Familiegeschiedenis

25 september 2015

Stefanie en Adriana gaan samen fotoboeken bekijken. Herinneringen komen boven..

Stefanie en Adriana gaan samen fotoboeken bekijken. Herinneringen komen boven..

Adriana is boven aan het rommelen geweest en komt met ‘Het boek van ikke’ naar beneden.
‘Dat is mama’s fotoboek,’ zeg ik. ‘Wil je het bekijken?’ Yes, iemand met interesse!

‘Lief!’ roept Adriana bij het zien van mijn dikke babyhoofd, geplakt in een stamboom, waaronder mijn ouders en daaronder mijn grootouders. Haar opa en oma kent ze van foto’s in de huiskamer.

‘Dit zijn mama’s opa en oma,’ vertel ik bij de onderste rij foto’s. Mijn grootouders zijn daarop nog jong, met gladde gezichten en stijve kapsels.

Na even zoeken, wijst Adriana mij aan op een klassenfoto. Ik vertel over mijn knuffelaapje, Sjimmie, die vaak op foto’s te zien is, over vakanties met mijn ouders en zussen in Schloss Dankern en op Texel en over sinterklaasfeesten. Ik wijs mensen aan, die Adriana op een feest heeft ontmoet en familieleden die zijn overleden. Als ik bij een bladzijde mijn mond houd, zegt ze: ‘Toe, zeg maar!’ Ik moet er iets bij vertellen. Ze heeft echt interesse!

‘Hier zat ik op meisjeskoor. Ik kon niet goed zingen, maar het was wel leuk’.
Ik zing: ‘I’d like to teach the world to sing in perfect harmony…’
‘Niet zingen!’ Adriana fronst haar wenkbrauwen. Oké, ik ga te ver.

‘We hebben ook fotoboeken van toen jouw broer en zussen nog klein waren. Wil je die ook zien?’ Dat wil ze wel. Vijftien boeken! Ik neem er zes mee naar beneden.
‘Wie is dat?’

Adriana wijst naar een amper driejarige Faith, die huilend naast Deborah op de bank zit.

Er is een boekje met een paar babyfoto’s van de oudste kinderen. Ziet Adriana gewoon baby’s, of ook: verwaarlozing, smoezelige kleding en rommel? Ze weet dat haar broer en zussen niet uit mijn buik komen, maar wat weet ze verder over hun verleden? Het is een geschiedenis die indirect ook bij haar hoort.

Ik was ook de jongste thuis, maar weet toch best veel over mijn familie. Nu mijn ouders niet meer leven, zie ik die historie steeds meer als iets dat bij mij hoort.

Adriana pakt een groot boek. Herinneringen komen boven. Ik vertel over Faith, die vaak verknipte plastic zakken aantrok. Over oudejaarsavond, waarop Christianne met Dirk vuurwerk ging afsteken, terwijl de andere kinderen, uit  angst voor de knallen, binnen bleven.

Na de zes fotoboeken is het genoeg geweest voor Adriana.
‘Zullen we knutselen?’

Adriana zit met een ingespannen gezichtje te knippen. Wacht, even het fototoestel pakken.