet na, werkte over, belde ineens buiten in plaats van naast mij en waar zijn telefoon voorheen altijd rondslingerde, hield hij hem nu angstvallig bij zich. Mijn eerste vermoedens begonnen toen een vriendin van me erachter kwam dat haar man haar had bedrogen. “Ik had het al kunnen weten toen hij raar ging doen over zijn telefoon”, zei ze. Die avond vroeg ik aan Teun of er soms iets speelde dat ik moest weten. Hij deed alsof hij me niet begreep tot ik het zo ongeveer voor hem spelde: heb je een ander? Hij reageerde oprecht, dacht ik, boos over die vraag. Een ander? Hoe kwam ik erop?

Spoken

“Het was ook een belachelijk idee, zo suste ik mezelf. Natuurlijk had mijn trouwe Teun geen ander. Waarom zou hij ook, want wij hadden het toch goed samen? Liefde, lol, goede gesprekken, twee mooie en inmiddels volwassen kinderen, en nog steeds hielden we van elkaar. Dus elke keer als er iets gebeurde, zei ik tegen mezelf dat ik spoken zag. Een weekend weg met vrienden waarvan er eentje later van niets bleek te weten? Nee, natuurlijk had ik het niet goed begrepen, hij was met die andere Marcel weggeweest. Dat nachtje weg met zijn werk – een hei-sessie, heette dat – kon ik noch bij Teun noch bij een van zijn collega’s terugvinden op LinkedIn, terwijl dat de dingen zijn die mensen toch vaak delen. “Mocht niet van de manager”, zei Teun. En zo waren er nog meer dingen, maar ik bleef vasthouden aan mijn eigen gedachte: Teun was mij trouw.

Ziek

En toen werd hij ziek, ruim drie jaar geleden. Kanker, en het was al uitgezaaid. We schrokken enorm. Genezing zou niet lukken, maar de artsen zouden er alles aan doen om Teuns leven te rekken. Teuns doel was om minstens zeventig te worden. Hij onderging chemokuren en bestralingen en de eerste tijd ging het, los van de bijwerkingen, best goed met hem. Zo goed dat hij, na een korte pauze, weer dingen uit zijn sociale leven oppakte. Als ik werkte, ontving hij vaak mensen op de koffie: collega’s en vrienden. Ik kende niet alle namen die hij noemde, maar was wel blij voor hem dat ze hem niet lieten vallen. Voor het eerst hoorde ik ook de naam Beate vallen. Een collega met wie hij niet zoveel had samengewerkt, maar die hem nu regelmatig opzocht. Attent, vond ik, en ik zocht er niets achter. Ze kwam niet vaak, ik hoorde haar naam in zes maanden tijd twee of drie keer.
Teun ging ook weer vaker weg. Dan ging hij met een vriend wat drinken of vertrok hij op zondagmiddag naar de voetbalclub van onze zoon om een wedstrijd te kijken. Vaak bleef hij daar dan hangen, voor de gezelligheid. Ik was blij dat hij nog zoveel kon en ik gunde hem dat. Het vreemde gevoel dat ik had gehad, was niet verdwenen, maar nu kon ik mezelf natuurlijk helemaal sussen: wie gaat er nu vreemd terwijl hij kanker heeft?
Na een goed eerste jaar, begon Teuns gezondheid minder te worden. Ik kreeg meer en meer zorgverlof en was vaker thuis, waardoor ik ook vaker aanwezig was als er bezoek kwam. Alleen die Beate liet zich uitsluitend zien als ik aan het werk was. Teun vertelde het nooit uit zichzelf, maar toen ze een keer een sjaal had laten hangen of het mij opviel dat er een extra koffiekopje stond, zei hij wel dat zij er was geweest. Ik voelde me schuldig als ik daar een gek gevoel bij had. Trouwens, als hij al vreemd wilde gaan, zou het lastig worden. Bij mij was Teun inmiddels namelijk impotent. Dus het idee dat hij me bedroog, werd alleen maar belachelijker.

Het hoge woord

Teun takelde meer en meer af. Er kwam een bed in de kamer, er kwamen gesprekken over meer morfine, en hoe dacht hij over euthanasie? Ik werkte nog wel, maar toen ik een uur voor me uit had zitten staren achter mijn computer, zei mijn baas op een ochtend: “waarom ga je niet naar huis?” Ik belde Teun niet, want ik was bang dat hij misschien net sliep. Dus kwam ik thuis, opende de voordeur en hoorde vanuit de kamer gelach gekomen. Ik ging de woonkamer binnen en zag hoe een voor mij onbekende vrouw de hand van mijn man vasthield. Toen Teun mij zag, trok hij de zijne snel los. Betrapt, zo keek hij. En zij ook. Heel even, toen stond ze op en stelde zich voor: Beate. En ze was blij mij eindelijk te ontmoeten. Waarna ze meteen wegging.
Er was iets, ik zag het in zijn blik. Hoe hij naar haar keek was zo bewonderend, zo opgetogen. Hij had echt lichtjes in zijn ogen. “Is er iets dat ik moet weten?” vroeg ik, maar nee, dat was er niet. De dagen erna had Teun veel meer pijn. De huisarts kwam en Teun zei dat hij niet meer wilde. Het ging nu echt snel, we waren al bezig met de euthanasie-aanvraag. En toen, op een woensdagavond, nadat we samen over zijn uitvaart hadden gesproken, zei Teun dat hij toch iets wilde vertellen. “Even koffie pakken”, zei ik. Het moment uitstellen misschien, ik weet eigenlijk niet waarom ik weg wilde. In de keuken stond ik te trillen toen ik op het knopje van het koffiezetapparaat drukte. Ik ging naast Teuns bed zitten en zei luchtig: “Wat was er dan?” En toen kwam het hoge woord eruit. Het ging over Beate, zei hij. “Jij vroeg of er iets was wat je moest weten”. Ik vind dat je recht hebt op de waarheid voor ik ga.”

Spannend

Zeven jaar, zo lang had de affaire geduurd. De late midlife, de nachtjes weg, geheime telefoontjes en appjes; álles waar ik zo’n vreemd gevoel bij had gekregen, bleek toch te kloppen met mijn gevoel. Teun was helemaal wild van haar, maar, zo bezwoer hij, hij was nooit minder van mij gaan houden. Beate was spannend, anders, opwindend, en ik was de liefde van zijn leven.
Ik werd gek, maar bleef uiterst kalm. Het liefst was ik gaan schreeuwen, maar wat moest ik? Mijn man op zijn sterfbed te lijf gaan? Ik begon te huilen, om alles. Zijn bekentenis, zijn aanstaande dood, dat ik verder moest met deze waarheid. Ik heb de hond meegenomen en ben drie uur gaan wandelen, tot na middernacht. Toen ik terugkwam zei ik: “Als ze maar niet op de uitvaart komt.” Dat bleek Teun haar wel beloofd te hebben, maar ik zei dat als hij ook maar een klein beetje respect voor mij had, hij haar zou vertellen dat ze niet welkom was. Dat deed hij uiteindelijk dan maar.
Ik ging naar bed en sliep die nacht amper. De volgende ochtend vroeg Teun of het wel ging met mij. Ik vertelde hem dat ik verdrietig en heel erg in de war was. Wij hadden het toch goed gehad? Hij verzekerde me opnieuw dat ik zijn grote liefde was en ook al kun je dat natuurlijk in twijfel trekken, het heeft me goed gedaan dat hij dat bleef zeggen.

Dubbel

Rond de middag had Teun zoveel pijn dat de huisarts met spoed kwam en hem meer morfine gaf. Daarna was hij eigenlijk niet meer aanspreekbaar. De volgende dag is hij in de loop van de middag overleden. Ik hield me groot, maar voelde me zó verscheurd. In de dagen tot de uitvaart hield ik zijn bekentenis voor mezelf, maar na de uitvaart – waar Beate niet was – vertelde ik mijn beste vriendinnen erover. Toen brak ik, ik kon echt alleen nog maar huilen. Om zijn dood, om het beeld van ons huwelijk dat nu aan diggelen lag, om al die jaren waarin ik mijn gevoel had gesust. Het was, en is, zó dubbel allemaal. Ik was ook boos op Teun, maar op wie kon ik mijn boosheid richten? Wie is er nu boos op een dode vent? Naar buiten toe was ik natuurlijk de rouwende weduwe. En over de doden niets dan goeds, dus met wie ik ook sprak, Teun werd altijd opgehemeld. Behalve mijn vriendinnen wist niemand iets, dus praatte ik altijd mee: ja, geweldige vent, zo’n groot verlies. En ik meende dat ergens ook. Maar tegelijkertijd had die geweldige vent me zo’n pijn gedaan en die pijn vond geen enkele heling.

Verdriet

Na vier maanden werken, viel ik uit. Ik zakte steeds dieper in de put. Begrijpelijk, vond iedereen, maar het was niet de rouw, maar de ontrouw die me de das omdeed. Uiteindelijk kwam ik bij een goede psycholoog die ook rouwtherapeut was en leerde ik verdriet en woede uit elkaar te halen. Ik richtte me op het verdriet, want daarmee kon ik verder, daar zat beweging in en uiteindelijk de weg omhoog. Verdriet maakt je zacht, woede maakt je hard.
Het kostte heel wat tranen en hard werken, maar inmiddels kan ik zeggen dat ik er weer ben. Ik heb die weg omhoog gevonden. Ik heb Teuns ontrouw geaccepteerd en zie het als een zijspoor van ons op zich goede huwelijk. Ik heb hem vergeven, omdat ik niet anders kan. De situatie zal nooit meer veranderen en ik heb uitsluitend nog invloed op hoe ik hiermee omga. Ik kies ervoor om negatieve gevoelens niet de overhand te laten nemen, anders raak ik verbitterd. Dat wil ik niet, dan verpest ik mijn eigen leven. En daarvoor vind ik het leven, ondanks alles, nog steeds veel te mooi.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.