Consult

19 juni 2015

Stefanie is met Adriana in de bibliotheek. Adriana maakt er een spelletje van om boeken voor Stefanie uit te kiezen. Uiteindelijk krijgt ze hierdoor een bijzonder boek in handen.

Stefanie is met Adriana in de bibliotheek. Adriana maakt er een spelletje van om boeken voor Stefanie uit te kiezen. Uiteindelijk krijgt ze hierdoor een bijzonder boek in handen.

‘Ik zoek een boek voor jou uit,’ zegt Adriana. Ze staat op de stenen trap in de bibliotheek.

‘Blijf maar beneden.’

‘Papa wacht op ons.’

‘De trap is glad, zeker op je sokken.’

Adriana is intussen boven. Van tevoren wist ik al dat mijn argumenten zinloos waren. Het is dan ook een leuk spelletje. Adriana heeft het zelf bedacht. De eerste keer kreeg ik een boek over weidevogels. Om mijn dochtertje niet teleur te stellen, nam ik het mee. Er stonden werkelijk prachtige foto’s in. Daarna bracht ze mij ‘Een woud van zonnebloemen’ van Torey Hayden, over een meisje met een door de oorlog getraumatiseerde moeder.

Ik beeld mij in hoe Adriana een boek uitkiest. Misschien pakt ze één van de thematafel en beoordeelt het op de omslag. Ik vind het lief, maar kan niet inschatten of de bibliothecaris vertederd naar haar glimlacht of bang is dat zij met plakkerige handjes de weidevogels bezoedelt.

Met een boek in haar handjes verschijnt Adriana boven aan de trap. Ze heeft een trotse blik in haar ogen, als ze op haar sokjes de trap afdaalt.

Dalai Lama & Victor Chan: ‘De kunst van compassie.’ Ik ben onder de indruk van Adriana’s keuze en ga niet checken of de thematafel toevallig vol ligt met boeken van de Dalai Lama. Hebben de doffe kronkels op de kaft haar keuze bepaald of is het iets anders?

Vroeger meende ik dat er niets tussen mijn adoptiekinderen en mij in kon komen. Wij zouden alles overwinnen. We staan nog steeds overeind, maar niet altijd zoals voorheen. Ik dacht dat ik geen verwachtingen had, toch ben ik soms teleurgesteld. Ik dacht dat ik een goede moeder was, toch voel ik mij slecht. Maar er is geen goed of slecht. Ik wil mezelf bevrijden van schuldgevoelens en droefheid. De vriendelijke huisarts, een betrokken maatschappelijk werkster en een arrogante psychiater konden ons niet helpen. Wat er ook gebeurt, ik kan alleen mezelf veranderen. Ik mag slechts vanuit een oprechte visie, zonder angst of vooroordelen, bepalen wat ik voor mezelf wel of niet accepteer. Dat vergt moed.

Ik denk steeds vaker aan yoga en meditatie. Adriana bracht mij de Dalai Lama. Zou hij kunnen helpen? Maar ja, op consult bij de Dalai Lama… Laat ik het boek maar lezen.

‘Als je wilt dat anderen gelukkig zijn, toon dan compassie. Als je zelf gelukkig wilt zijn, toon dan compassie.’

-De Dalai Lama

Dank je wel, Adriana.