Els adopteerde in haar eentje twee zoontjes: ‘Ik heb ze zoveel te bieden’

13 maart 2018

Els (49) is de trotse moeder van twee zoontjes, Josli (10) en Mees (8), die ze in haar eentje adopteerde. ‘Bij allebei had ik meteen het gevoel: jij hoort bij mij.’ Els: “Mijn zoons Josli (10) en Mees (8) lagen laatst hand in hand te slapen. Kijk nou toch, dacht ik, hoe mooi is dit?…

Els (49) is de trotse moeder van twee zoontjes, Josli (10) en Mees (8), die ze in haar eentje adopteerde. ‘Bij allebei had ik meteen het gevoel: jij hoort bij mij.’

Els: “Mijn zoons Josli (10) en Mees (8) lagen laatst hand in hand te slapen. Kijk nou toch, dacht ik, hoe mooi is dit? Bijna dagelijks sta ik erbij stil hoe bijzonder het is dat die twee mannetjes in mijn leven zijn gekomen. Moeder worden was al jaren een soort oerwens van me. Een kind begeleiden van klein naar groot, al die ontwikkelingsstapjes meemaken: het leek me geweldig. Maar rond mijn dertigste had ik geen serieuze relatie en bovendien ging ik voor mijn carrière. Ik werk als specialist ouderengeneeskunde. Op mijn 36ste voelde ik dat de tijd begon te dringen.

‘Het was een ver-van-mijn-bedshow’

Ook omdat ik ziek werd – ik wil daar niet over uitweiden, maar na jaren van gynaecologische klachten moest ik geopereerd worden. Eén eierstok werd verwijderd en de andere functioneerde niet goed, waardoor ik niet meer op de natuurlijke wijze zwanger kon worden. In het ziekenhuis ontmoette ik een vrouw die in haar eentje een kind had gekregen, via een donor. Dat zette me aan het denken: een partner was niet essentieel, ik kon het ook alleen doen. Ik ging me verdiepen in de mogelijkheden, zoals zwanger worden via een donor of adopteren. Dat laatste bleek erg duur, wel tienduizenden euro’s, en in mijn omgeving kende ik niemand die ervaring had met adoptie. Het was een ver-van-mijn-bedshow. Bovendien hoopte ik toch een zwangerschap te mogen meemaken. Ik besloot vlak na mijn tweede operatie, die nodig was vanwege verklevingen, met behulp van een donor voor ivf te gaan. Bij de derde poging was ik zwanger, maar ik kreeg een miskraam. Emotioneel en fysiek was het zwaar en na de vijfde mislukte ivf-poging besloot ik te stoppen. Ik vond het jammer dat het niet lukte, maar ik zei tegen mezelf: dat ik geen kind ter wereld kan brengen, betekent niet dat ik geen moeder kan zijn.”

Hoge eisen
Na mijn miskraam heb ik geen dag zielig thuisgezeten. Ik was verdrietig, maar koos er bewust voor om me niet te verliezen in dat verdriet. Die doorzettersmentaliteit heb ik van mijn ouders. Zij hebben me liefdevol opgevoed, maar wel met het idee: niet zeuren, maar doorgaan. Een adoptieprocedure heeft een onzeker eind, net als bij een zwangerschap en ivf weet je niet of het gaat lukken. Die gedachte vond ik mooi aansluiten bij mijn kinderwens. Want een kind neem je niet, dat krijg je. Aan het einde van het ivf-traject – ik was negenendertig – besloot ik voor adoptie te gaan. Mijn ouders stonden volledig achter me en ook mijn zus en vrienden waren ervan overtuigd dat ik het aankon. Dat gaf vertrouwen.”

‘Ik wil voor jou gaan, dacht ik met tranen in mijn ogen’

Ongeloof
“Een adoptieprocedure kost ruim dertigduizend euro – veel geld, terwijl je niet weet hoe het afloopt. Natuurlijk was ik bang om teleurgesteld te worden, ik wilde zó graag een kind. Maar ik hield hoop. Ik had gekozen voor een kindje uit Haïti. In dat land hoef je niet een aantal maanden te wonen zodat het kind en jij aan elkaar kunnen wennen. Veel landen stellen die voorwaarde wel, maar ik kon het me financieel niet permitteren om maanden van huis te zijn. In april 2009 werd mijn dossier naar Haïti gestuurd. Ik wist dat het toen nog jaren kon duren, maar al na een maand ging mijn telefoon. ‘Gefeliciteerd, je hebt een zoon!’, zei een medewerker van het adoptiebureau. Ik zat op de bank en staarde ongelovig voor me uit. Een zoon, nu al? Diezelfde avond kreeg ik per mail een foto van hem. Hij heette Josli, was twee jaar en droeg een oranje shirt. In zijn ogen zag ik een trieste blik – heel verloren stond hij in het weeshuis waar hij woonde. Maar hij was het mooiste jongetje dat ik ooit had gezien. Ik voelde me meteen moeder. Ik wil voor jou gaan, dacht ik met tranen in mijn ogen, ik wil zorgen dat jij een mooi leven krijgt.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 11.