Everybody’s darling
20 november 2015
‘Everybody’s darling’, dat profiel komt uit de zelftest. Ik had liever mijn tweede profiel ‘de perfectionist’ op één zien staan. ‘Everybody’s darling’ is een doetje, dat smeekt om aardig gevonden te worden.
‘Everybody’s darling’, dat profiel komt uit de zelftest. Ik had liever mijn tweede profiel ‘de perfectionist’ op één zien staan. ‘Everybody’s darling’ is een doetje, dat smeekt om aardig gevonden te worden.
Ik wil inderdaad gewaardeerd worden, sta niet graag bloot aan kritiek en bekritiseer anderen niet snel. Deze profielschets is lastig met vier volwassen, aangenomen kinderen. Vooral nu de zelfstandigheid nog niet bij alle vier de kinderen in zicht is. Als volwassen kinderen thuis wonen, wordt gezag niet getolereerd. ‘Moet ik hier iets van zeggen of niet?’ deze vraag speelt vaak door mijn hoofd. Ik wil niet strijden en trek me soms terug met een ontevreden gevoel. Ik zou voor al mijn kinderen nog steeds de liefste moeder van de wereld willen zijn, maar ik voel mij geen ‘darling’ meer.
De zelftest staat in een boekje, waarin ook oefeningen staan om te leren loslaten. Ik had de oudste kinderen graag ‘wings’ gegeven, maar volgens mij kunnen zij niet goed loslaten, omdat ze niet geworteld zijn. Misschien zijn zij nog zoekende naar veiligheid die zij in hun prilste jeugd gemist hebben. Is dit het lot van het verwaarloosde kind of heb ik als hun moeder gefaald? Ik voel mij niet opgewassen tegen mijn rol als adoptiemoeder, maar misschien wil ik te snel en hebben de kinderen meer tijd nodig. Hersenen groeien tot het 25e levensjaar, dus wankelen is zo gek nog niet. Toch ben ik bang voor de toekomst en bang om niet begrepen te worden. Zouden mensen denken dat ik niet genoeg voor de kinderen doe of dat ik mijn biologische kindje voortrek? (daar heb je ‘everybody’s darling’ weer). Maar waardering is dichtbij! Dirk en ik hebben een kaartje van onze oudste dochter, waarin staat dat ze ons dankbaar is en dat ze blij met ons is. Waarom weegt het negatieve vaak zwaarder dan het positieve?
Ik wil mijn schuldgevoel, de honger naar bevestiging en de angst voor de toekomst loslaten. Ik schrijf het op en zet er daarna een grote streep door. Dat is een oefening uit het boekje. De oefeningen uit het boek kun je het beste op een fijne plek uitvoeren. De espressobar? Daar kan ik ontspannen, maar of het ideaal is om daar mijn innerlijke houding te versterken, door hardop uit te spreken: ‘Ik ben oké zoals ik ben…’
Zouden de mensen in de espressobar dan denken dat ik gek ben? Ach, die gedachte moet ik gewoon loslaten.
