Dipje

11 oktober 2013

Ook een optimistische vrouw als Stefanie zit wel eens in een klein dipje.

Ook een optimistische vrouw als Stefanie zit wel eens in een klein dipje.

Dirk kwam vaak langs in mijn knusse flatje. We typten zelfbedachte gedichtjes op de elektrische typemachine. Ik blind met tien vingers, Dirk kijkend naar het toetsenbord, met twee vingers.
Het gaskacheltje brandde voluit, waardoor het te heet was in de huiskamer en ondraaglijk koud in de keuken en het toilet. Maar we waren bij elkaar, dronken een wijntje en luisterden naar Pink Floyd.

Die keer klonk er geen muziek en dronken we geen wijn. Dirk vertelde dat de kinderen bij hem zouden komen wonen. Hij zei het zonder twijfel.
Niet lang daarna leerde ik de vier hulpeloze mensjes kennen en werd zelfs hun moeder.

Het waren drukke kinderen en we kwamen problemen tegen, maar wat waren we een leuk gezin!
Onbevangen stortten we ons in dit avontuur, zonder verwachtingen.

De kinderen gingen vooruit. Ik schreef graag verhaaltjes over hen. Na een drukke dag, had ik
’s avonds toch nog energie om over hen te schrijven.

We kregen samen nog een dochtertje en onze oudste dochter ging uit huis. De drie middelste kinderen werden grote tieners.

Nu zit ik achter mijn laptop, niet wetend wat ik moet schrijven. Het zit allemaal even niet lekker. Ik vind het ineens moeilijk om kinderen op te voeden die zich, vanwege verwaarlozing, in hun eerste levensjaren niet goed hebben kunnen hechten. De drie tieners zitten nu niet altijd lekker in hun vel.
Adriana geniet van het leven en Christianne doet het goed op zichzelf.
‘Alles komt goed’, probeer ik mezelf voor te houden, maar ik geloof mijn optimisme niet. De rek is eruit en ik voel me een beetje alleen. Alleen, samen met mijn grote liefde.
‘Dirk en Stefanie redden zich wel’, hoor ik mensen denken.
‘Stefanie is flink’, zei mijn moeder vroeger, maar ik wil niet meer flink zijn. Heb ik gefaald?

‘Schrijf over het hazelnoten zoeken met Adriana’, zegt Dirk monter.
Ik glimlach. Het was gisteren een mooie herfstdag. We vulden twee boterhamzakjes met hazelnoten en lieten de noten onder onze schoenen kraken. Adriana knabbelde tevreden aan de boomvruchten, terwijl ze op een schommeltje heen en weer wiegde. We genoten, onbevangen, zonder verwachtingen. Zo hoort het leven van een kind te zijn.

Adriana slaapt en Deborah is gaan sporten. Faith komt binnen. Trots toont ze mij een fotoboekje met allerlei recente foto’s van zichzelf. Ik schenk Nico en Dirk een kopje thee in.
Mijn glimlach blijft weer even hangen.