De donorvader van Lotte en Mara erkende hen als zijn dochters

11 maart 2024

Om mensen met een onvervulde kinderwens te helpen, besloot Lex (68) op zijn 25ste te doneren. Anoniem, zoals destijds werd aangeraden. Toen hij decennia later hoorde dat veel donorkinderen op zoek waren naar hun roots, wilde hij ook hen helpen. Hij maakte zijn gegevens openbaar en bleek twee matches te hebben. “Ik heb uitermate geboft met Lotte en Mara.”

In de keuken roert Lex in zijn zelfgemaakte tomatensoep, zijn vrouw Corrie dekt de lunchtafel (“Jullie kunnen bijna aan tafel, hoor!”), zusjes Lotte (36) en Mara (34) zitten te kletsen op de bank en Lottes man Sander scrollt wat op zijn telefoon. Een huiselijk tafereel, zou je zeggen. Ware het niet dat Lotte en Mara elkaar pas drie jaar kennen. Dat ze geen hele, maar halfzusjes zijn. Dat Corrie niet hun moeder is – en dat Lex zijn dochters via Facebook leerde kennen. Hoe zit dit?

Nou, dat zit zo. Een jaar of vijftien geleden las Lex in de media dat steeds meer donorkinderen op zoek waren naar hun onbekende donorvader. Lex was ooit zo’n donor, toen hij 25 was, en al getrouwd met Corrie. Lex: “In die tijd was er een groot tekort aan donoren. Ik dacht: waarom zou ik niet helpen? Ik overlegde met Corrie, want ik wilde dit niet doen zonder haar medeweten en toestemming. Als ik dit ging doen, was de kans groot dat er al een kind met mijn genen op de wereld rondliep terwijl wij zelf nog geen kinderen hadden – die we later overigens wel hebben gekregen: we hebben drie dochters. Corrie vond het een goed idee. Dus toen heb ik me gemeld.”

Meteen herkenning

In de jaren tachtig ging vrijwel alles anoniem. Als een vrouw zwanger werd, zou niemand kunnen achterhalen wie de donor was. Ook Lex werd destijds aangeraden om anoniem te blijven. “Maar toen ik vijftien jaar geleden hoorde dat steeds meer kinderen op zoek waren naar hun donor, vond ik dat ik zo open en bereikbaar mogelijk moest zijn. Dat iedereen die mij wilde vinden, mij ook echt kon vinden. Ik snapte dat donorkinderen wilden zoeken naar die kant in henzelf waar ze niets van wisten. Waar hun grote handen vandaan kwamen, of hun bruine ogen, terwijl de rest van de familie blauwe ogen heeft. Op mijn 25ste wilde ik ouders helpen die geen kinderen konden krijgen, dus was het nu voor mij logisch dat ik ook de kinderen wilde helpen om erachter te komen waar ze vandaan komen. Ik wilde de kinderen de keuze geven óf ze contact wilden, en zo ja, op welke manier. Ik ben niet actief op zoek gegaan. Maar ik heb mijn DNA toen wel naar een aantal DNA-databanken gestuurd, en mijn donornummer op de afgeschermde Facebook-pagina van Stichting Donorkind gezet: een pagina voor donoren en zoekende donorkinderen. Dat leverde twee matches op.” Die twee matches zitten nu te kletsen op de bank. Lex, met een stralende blik op Lotte en Mara: “Ik heb uitermate geboft.”

We kunnen aan tafel, meldt Corrie, en dus zet het gesprek zich voort tijdens de lunch met soep en lekkere broodjes. Zes jaar geleden ging Lotte met haar moeder naar de kliniek die haar moeder had bezocht, om meer te weten te komen over haar donor, vertelt ze. Daar kreeg ze het nummer van haar donor – of eigenlijk twee, omdat bij dezelfde poging twee donoren waren gebruikt. Lotte: “Ik heb toen een oproep op de afgeschermde Facebook-pagina van Stichting Donorkind gezet met de vraag wie nog meer was verwekt door de donoren met die nummers. Meer met het idee om halfjes te vinden, daar was ik in die tijd vooral mee bezig. De kans dat ik mijn donor zou vinden, was klein, dacht ik. Zoveel andere donorkinderen waren al lang aan het zoeken. Maar toen reageerde Lex onder mijn bericht: dat hij een van de twee donornummers had. Ik ging natuurlijk meteen naar zijn foto’s kijken, en die van zijn gezin.”

Lotte zag Lex’ jongste dochter Adri op een van die foto’s. “Ik herkende mezelf meteen in haar. Adri en ik lijken bijzonder veel op elkaar. Zo veel, dat zelfs mijn eigen dochter het eng vindt.” Toch was Lotte voorzichtig. “Ik ben van nature iemand die de kat uit de boom kijkt – dat heb ik van Lex. Ik wilde eerst bewijs hebben en een DNA-test doen.” Na een paar weken kreeg Lotte de uitslag. Lex bleek inderdaad haar vader te zijn. Daarna ging het snel. “We spraken een paar dagen daarna af in Almelo, waar ik woon. Wat ik voelde toen ik hem zag? Het is ontzettend dubbel. Ik had het idee dat ik hem kende, maar ik kende hem niet. Ik voelde eigenlijk veel emoties tegelijk. Ik kon er die nacht niet van slapen, ik moest alles een plekje geven.”

Ook voor Lex was het een bijzondere ervaring. “Ik was met de trein, stapte het perron op en daar zag ik iemand met haar rug naar me toe staan. Een meter of vijf voordat ik bij haar was, draaide ze zich om en toen was het: bam! Lotte was één gezicht met onze jongste dochter. Ik was heel verheugd. Ik dacht: dat dit mij overkomt. Sinds ik mijzelf met mijn donornummer op die Facebook-pagina had geplaatst, had het me leuk geleken als dit zou gebeuren. Maar jarenlang gebeurde er niets. En nu was het raak.” In de weken daarna hielden Lotte en Lex contact en wisselden ze jeugdfoto’s uit. Lex: “Lottes moeder was ook blij. Toen ze op die foto’s zag hoeveel we op elkaar leken, twijfelde ze niet meer.”

Rollercoaster van emoties

Mara, die in België woont en vandaag speciaal voor dit interview naar Nederland is gekomen, vertelt hoe het voor haar was. “Op Valentijnsdag in 1989 had mijn moeder haar eisprong en spoedde zich naar het ziekenhuis. Ze was als alleenstaande vrouw op zoek naar een donor. In november kreeg ze mij. Zelf was ik er jarenlang niet echt mee bezig. Tot ik drie jaar geleden een documentaire zag over dokter Karbaat (de arts die vrouwen insemineerde met zijn eigen zaad, red.). Ik merkte dat ik op zoek ging naar herkenning. Leek ik op die kinderen, of was het verbeelding? Ik had geen donornummer, mijn moeder was inmiddels overleden. Ik plaatste een aantal maanden later een bericht op die besloten Facebook-pagina, met daarin mijn verhaal. Daar kreeg ik veel toffe reacties op. Waaronder eentje van een donor die schreef: “Ik hoop dat je een donor met een groot hart vindt.” Ik dacht: dat is een vriendelijke reactie, wat zou het geweldig zijn als hij mijn donor was. Dat bleek een paar weken later zo te zijn.”

Mara vertelt verder: “Het was tijdelijk uit met mijn vriend, ik zat in een rollercoaster van emoties. Op een gegeven moment ging ik uit met een vriend van mij. Ik had iets te veel wijntjes op en wilde net gaan slapen, toen ik om vier uur ’s nachts mijn telefoon aan de oplader hing. Ik bleek een bericht van My Heritage te hebben. Die vriend zei nog: “Kan dat niet tot morgen wachten?” Maar ik keek natuurlijk meteen. Ik bleek een vader en een halfzus te hebben. Ik heb geloof ik een uur in de regen gezeten en de ene sigaret na de andere gerookt – ik rookte toen nog. Ik wist niet eens wat ik voelde. Ik had niets verwacht, of misschien had ik zo’n megadonor verwacht. De volgende ochtend kreeg ik een berichtje van Lex. Ook wij wisselden jeugdfoto’s uit. Twee weken later spraken we af in Tilburg, daar woonde ik vlakbij.” Lex: “Tijdens de Tilburgse kermis.” Mara: “We wisten binnen drie seconden dat we niet naar de kermis wilden, dat vinden we allebei verschrikkelijk. Het was meteen: je kent elkaar, heel vreemd. We hebben veel gepraat.” Lex: “Eerst met koffie erbij, daarna in een café met bier en bitterballen.” Mara: “Maar toen was het ineens avond.” Lex: “Toen hebben we ergens een pizza gegeten. Met een glaasje bubbels. Om te vieren dat we vader en dochter zijn.” Mara: “Het was iets te laat voor beschuit met muisjes, haha.”

Een paar dagen later al maakte Mara kennis met Lotte.” Lotte: “In Twente, waar ik woon, is het gebruikelijk dat je krentenwegge eet als er een kindje wordt geboren. Die had ik voor Mara meegenomen, met een roze strik waar ‘It’s a girl’ op stond.”

Andere band

Lex, Lotte en Mara bouwden in de jaren daarna met z’n drieën een band op. Dat voelde goed. Lex: “Corrie en ik hebben samen drie dochters, en in de loop van de tijd zijn Lotte en Mara voor mij gelijk geworden aan die dochters. Ik vond en vind dat ze dan ook eigenlijk dezelfde rechten moesten hebben als de anderen. Aan Corrie heb ik gevraagd hoe zij het zou vinden als ik Lotte en Mara aanbood om ze te erkennen. Na enig nadenken vond ze dat goed. Daarna ben ik naar onze drie dochters gestapt, want het zou betekenen dat mijn erfenis ook met Lotte en Mara zou moeten worden gedeeld. Alle drie hadden ze dezelfde reactie. Dat ze dat niet erg vonden: ze vonden sowieso dat Corrie en ik ons geld op moesten maken. Toen ik Lotte vroeg of ze zou willen dat ik haar zou erkende, zei ze meteen ja. Mara moest er even over nadenken, maar wilde het uiteindelijk ook.”

Om dat ook juridisch voor elkaar te krijgen, was in het geval van Mara makkelijk: zij was met alleen een moeder ingeschreven. Bij Lotte was dat lastiger. “Ik had al op papier een vader. Mijn ouders gingen scheiden toen ik zeven was. Daarna zag ik hem eens in de twee weken, vanaf mijn twaalfde een paar keer per jaar en dat werd langzaamaan steeds minder. Misschien was het daarom dat ik niet zo’n sterke band met hem heb. Ik heb nog twee zussen, zij hebben die band wel. Daarom moesten ze aan het idee wennen dat ik hem van mijn papieren wilde wissen, want dat is in feite wat je doet. Wettelijke ontkenning, heet zoiets.”

De koning te rijk

Wat het ze heeft opgeleverd om nu als vader en dochters met elkaar om te gaan? Lotte: “Hoe moet ik dat in een paar woorden vertellen? (Ze is even stil). Ik heb nu in ieder geval voor mijn kinderen een geweldige opa.” Mara: “Dat is geen simpele vraag. Ik ben heel blij dat ik Lex heb ontmoet. Het is tof om een deel van je wortels te leren kennen. Al was het alleen al omdat ik nu weet op wie ik lijk. Maar ook het medische aspect is belangrijk. Als je bij de huisarts komt met iets, wordt meteen gevraagd of het voorkomt in de familie. Dan moet je zeggen dat je dat niet weet. Maar sinds ik Lex ken, en dan vooral ook Margot, een van zijn dochters, weet ik: ah, maar zo werkt mijn hoofd. Daardoor heb ik de diagnose ADHD gekregen.”

Lex is sinds hij Lotte en Mara heeft leren kennen een vader van vijf in plaats van drie dochters. “Ja! De dames hebben mij wel gevraagd wanneer er eens een zoon bij komt. Dat weten we niet. Misschien is die er wel niet. Ik heb kunnen achterhalen hoeveel geslaagde concepties er zijn geweest. Dat waren er gelukkig maar vijf à zeven. Mijn ervaring is dat meer donordochters op zoek gaan naar hun biologische vader zijn dan donorzonen.” Mara: “Het kan ook zijn dat hij het niet weet. 75% van de donorkinderen weet niet dat ze donorkind zijn.” Lex: “Ik denk dat het voor ouders nooit te laat is om te zeggen dat hun kind een donorkind is. Je kind heeft er recht op om het te weten. Wat ik erbij voel dat ik vijf dochters heb? Dat geeft me een gevoel van rijkdom. Ik zie een grote verdieping in mijn leven. Ja, ik voel me de koning te rijk.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Nicolette Bronsted

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.