Dewi’s dochter zag steeds een jongetje in haar kamer

8 mei 2024

Soms gebeuren er dingen die je niet kunt verklaren. Dewi (40) kan erover meepraten. Vlak na haar geboorte leek haar dochter Indy-Mila (5) al dingen te zien die Dewi niet zag. Op haar derde werden deze waarnemingen zo eng dat Dewi er zelf ook bang van werd.

Dewi: “Toen mijn oudste dochter Indy-Mila net geboren was, keek ze altijd naar een hoek in haar slaapkamer. Hoewel ze nog heel klein was, had ik vaak het gevoel dat ze iets in die hoek zag. Zelf kon ik nooit iets opmerkelijks ontdekken. Het was gewoon een hoekje in haar kamer en niks meer dan dat. Naarmate Indy-Mila ouder werd, lachte ze regelmatig naar de hoek. Ook trappelde ze enthousiast met haar beentjes als ze op de commode lag en naar de hoek van de kamer keek. Dit gebeurde zowel ‘s nachts als overdag. Om eerlijk te zijn, vond ik dat best eng. Omdat Indy-Mila zo gefixeerd was op het hoekje in haar kamer had ik heel sterk het gevoel dat daar iets was. Mijn partner hoopte dat het zijn overleden vader was. Hij had mij Indy-Mila nooit gekend en we vonden het een mooie gedachte dat mijn schoonvader als geest over onze dochter waakte.”

Opa Donker

“Op een gegeven moment (Indy-Mila was inmiddels anderhalf jaar) keek ze niet meer alleen naar die ene hoek in haar kamertje. Vaak lachte ze naar alles wat ze in haar slaapkamer zag. Zelf had ik nog steeds geen idee wat dat precies was. Wel viel het me op dat ze in de avonduren regelmatig kinderliedjes zong en in haar handjes klapte. De eerste keer dat ze daarbij enthousiast ‘opa!’ riep, zal ik nooit vergeten. Mijn partner en ik keken elkaar met grote ogen aan. Wat ons betreft was dat het bewijs. Mijn schoonvader was inderdaad bij Indy-Mila en dat vonden wij een geruststellend idee. Sindsdien noemden we hem ‘Opa Donker’, ook als we met Indy-Mila over hem praatten.”

Beschermend

“Opa Donker was niet de enige die Indy-Mila zag. Op haar derde werd ze namelijk ‘s nachts een keer schreeuwend wakker. Helemaal overstuur wees ze met grote ogen naar het gordijn in haar kamertje. Ze zei dat daar een jongetje was en haar speelgoed aanraakte, maar ik zag wederom niks. Met mijn handen voelde ik aan het gordijn. Angstig riep Indy-Mila dat ik het jongetje aanraakte.
Mijn andere dochter, Noya (toen een jaar) sliep bij Indy-Mila op de kamer. Ondanks alle commotie tukte zij rustig verder. In eerste instantie had ze er dus niks van, totdat Indy-Mila schreeuwde dat het jongetje bij Noya’s ledikantje stond. ‘Ga weg! Laat mijn zusje met rust!’ riep ze beschermend. Verbaasd schrok Noya wakker en door de zichtbare angst van Indy-Mila begon ook zij in volle paniek te huilen. Doodsbang zochten onze beide dochters troost bij mij en mijn partner en ik had geen idee wat ik moest doen. Het gekke was dat ik zelf ook voelde dat er iets in de kamer aanwezig was. Ik kon het niet zien, maar voelde aan alles dat we niet alleen waren.”

Bizar

“Plotseling voelde ik een grote kalmte in de kamer van de meiden. Ondertussen wees Indy-Mila naar de deur en terwijl ze zich aan haar vader vastklampte, schreeuwde ze: ‘Mama daar is hij! Daaaaaar!’ Vervolgens zei Indy-Mila dat het jongetje wegging. Dat was zo bizar. In een paar seconden voelde ik hoe de rust in de kamer wederkeerde.”

Wie

“Die nacht sliep Indy-Mila bij ons. Noya was gelukkig snel weer gekalmeerd en in haar eigen bedje in slaap gevallen. Terwijl ik mijn oudste stevig vasthield, dacht ik na over wat ze had gezien. Ik was ervan overtuigd dat ze het niet had verzonnen. Het jongetje waar ze het over had, was echt. Maar wie was hij?”

Verloren zoon

“Het antwoord kreeg ik ongeveer een half jaar later van een collega. Nadat ik haar had verteld wat er in Indy-Mila’s kamer was gebeurd, vroeg ze mij of ik tussen de meiden misschien een miskraam had gehad. Ik had geen idee hoe ze dat wist, maar dat klopte inderdaad. Na Indy-Mila was ik na acht weken zwangerschap mijn tweede kindje verloren, Noya was dus eigenlijk mijn derde.
Mijn collega vertelde dat ze sterk geloofde in geesten en energieën. Ze was er heilig van overtuigd dat het jongetje in de slaapkamer van de meiden mijn verloren kindje was die op bezoek kwam bij zijn zusjes. Dit ontroerde mij enorm. Ik had nooit geweten welk geslacht mijn tweede kindje had, maar ik geloofde meteen wat mijn collega vertelde. Wat als het mijn overleden zoontje was geweest? Ergens maakte mij dat verdrietig. Stel dat hij alleen maar wilde spelen met Indy-Mila? Dan was het best zielig dat zijn zus hem had weggestuurd. Toch wist ik dat dat voor haar wel het beste was. Nadat ze hem verzocht had te vertrekken, had ze hem in de maanden daarna nog twee keer kort gezien. Sindsdien is het rustig in de kamer van de meiden, dus ik vermoed dat het jongetje niet meer is teruggekomen. Noya lijkt verder ook niks te zien. Misschien is dat maar beter. Ik heb Indy-Mila nog nooit zo bang gezien, dus ik hoop dat nooit meer te hoeven meemaken…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.