Het gesprek
11 december 2015
Stefanie brengt Faith naar een belangrijk gesprek.
Stefanie brengt Faith naar een belangrijk gesprek.
Ik parkeer voor het winkeltje waar Faith werkt, tuur naar binnen, maar zie niemand. De cliënten zijn vaak in de werkplaats. Daar maken ze kerstversiering, zeepslingers en cadeautasjes.
Mijn lange, blonde dochter komt er al aan. Als zij instapt, merk ik dat ze nerveus is. Ze wilde graag naar De Swaai, maar nu we onderweg zijn naar het intakegesprek, kan zij niet ontspannen.
Faith woont van zondagavond tot vrijdagmiddag in een trainhuis: een stap op weg naar zelfstandigheid. Ze kookt daar, doet de was en gaat zelfstandig naar haar werk. Toch voelt ze zich vaak niet geaccepteerd om wie zij is. Ze voelt zich anders dan anderen en haar hoofd loopt over van gedachtes. Ze kan ineens boos worden, maar na een gesprekje komt haar vrolijkheid altijd weer terug. De Swaai helpt mensen met psychische klachten en een (lichte) verstandelijke beperking.
We hebben het gesprek met een psychiater en een psycholoog. Ik heb al veel hulpverleners voor de kinderen meegemaakt. Er zaten betweterige mensen tussen wiens ego in het geding kwam als wij, als ouders, onze eigen ideeën hadden. Ook hadden zij er vaak geen besef van wat hechtingsproblematiek werkelijk inhoudt. We hebben maar een paar oprecht betrokken hulpverleners getroffen. Misschien nu weer! De jonge psycholoog en vrouwelijke psychiater van De Swaai lijken mij best geschikt.
Faith zegt dat ze niet kan uitleggen hoe zij zich voelt, maar dan doet ze iedereen versteld staan van haar verhaal. De hulpverleners krijgen een goed beeld van haar en zullen bijpassende hulp zoeken, zodat Faith lekkerder in haar vel zal gaan zitten.
Aan het eind van het gesprek zegt de psycholoog: ‘Je zei dat je niet goed kon vertellen hoe jij je voelt, maar ik hoefde bijna geen vragen te stellen. Je vertelde juist heel duidelijk.’
Ik ben er trots op dat Faith zo goed haar verhaal kan doen. ‘De hulpverlening’ zei vroeger tegen ons dat ze nooit zou gaan praten!
Op de terugweg is Faith opgelucht en hoopvol. Ze heeft een wolk opzij geschoven om een zonnestraaltje door te laten. Ik zet haar bij het winkeltje af.
‘Ik stuur je vanavond wel een appje om je te bedanken,’ zegt Faith. Ik moet lachen, omdat het bedanken blijkbaar per app moet. Dan rijd ik terug naar mijn werk.
’s Avonds krijg ik inderdaad een berichtje. ‘Heey Steef, bedankt dat je mee was vandaag. Vond het super goed gaan.’ Daarna komen er een heleboel vrolijke emoticons.
