De geweldigste
16 januari 2015
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!
Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!
‘Hé, hoe is het?’ Ik kom iemand tegen die in hetzelfde pand werkt als ik. Ik heb haar al een tijdje niet gezien en vraag hoe het met haar jongens gaat. Haar jongste is even oud als Adriana.
Het cliché dat het allemaal zo snel gaat, blijft niet uit en de basisschool komt aan de orde.
‘Ze zijn er op een gegeven moment echt aan toe,’ merkt ze op.
'Ja, dat zie ik op de peuterspeelzaal en bij het ouder & kind zwemmen ook wel. De kindjes om Adriana heen lijken ineens zo jong. Ik vind Adriana ook wel erg voorlijk, maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen over mijn eigen kind,’ voeg ik er beschaamd aan toe.
‘Hoezo niet?’ Ze glimlacht. Zij kent het. Haar kinderen zijn natuurlijk ook de geweldigste kinderen op aarde. Waarom ook niet?
Ik weet maar al te goed hoe het voor een kind is om niet de geweldigste te zijn, vanwege drugs en onveiligheid in een gezin.
Ik was zo naïef om te denken dat ik, als adoptiemoeder, de schade bij zo’n kind kon inhalen. Even leek het daarop, maar bij elke nieuwe levensfase kwam naar boven dat zij de bevestiging van ‘het geweldig zijn’ in hun eerste levensjaren gemist hebben. Ik merkte het in de puberteit en bij het volwassen worden van mijn kinderen. Natuurlijk zijn zij ook ‘de geweldigste kinderen’ en is hun leven waardevol. Maar naast geluk is er soms verdriet, woede of angst, doordat zij vroeger onveilig gehecht zijn.
Bij hechtingsproblematiek hebben kinderen zich in de eerste jaren van hun leven niet goed kunnen hechten aan hun ouders of verzorgers. Ik zou meer bekendheid willen over deze problematiek, zodat het voor zowel ouder als kind gemakkelijker wordt.
Thuis kijk ik liefdevol naar Adriana. Ze is lief, mooi, intelligent, atletisch en levendig.
Glimlachend zie ik haar spelen, springen en dansen.
Ik las een psychologisch artikel over hoe verwachtingen ons leven sturen. Hierin stond een mooi voorbeeld: ‘Als je een vader had die meestal naar je glimlachte als hij je zag, ga je dat ook van andere mensen verwachten, waardoor je hen positiever tegemoet treedt en zij eerder naar je zullen glimlachen. Ook het omgekeerde komt voor.’
Misschien is dit artikel erg zwart/wit. Natuurlijk spelen er ook factoren zoals karakter en omstandigheden mee, maar ik geloof in de positieve invloed van deze voorbeeldvader.
Elk kind verdient het om vanaf zijn geboorte de geweldigste te zijn.
