Een weekendje chemo

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, rent ze de gangen door en krijgt iedereen die ze kent vrolijk een groet. Het valt mij op dat er weer nieuwe kindjes bij zijn gekomen en dat maakt me verdrietig. Bij de zusterspost zit haar favoriete zuster al op haar te wachten. Er wordt geknuffeld en we worden naar de kamer begeleid. Kyra ziet het allemaal niet zo zitten en rent naar de speelkamer, maar ze moet toch worden aangeprikt.

Toen er bij Kyra de tumor werd geconstateerd, kreeg ze een port-a-cath. Dat is een soort onderhuids kastje met een slangetje naar de hoofdader. Via dit kastje krijgt Kyra het infuus waar de chemo door wordt gegeven. Maar ook het aanprikken is dit keer een drama. Als de naald er eenmaal in zit en het infuus vast zit, komt er weer een glimlach op haar gezicht. Ik zie de twinkeling in haar ogen en ik weet wat er nu gaat komen… ze heeft zich er in berust en nu is het tijd om de boel onveilig te gaan maken.

Bij alle kuren die ze heeft gehad, gaat de chemo erin alsof ze vitamineshotjes krijgt en ze is maar een enkele keer misselijk, ook dit keer weer. Het hele weekend rent en fietst ze op de gang met een van ons achter zich aan met de infuuspaal, spelen we in de speelkamer of is ze even druk aan het zusteren achter de balie van de zusterspost. Ze mag zelfs even op bezoek bij een andere afdeling, waar lievelingszuster nummer 2 werkt.

Als de zondag aanbreekt, merk ik dat ze het wel weer heeft gehad. De laatste uurtjes chemo en ze is het zat. Ze wil naar huis, verlost zijn van het infuus en vooral gewoon lekker in haar eigen bed slapen. Logisch! Uiteindelijk zitten we ’s avonds fijn met het hele gezin aan de eettafel thuis. Weer een weekend chemo overleefd, hopelijk is dit de laatste voordat we vertrekken naar waar dan ook voor de protonenbestraling.