Gelijkwaardige kerststukjes
27 december 2013
Stefanie is een beetje kerstmoe. Gelukkig zijn er de kerststukjes van haar kinderen om haar op te vrolijken.
Stefanie is een beetje kerstmoe. Gelukkig zijn er de kerststukjes van haar kinderen om haar op te vrolijken.
De naalden van de kerstboom beginnen uit te vallen. Als ik gestofzuigd heb en iemand zich tussen de tafel en de den manoeuvreert, liggen er weer tientallen naalden op de grond. Kerstkaarten hangen aan leuke linten, maar staan ook bij het kerststalletje op de piano en waaien geregeld op de grond door het open- en dichtgaan van de deur.
Blasé van het kerstsentiment en de chocolaatjes uit diverse kerstpakketten, ben ik wel toe aan een nieuwjaarsduik, maar dan figuurlijk. Even alles fris maken in huis en hoofd!
De gezellige kerstversiering begint rommelig te worden. Mijn buik is rond door alle lekkernijen en ik ben zat van de kersttijdemoties. Het oude buurmannetje dat een kerstkaart bij ons door de brievenbus gooit, terwijl zijn vrouw in een verzorgingshuis zit, vind ik zielig. Berichten over de verschrikkelijke situatie in het toch al zo arme Zuid-Soedan en de wereldwijd 800.000 kinderen die jaarlijks sterven aan diaree, geven mij een akelig en te rijk gevoel. Ik ben een sentimentele slappeling! En dan is het gemakkelijk om mij achter oude buurmannetjes of arme mensen te verschuilen, zodat ik word afgeleid van de pijn binnen mijn eigen gezin. Gaat het wel goed met iedereen? En als het goed gaat, zoals met mijn peutertje, verstijf ik soms van angst voor wat er allemaal kan gebeuren.
Uitgekeken op de kerstsfeer, zal ik toch moeite hebben om binnenkort Adriana’s kerststukje weg te doen. Het maken van kerststukjes was met de oudste vier kinderen altijd een happening. Een middagje creatief plezier met een zak vol gekregen takjes en blaadjes. Vorig jaar hielp alleen Faith nog mee en dit jaar maakte Adriana voor het eerst een prachtig stukje.
Vroeger keek ik trots naar de kerststukjes van mijn kinderen en nu begin ik te glimmen als ik het decoratiestukje met de knalroze kaars van mijn jongste dochtertje zie. De kerststukjes van toen en die van nu zijn, ondanks verschil in uitvoering, gelijkwaardig aan elkaar. De vredige, terugkerende kerststukjes verraden niet dat wij als samengesteld adoptie- en biologisch gezin hebben geworsteld en nog steeds worstelen. Maar dan komt er aan het eind van het jaar een onverwachte wending. Als het niet lekker gaat tussen mij en één van mijn bloedmooie, nog thuiswonende dochters, komt dit jong volwassen kind ineens naar mij toe. Ik hoor een woord van waardering, een woord van hoop. Ik zie een rustig gezicht. Een warm lichtpuntje voor 2014!
