De moeder van Bernadette en Jacqueline verdween spoorloos
28 augustus 2018
Nog maar vier jaar was de tweeling Bernadette en Jacqueline (51) toen hun moeder van de een op andere dag spoorloos verdween. Tot op de dag van vandaag weet niemand wat er is gebeurd. “We willen maar één ding: de waarheid weten. Dat is onze grootste wens.”
Nog maar vier jaar was de tweeling Bernadette en Jacqueline (51) toen hun moeder van de een op andere dag spoorloos verdween. Tot op de dag van vandaag weet niemand wat er is gebeurd. “We willen maar één ding: de waarheid weten. Dat is onze grootste wens.”
Bernadette: “Dat we niet weten wat er met onze moeder is gebeurd, beïnvloedt ons leven enorm. Elke dag weer. Eigenlijk ben je er altijd mee bezig en het heeft effect op alles. Ik heb bijvoorbeeld lange tijd geen kinderen gewild, omdat ik dacht: als onze moeder ons heeft verlaten, hoe weet ik dan of ik wél van mijn kind kan houden? En op vakantie kijk je altijd om je heen met de gedachte: zou ze hier misschien ergens zijn? Haar verdwijning is één groot vraagteken. Nog steeds.”
Jacqueline: “Wat we over onze ouders – Jan en Ria – weten, is dat ze geen goed huwelijk hadden. Ze moesten trouwen omdat onze moeder zwanger raakte van ons en ze hadden veel ruzie. Ze vochten elkaar soms letterlijk de tent uit. Zelf hebben wij geen enkele herinneringen aan die ruzies, noch aan onze moeder, daarvoor waren we nog te jong. In de nacht van 11 december 1971 is onze moeder zomaar spoorloos verdwenen. Sindsdien heeft niemand ooit nog iets van haar gezien of gehoord. Het verhaal dat onze vader ons altijd heeft voorgehouden is dat ze ’s nachts, na een zoveelste ruzie, is vertrokken. Terwijl wij boven lagen te slapen. Mét kleding, geld en haar paspoort. Direct na haar verdwijning is er uiteraard een onderzoek ingesteld, maar het spoor liep al snel dood.”
Geen fijne jeugd
Na de verdwijning van hun moeder komen oom Leo en tante Agnes bij de meisjes in huis wonen om tijdelijk voor ze te zorgen. Maar tijdelijk wordt steeds langer, want hun moeder komt niet terug. Anderhalf jaar na haar verdwijning kondigt Jan aan te gaan hertrouwen. Jacqueline: “Het was een mededeling. Hij zei: ‘Dit is Ineke en zij en haar dochters komen bij ons wonen.’”
Bernadette: “Mijn eerste jeugdherinnering heb ik aan het moment van het huwelijk. Ik moest op de foto, maar dat wilde ik helemaal niet. Ik was echt overstuur, waarschijnlijk omdat het al meteen niet goed voelde. Onze stiefmoeder zat namelijk niet op ons te wachten en andersom onze vader ook niet op haar dochters. Beiden staken dat ook niet onder stoelen of banken. Ik denk wel dat ze heus wel om elkaar gaven, maar hun huwelijk was vooral een praktische oplossing. Hij zorgde voor een inkomen, zij voor de kinderen.”
‘In de familie werd niet over onze moeder gesproken. Het was bijna alsof ze er nooit was geweest’
Bernadette en Jacqueline hadden geen fijne jeugd. “Onze vader was altijd aan het werk en onze stiefmoeder behandelde ons slecht”, aldus Bernadette. “Als zij aan tafel zat te ontbijten met haar dochters, stonden Jacqueline en ik aan het aanrecht onze boterham op te eten. Voor de buitenwereld hield ze de schijn op, maar voor ons was het afschuwelijk. Gelukkig hadden we elkaar.”
Een onverwacht zusje
Als Bernadette en Jacqueline opgroeien, komen ze erachter dat ze nog een zusje hebben. De tweelingzussen zijn dan al een jaar of elf. Jacqueline: “We gingen af en toe op bezoek bij oom Leo en tante Agnes. Zij hadden een dochtertje Marieke met wie het goed klikte. Tijdens een van die bezoekjes zei Marieke: ‘Maar jullie zijn toch mijn zussen?’ Maar wij hadden geen idee. Ik weet nog dat ik heel blij was toen ik het hoorde, maar ook bang. Ik vroeg meteen aan tante Agnes: ‘Gaan jullie aan onze vader en stiefmoeder vertellen dat wij het weten?’ Ik was als de dood voor hun reactie. Omdat een gezin met vijf kinderen destijds te veel was voor onze vader en zijn nieuwe vrouw, is Marieke door Agnes en Leo geadopteerd. Marieke was toen bijna drie. Maar onze vader sprak nooit over haar. Net zo min als dat we over onze moeder mochten praten. Hij had alle foto’s van onze moeder verbrand en haar volledig uit ons leven gewist. Áls we al een keer iets over haar vroegen, snoerde hij ons meteen de mond en werd hij woest. Dat kon hij niet aan. Ook in de familie werd niet over onze moeder gesproken en contact met de familie van onze moeder was er niet. Het was bijna alsof ze er nooit was geweest.”
Naar de nonnen
Als Bernadette op haar veertiende wordt betrapt op diefstal – ze stal een pot pindakaas, omdat ze honger had – wordt ze diezelfde week nog naar de nonnen gestuurd. Daar woont ze vierenhalf jaar, tot ze op zichzelf gaat wonen. “Voor mij was die verhuizing een verademing. De nonnen waren verschrikkelijk lief en ik kreeg altijd te eten. Maar ik miste Jacqueline enorm.” Jacqueline: “De eerste drie maanden mochten we geen contact hebben. Later konden we gelukkig af en toe bellen en bij elkaar logeren. Terwijl we daarvoor élke dag samen waren. Ik heb me toen verschrikkelijk eenzaam gevoeld.”
Lees het hele verhaal van Bernadette en Jacqueline in Vriendin 35.
