Estafettestokje

21 februari 2014

Vroeger kon Stefanie grenzeloos fantaseren, maar nu geeft ze het stokje graag over aan haar kinderen.

Vroeger kon Stefanie grenzeloos fantaseren, maar nu geeft ze het stokje graag over aan haar kinderen.

Moe van het zwemmen, nestelt Adriana zich bij oma op een lekkere stoel. De televisie staat aan vanwege de Olympische Spelen, die mijn schoonmoeder zo nu en dan volgt. ‘Deze wil ik niet,’ zegt Adriana. Dirk zapt naar een andere zender: Sprookjesboom – De Musical. Hij is net begonnen. De acteurs kruipen niet alleen in de rol van Roodkapje, de wolf, de heks en de draak, maar hebben deze sprookjesfiguren ook als pop in hun hand. We zien zowel de acteur als de pop. Dat is even wennen, maar de spelers doen het leuk.
Terwijl Adriana met open mond naar de heks kijkt, sta ik op het toneel met een pop in mijn hand. Ik roep naar de kinderen in de zaal. ‘Jaaaa!’ gillen alle jongens en meisje. Beschroomd staak ik mijn fantasie. Als kind speelde ik op de basisschool af en toe een toneelstukje, maar daarmee is direct al mijn acteerervaring genoemd. Ik fantaseerde in die tijd ook wel eens dat ik een zangeres was. Hoewel ik geen zangtalent heb.

Als we ’s avonds in bed liggen, zingt Adriana: ’Ik hou van hout…HAKKEN!’ Net als Willem de houthakker uit de Sprookjesboom. Na een tijdje is Adriana uitgezongen en klinkt er een vredig ademhalen naast mij. Eigenlijk is er niets heerlijkers dan mijn kinderen van de zijlijn te mogen volgen.

Ik jaag nog steeds dromen na, maar het grenzeloze fantaseren is voorbij. Mijn jong volwassen kinderen dromen zelfs al anders dan vroeger. Relativering, afweging, twijfel, ze komen onvermijdelijk om de hoek kijken. De volledig vrije geest zal zijn authentieke vorm verliezen. Ook bij mijn jongste kind. Al wil ik Adriana zo vrij mogelijk opvoeden en geloof ik in ongekende mogelijkheden.

In het begin draaide de wereld om mij. Daarna had ik als schoolkind leuke ideeën. In de puberteit dacht ik dat het allemaal nog wel zou komen. Dat heb ik lang volgehouden, tot ver in de dertig. En ineens ben ik veertig! Wat wil ik eigenlijk allemaal nog? En kan ik dat allemaal nog bereiken? De paniek slaat toe. Maar dat hindert niet, want ik geef het graag door aan mijn kinderen. Niet de droom om een secretaresse te worden, kinderen te krijgen en een blog te schrijven. Daar dient het estafettestokje niet voor. Het is een blanco doorgeefstokje. Pak het maar aan kinderen en ren ermee je dromen tegemoet. Concentreer je niet op de finish, maar geniet van de weg er naartoe.