Stefanie: ‘We kunnen niet iedereen helpen, maar iedereen kan iemand helpen’
14 december 2018
Ik wil mijn blog schrijven, maar ben zo moe dat ik alleen maar doelloos door mij Facebookpagina scroll. Er komen de mooiste kerstbomen voorbij. Ik zie zelfs een frikadel in de vorm van een kerstboom. Dan valt mijn oog op een filmpje uit Siberië.
Ik wil mijn blog schrijven, maar ben zo moe dat ik alleen maar doelloos door mij Facebookpagina scroll. Er komen de mooiste kerstbomen voorbij. Ik zie zelfs een frikadel in de vorm van een kerstboom. Dan valt mijn oog op een filmpje uit Siberië.
Een edelhert is in een rivier gevallen. Vier mannen helpen het dier. Ze trekken het kolossale beest uit een wak in het bevroren water. De weldoeners wrijven over het onderkoelde hert om zijn bloedcirculatie weer op gang te krijgen en maken een vuurtje voor hem. Omdat het dier niet opknapt, nemen de mannen het op een provisorische slee mee naar de stad, waar het in een loods wordt neergelegd. Nadat het dier wat gegeten heeft, komt het eindelijk op krachten. De mannen juichen als het edelhert de loods uitrent en met een sprong in het besneeuwde bos verdwijnt.
Ieder heeft een ander lot
Zo’n verhaal kan ook heel kort verteld worden: ‘Paf!’ Afgeschoten. 1830 edelherten in de Oostvaardersplassen staan dit lot te wachten. Een hert dat gered wordt of bijna tweeduizend herten die worden gedood, beide varianten zijn realiteit. Het lot van een mens lijkt ook zo willekeurig. Het is maar net waar je geboren wordt, onder welke omstandigheden en wie er over je beslist. Op Facebook zie ik ook een foto van een kindje in Jemen. Het kijkt angstig uit zijn holle ogen. Een dokter ontfermt zich over hem. Misschien redt hij het kind. Maar er sterven in Jemen elke dag minstens 150 kinderen door honger, ziekte en bommen.
Er is te veel leed en ik ben geen intelligente dokter. Ik kan zelfs niet alles bijhouden wat er op social media verschijnt. Maar ik herinner ik mij wel een tekst: ‘We kunnen niet iedereen helpen, maar iedereen kan iemand helpen.’
Steeds een klein beetje beter
Als Adriana en ik een kerststukje maken, komt er uit de groene takjes een spinnetje te voorschijn. Voorzichtig schuif ik het op mijn hand. Het is zo licht, dat ik het niet voel. Ik open de achterdeur en kantel mijn hand. Het minuscule spinnetje verdwijnt tussen de struiken. Ik heb geen kilometers afgelegd om een ondervoed kind te helpen en ik heb de Siberische kou niet getrotseerd om een hert te redden. Ik heb zelfs mijn adoptiekinderen niet allemaal kunnen helpen.
Toch hoop ik dat ik door het vrijlaten van het spinnetje aan Adriana laat zien, dat iedereen een klein beetje kan helpen, zodat de wereld steeds een speldenknopje mooier wordt.
OVER STEFANIE
Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 7 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar!
