Collage in balans

6 september 2013

Er komen allemaal gedachten in Stefanie op tijdens het maken van een fotocollage.

Er komen allemaal gedachten in Stefanie op tijdens het maken van een fotocollage.

Foto’s voor de fotocollage liggen uitgespreid op tafel. Ik ben nog niet verder gekomen dan het uitzoeken van kiekjes uit onze prilste fotoboeken: Christianne die haar beertje knuffelt. Deborah met onze inmiddels overleden kat. De tweeling op een bankje.

Mijn jongste dochtertje komt nieuwsgierig naast mij staan. ‘Neeeeh!’ hoor ik ineens. Geschrokken kijk ik naar Adriana. ‘Ik wil mama houden!’ zegt ze paniekerig. Ze kijkt naar een foto, waarop ik met de tweeling sta afgebeeld. De kinderen zitten samen bij mij op schoot en staren wezenloos in de camera. Adriana herkent mij, maar ziet niet dat de kleuters haar broer en zus zijn. ‘Dat zijn Nico en Faith,’ zeg ik geruststellend ‘en mama blijft altijd van jou hoor.’ Gevleid door haar jaloezie, kus ik Adriana’s heerlijke Zwitsal-krullen.

Een gek idee dat er voor Adriana’s geboorte een gezinsleven bestond. De andere kinderen zijn met elkaar opgegroeid. Het leeftijdsverschil tussen Adriana en haar broer en zussen is zo groot, dat het nu heel anders gaat. Was het egoïstisch om in ons complexe gezin een biologisch kindje te willen? Is het gezin wel in balans?

Als Adriana een paar dagen later bij mij drinkt, laat ze mijn borst los en zegt: ‘Ik wil ook mama worden.’ ‘Wil jij later een baby’tje?’ Ze knikt. Haar woorden stellen mij gerust. Ze komen zo vanuit haar gevoel, dat ik het begrijp. De drang om moeder te worden overstijgt alles en zit te diep voor oppervlakkige woorden zoals: ‘balans’ en ‘egoïsme’ of voor het besef dat je pas tweeënhalf jaar bent. Het moedergevoel is er, omdat daar nu of in de toekomst mensen uit voort kunnen komen die in deze wereld horen. En een kind dat gewenst is, brengt op natuurlijke wijze balans.

Mijn kinderen zijn zeer gewenst. Bij Adriana voelde ik dat voor de bevruchting al. Bij mijn adoptiekinderen begon dat later. Ik kreeg hen tamelijk onverwacht toen zij zes, vier en drie jaar waren. Maar mijn liefde voor hen hing onbewust al lang in de kosmos. Toch kan het gemis van die eerste jaren van invloed zijn op hun verdere leven. De beginjaren van een kind moeten met liefde doordrenkt zijn.

Ik heb intussen foto’s vanaf 1998 tot nu uitgezocht en leg ze vast op de fotolijst. Het zijn afdrukken van de oudste kinderen, kiekjes van Adriana alleen of samen met broer of zus. Het wordt een mooie samenstelling. Er ontstaat balans in de collage.