Controle
8 april 2013
Het einde van alle onderzoeken, tests en ziekenhuisbezoeken is eindelijk in zicht!
Het einde van alle onderzoeken, tests en ziekenhuisbezoeken is eindelijk in zicht!
Terwijl we met zijn vieren de entree van het ziekenhuis in lopen voelt het gek genoeg vertrouwd. Als je mij dat vorig jaar had verteld, had ik je voor gek verklaard, maar in het afgelopen jaar is het ziekenhuis een soort van tweede thuis geworden. Zeker voor Kyra en voor mij.
Als we de wachtkamer in lopen, worden we hartelijk verwelkomd door de zuster, en de kinderen gaan lekker spelen met al het speelgoed. We hoeven niet te lang te wachten op de oncoloog die ons in het Frans begroet. Met een grote glimlach vraagt hij ons in zijn beste Frans hoe het er mee gaat. Kyra krijgt een stevige hand en we mogen met hem mee naar de kamer. Hij is zichtbaar blij dat alles zo goed gaat en dat hij weer een dame met praatjes voor zich heeft.
We bespreken de 7 weken in Parijs en de enorme dip van Kyra. Hij heeft het van de verpleging vernomen, maar vindt het helemaal niet gek dat ze zich zo uitte. Het verbaast hem dat het niet eerder is gebeurd. Maar het verbaasde hem daarentegen maanden geleden ook dat Kyra zo goed door de chemo’s kwam en dat zij nooit een sonde nodig heeft gehad.
We bespreken het vervolgtraject. Dat is best nog wel een traject, maar ze wordt goed in de gaten gehouden. Iedere zes weken is er een controle, wordt er bloed afgenomen en zal haar port-a-cath(*) worden doorgespoten, tot ze dit kastje niet meer nodig heeft. Dan zal hij operatief worden verwijderd.
Over 2 maanden krijgt Kyra weer een MRI, want dan is haar lichaam een beetje hersteld van de bestraling. Ik herhaal die zin nog een paar keer in mijn hoofd: Over 2 maanden is haar lichaam pas een BEETJE hersteld van de bestraling. Ik had al van de radiologe in Parijs vernomen dat bepaalde organen een beetje gaan “wandelen” of verplaatsen tijdens de bestralingsperiode, maar dat het ruim 2 maanden duurt voor dat het allemaal een beetje is hersteld, dat wist ik niet.
Nadat de oncoloog Kyra heeft nagekeken, zegt hij tevreden dat hij vindt dat het er allemaal keurig uit ziet. We laten nog wat bloed afnemen en een longfoto maken en voor dat we het weten lopen we, met nieuwe afspraken op zak, het ziekenhuis uit.
Eenmaal in de auto, als ik alles heb laten bezinken, besef ik pas echt dat we wellicht klaar zijn. En natuurlijk zeggen de eerste bloeduitslagen nog niets en weten we pas over een tijdje echt of de kanker weg is. Maar wat een feest zou dat zijn!!!
(*)Een Port-A-Cath, we noemen het afgekort PAC, is een klein kastje (iets groter dan een 2 euro munt en 1,5 cm dik) gemaakt van metaal. Het kastje is afgedekt met een dun rubbertje waardoor een naald kan worden geprikt zonder dat het gaat lekken. Het kastje komt onder de huid te liggen, onder de schouder, aan de rechter- of linkerkant van de borst. De Pac heeft een slangetje dat in je grote aderen terecht komt en zo kunnen doktoren op een gemakkelijke wijze medicatie toedienen. (bron: AMC)
