IKEA-schroef

4 april 2014

Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar Stefanie vindt het toch echt veel belangrijker dat haar kind zich vrij kan bewegen.

Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar Stefanie vindt het toch echt veel belangrijker dat haar kind zich vrij kan bewegen.

Nogal banaal om op een vrije dag naar IKEA te gaan, maar we doen het toch. Bovendien woont mijn oudste zus vlakbij het Zweedse bedrijf en kunnen wij, als we uitgewinkeld zijn, bij haar langs gaan.

Peuzelend aan een ontbijtbroodje uit het restaurant, zit Adriana in de winkelkar.‘Mag ik die hebben?’ vraagt ze, als we een bak met pluche pandaberen passeren. Niet helemaal fairtradeproof: ‘Design and quality IKEA of Sweden’, maar: ‘made in Vietnam’. Slechts 3 euro en Adriana wil er zo graag één hebben. Voor we het weten, ligt er een snoezig beertje in de kar. Adriana klimt uit de boodschappenwagen en gaat op krukjes en stoelen zitten. Ze trekt zelf haar laarsjes uit en test de bedden. Dirk en ik kijken glimlachend toe als ons dochtertje onder een dekbed kruipt. Heerlijk onbevangen! Ik loop met haar jas en laarsjes in mijn hand langzaam verder. Een mevrouw in een gele IKEA-outfit spreekt Adriana aan. Ze kijkt vriendelijk, maar ik voel mij betrapt. Adriana kijkt verlegen weg, dus draai ik mij beleefd naar de verkoopster toe.‘Ik zie dat zij op sokken loopt, maar er kunnen hier schroefjes liggen. Ik zou het sneu vinden als zij zich bezeert.’ ‘Bedankt’, zeg ik opgelucht. ‘Ik zal haar d’r laarsjes weer aan doen.’ Braaf trek ik Adriana haar schoenen aan. Ik ben niet zo bang voor die schroefjes. Soms word ik wel overvallen door angst voor grote gevaren, zoals: het verkeer, psychopaten, water en vuur, maar ik hang niet constant panisch om Adriana heen om te voorkomen dat zij zich bezeert. Ik wil dat zij zich vrij en gelukkig voelt.

‘Wat een leuke vaasjes!’ Ik besluit ze voor mijn grote meiden mee te nemen. Dat doe ik veel te weinig: iets voor de oudste kinderen kopen. Voor onze jongste dochter koop ik gemakkelijker een aardigheidje. En voor Nico? Waarom koop ik geen vaasjes voor mijn zoon? Gek eigenlijk.

Mijn zus neemt ons mee naar het stadspark. Zo groot, dat het een waar stukje natuur is. Adriana sleept met takken en deelt bloemetjes aan ons uit. Ze klimt op boomstammen en grote stenen. Als ze op een puntige steen is gaan zitten, wrijft ze over haar achterwerk, maar speelt vrolijk verder. Er zijn hier gevaren: stenen, boomwortels, stekels en kuilen, maar dit is het geluksmoment van de dag en ik heb liever dat Adriana zich bezeert aan iets uit de natuur dan aan een IKEA-schroef.