De gouden krul
4 oktober 2013
Stefanie is totaal niet materialistisch. Voorwerpen met emotionele waarde, die vindt ze belangrijk. En ze heeft weer iets nieuws op het oog…
Stefanie is totaal niet materialistisch. Voorwerpen met emotionele waarde, die vindt ze belangrijk. En ze heeft weer iets nieuws op het oog…
Misschien hecht ik zo weinig waarde aan luxe artikelen, dat het op desinteresse lijkt. Mooie kleding is leuk, maar ik hoef geen dertig blouses. Ook brengen aantrekkelijke aanbiedingen uit talloze folders mij niet in verleiding. Ik ken het gevoel niet om de nieuwste iPad te willen en steek me niet in de schulden voor een mooiere auto.
Wat een vrij gevoel om daar geen last van te hebben!
Maar ik geniet geen volledige vrijheid. Voorwerpen met emotionele waarde vind ik wel belangrijk:
de ringen van mijn moeder, de rozenkrans van mijn vader, foto’s en oude knutselwerkjes van de kinderen.
Ik klamp mij vast aan herinneringen. Bewijzen van het leven geven mij rust.
Nu wil ik een krul.
Als ik een gedraaide, goudblonde haarlok tussen mijn vingers neem, schudt Adriana met haar hoofd en zegt ‘nee!’.
Ook Dirk vindt dat ik ervan af moet blijven, maar ik kan de gedachte niet uit mijn hoofd zetten.
Het idee dat de krullen van Adriana wellicht ooit zullen verdwijnen is onverteerbaar.
Als Adriana haar slaapzak aan heeft en een boekje uitzoekt, leg ik heimelijk een schaar op het nachtkastje.
Na het voorlezen gaan we in bed liggen. Ik kus Adriana’s zachte haren.
Zo gauw mijn dochtertje slaapt, beschijn ik de krullen met een zaklamp. Er hangt een prachtig exemplaar in haar nekje.
Ik pak de schaar en neem de krul tussen mijn duim en wijsvinger. Adriana beweegt even, maar slaapt door.
Als ik het nu niet doe, komt het er nooit meer van!
Voorzichtig en trillend druk ik de bladen van de schaar naar elkaar toe.
‘Gggk’ hoor ik. De knip lijkt eindeloos te duren, maar dan heb ik haar, de krul, kleiner dan het grote geluid van de knip.
Ik sluip de kamer uit en kijk nog even naar mijn slapende meisje, voordat ik de deur achter mij sluit. Zou het bij daglicht opvallen dat er in Adriana’s haar geknipt is?
Ik draai een elastiekje om de krul. Het haar springt direct terug in een ringetje. De krul is levendig, net als mijn meisje.
Mijn hart bonst van opwinding en van verliefdheid op die gouden krul. Maar ik voel me ook een beetje rot. Niemand weet het, zelfs Adriana niet. Wat ben ik stiekem en slecht, maar ik kan niet meer terug.
Ik stop de krul in een potje. Mijn relikwie, voor altijd.
