Fleur: ‘Nee, we willen geen kinderen. Ik word gék van die vraag’

Tekst: Joan Makenbach

26 mei 2025

Fleur (39) en haar Julius (44) weten het zeker: ze willen geen kinderen. Maar dit is voor hun omgeving moeilijk te accepteren. “Waarom moet ik me steeds verantwoorden en vrouwen met kinderen niet?”

Fleur: “Het is ongelofelijk hoe brutaal mensen zijn. Wildvreemden die op de man af vragen waarom ik geen kinderen heb: kan ik die niet krijgen of wil ik ze niet? Kennissen die iets subtieler gissen naar het antwoord en me dan ‘zogenaamd spontaan’ een verhaal vertellen over een vriendin die op haar veertigste een tweeling kreeg of een collega die net ivf heeft gedaan, in de hoop dat ik hap en iets vertel over mijn eigen situatie. Meestal doe ik dat niet, omdat ik daar gewoon geen zin in heb. Ik wil mezelf niet op iedere verjaardag, werkborrel of bij elk voorstelrondje hoeven verantwoorden.
Je hebt ook mensen die me semi-grappend aansporen, want ‘de tijd dringt natuurlijk’. Soms doe ik net of ik gek ben. Welke tijd? Ik kan me niet herinneren dat ik ergens op wacht. Maar meestal word ik een beetje boos: oordeel niet en bemoei je niet met een ander. Je kunt immers nooit achter iemands voordeur kijken.”

Altijd verantwoorden

“Als je geen kinderen wil, moet je je in onze maatschappij altijd verantwoorden. Dat is niet relaxed. Toen ik jonger was, riep iedereen dat het moedergevoel vanzelf zou groeien, als ik ouder werd, de hormonen door mijn lijf zouden gieren of ik vriendinnen met kinderen zou krijgen. Maar nu, op mijn 39ste, is het vooral mezelf en mijn keuze verdedigen, heb ik gemerkt.
Ik vind het ook buitengewoon vervelend om keer op keer te moeten uitleggen dat ik geen kinderwens heb, omdat je dan vaak automatisch anderen kwetst. Vrouwen die dolgraag zwanger willen worden, maar bij wie het simpelweg niet lukt. Of moeders die stapelgek zijn op hun kinderen. Het is alsof ik ze in hun maag schop, als ik zeg dat ik er niet aan moet denken. Alsof ik hun bloedjes beledig. Meestal zeg ik er dan ook gauw achteraan dat ik geen kinderhater ben en ze hartstikke leuk en authentiek vind. Anders lijk ik een koude bitch.
Ben je zeer pro-earth en bang voor het einde der tijden, dan snapt de omgeving meestal nog wel waarom je geen kinderen wil. Er heerst dan begrip, gemengd met een soort ‘ach gut, kijk haar’-blik. Maar ik heb niet de behoefte om de aarde te redden. Ik maak me best zorgen om het milieu, maar het speelt niet mee in mijn beslissing. In ónze beslissing, want mijn vriend Julius en ik staan hier precies hetzelfde in.”

Geen moederkloek

“Eerlijk gezegd heb ik geen heel stellige of activistische mening waarom ik geen kinderen wil. Het is meer een optelsom van dingen. Ik vóél het simpelweg niet. Het moederkloekgevoel. De wens om nageslacht op de wereld te zetten. Die bekende klapperende eierstokken, het op willen snuiven van babygeur, ergens voor willen zorgen, een mini-me willen reproduceren, iets doorgeven van de genen van mij en mijn vriend, enzovoorts.
Ik vind zo’n babbelende peuter, bijdehante tiener of opstandige puber best geinig, maar voor een ander. Zelf wil ik die verantwoordelijkheid niet dragen en/of mezelf continu wegcijferen. De meeste van mijn vriendinnen zijn louter nog moeder. Ze hebben geen andere gespreksstof dan hun zwangere buik of hun baby. Die zijn sowieso de eerste tien jaar zichzelf niet. Pas als de kinderen in de bovenbouw zitten, hebben ze wat meer tijd voor zichzelf en om weer eens met mij af te spreken. Hoe geëmancipeerd mannen tegenwoordig ook zijn, met hun papa-dagen en ouderschapsverlof, ik zie om me heen dat het toch vaak de vrouwen zijn die in het gezin alle ballen in de lucht houden. Dat deel van jezelf wil ik niet opofferen.
Blijkbaar ben ik daardoor raar. Ik wijk af van de norm. Als vrouw is het bijna logisch dat je later moeder wil worden. Ik zie het ook in mijn omgeving: mijn zussen, schoonzussen, andere familieleden, buurvrouwen, oud-klasgenoten en dorpsgenoten hebben allemaal kinderen of een kinderwens. Alleen hoeven zij zich nooit te verantwoorden.”

Abortus

“Dat ik geen kinderen wil, weet ik al sinds mijn zesde jaar. Toen riep ik al dat ik later alleen graag veel hondjes wilde. Toch ben ik wel al een keer zwanger geweest. Maar weinig mensen weten dat ik op mijn 21ste een abortus heb ondergaan. Julius en ik waren nog maar net samen. Ik zat in mijn laatste jaar van het hbo. Ik had al een tijd buikpijn, maar dacht dat het kwam door zenuwen voor mijn tentamens. Toen ik merkte dat ik al even niet ongesteld was geworden, deed ik een zwangerschapstest. Acute paniek is nog een milde omschrijving voor wat ik voelde, toen er twee streepjes op de zwangerschapstest verschenen. Ik wist één ding zeker: dit wilde ik niet. Niet met een zwangere buik in de schoolbanken, geen maxicosi straks tijdens de diploma-uitreiking. Ook voor Julius was het een onaangename verrassing. Hij is nog meer anti dan ik als het om kinderen gaat.
Ietwat beschaamd ben ik toen naar mijn huisarts gegaan. Hij constateerde dat ik zeven weken zwanger was. Na meerdere gesprekken kreeg ik zogenaamde abortuspillen. Die moest ik vaginaal inbrengen en brachten een miskraam op gang. Ik was blij dat ik niet naar een kliniek hoefde, maar vond het heftig. Pijnlijk ook. Ik had enorme krampen in mijn baarmoeder en lag twee dagen met warme kruiken in foetushouding op de bank. Het voelde ook als een soort vergelding. Ik was onvoorzichtig geweest, dit was mijn straf.
Op mijn moeder na heb ik dit met niemand gedeeld. Zelfs niet met mijn oudere zus. Normaal zijn we heel close, maar Anka wilde destijds wel graag kinderen en was al een tijdje ‘bezig’. Ik wilde haar niet kwetsen met mijn beslissing. Ook tegen anderen zeg ik het niet snel. Online komen ook altijd nare reacties onder berichten van mensen die eerlijk vertellen ooit een zwangerschap te hebben afgebroken, alsof iemand ‘zomaar’ kiest voor abortus. Omdat het ‘even niet gelegen’ komt.
Gelukkig kon ik het wel bij mijn moeder kwijt. Zij kent me door en door. Zij wist dat ik nooit een kinderwens heb gehad. Als jong meisje speelde ik al niet met poppen, alleen met knuffels. En als ik het al had over later, dan over een gezin met honden. Dat is ook gelukt. Julius en ik hebben twee labradors.”

Eenzame oude dag

“Hoe overwogen en bewust Julius en ik ook gekozen hebben voor een leven zonder kinderen, de boodschap lijkt niet altijd over te komen. Zelfs onze naaste omgeving die ons goed kent, denkt af en toe nog steeds dat ze ons van het tegendeel moeten overtuigen of waarschuwen voor een ‘kille, eenzame oude dag’.
Dat ik nog geen veertig ben, speelt zeker mee. Het is nu of nooit, besef ik dat wel? Laatst kwam mijn lievelingsnicht langs. Ze wilde iets serieus met mij bespreken. Ik dacht dat er iets met haar of haar relatie was, maar het draaide om mij. Ze vertelde eerst een lief verhaal over het geluk dat ze kreeg van haar twee kinderen. Dat ze ooit zelf ook erg had getwijfeld. Ze had een goede baan, haar man ook, ze maakten veel reizen en genoten van hun vrijheid. Maar in die beginjaren stonden ze toch nog in dubio. Zouden ze later niet iets essentieels missen, als ze geen kinderen kregen? Daarop bezocht mijn nicht speciaal een paragnost om haar twijfels te bespreken. Deze had haar ervan overtuigd dat het moederschap haar echt zou gaan vervullen. Lang verhaal kort: mijn nicht volgde haar advies op en kreeg twee gezonde zoons en nu raadde ze mij ook echt een kind aan. Haar twee jongens waren de grootste rijkdom in haar leven. Ze wist nu pas wat liefde was, waarom ze op deze wereld was en wat haar levensdoel was. Ze gunt dat mij ook zo. Ze weet zeker dat ik een goede moeder zal zijn. Ze is bang dat ik, als ik straks richting overgang ga, spijt zal krijgen en dan is het te laat.
Ik vond het op zich een sympathieke actie van mijn nicht, maar toch irriteerde het me ook. Het voelde toch ietwat pusherig. Alsof ik niet toerekeningsvatbaar ben, in plaats van een volwassen vrouw van 39 met al jaren een stabiele relatie en een fijn leven. Mijn keuzes maak ik weloverwogen, het is geen bevlieging. Wel heb ik heel veel informatie verzameld over het onderwerp. Kranten- en tijdschriftenartikelen uitgeknipt, documentaires gekeken en podcasts geluisterd. Vroeger kende ik alleen Oprah Winfrey als vrouw zonder kinderwens, maar je hoort het nu steeds meer. Ik heb behoefte aan rolmodellen, vrouwen van dertig, veertig, vijftig, zestig en tachtig die volkomen gelukkig zijn zonder kinderen.”

Steriliseren

“Na die abortus van achttien jaar geleden, ben ik nooit meer zwanger geraakt. Julius en ik zijn nog steeds samen, maar we vrijen met dubbele protectie: een spiraal én condoom. Binnenkort ga ik op voor een sterilisatie. Ik vroeg mijn huisarts op mijn 25ste al om een sterilisatie. Maar ik kreeg geen verwijsbrief, hij vond me te jong. Mijn arts had slechte ervaringen met ‘nog vruchtbare’ vrouwen die vroegen om een sterilisatie en die nog geen kinderen hadden. Er zijn vrouwen die dan in een volgende relatie toch moeder wilden worden. Bij een vrouw is een hersteloperatie bijna niet mogelijk. Hij vroeg me over een aantal jaar terug te komen, als ik er dan nog zo over dacht.
Ik heb inmiddels de verwijzing naar een gynaecoloog binnen en ga binnenkort een afspraak maken voor de sterilisatie. Dan kan ik voortaan meteen als ik weer die impertinente vraag krijg of ik nog kinderen wil, eerlijk antwoord geven met: ‘Nee, en dat kan ook niet meer.’”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.