Bijzondere leeftijd
24 januari 2014
Adriana is 2 jaar en 10,5 maand oud. Voor velen geen speciale leeftijd, maar voor Stefanie erg bijzonder.
Adriana is 2 jaar en 10,5 maand oud. Voor velen geen speciale leeftijd, maar voor Stefanie erg bijzonder.
‘Zullen we spelen?’ vraagt Adriana. Ze kijkt mij aan. Haar blauwe ogen staan helder. Blonde haren krullen rond haar gezichtje. Er volgt een fantasiespel met heksen en reuzen.
‘Ik moet plassen.’
‘Goed zo!’
Adriana wil wel doorspoelen, maar wil haar handjes niet wassen.
Als ik mijn eigen handen gewassen heb, heeft Adriana de plantenspuit in haar handjes. Ik zie de kat geschrokken op de piano zitten.
‘Mama, Boeddha is op het aanrecht geweest en toen heb ik gespuit.’
‘Heb jij op Boeddha gespoten?’
‘Ja, ik heb gespoten.’ Werktuiglijk gaat ze mee in het spel der taal en herhaalt de juiste spelling.
Ik geef kat en kind een aai. Adriana lacht: ‘Ik ben altijd jouw lieverdje’, zegt ze, terwijl ze mij knuffelt.
Ik kijk hoe mijn kind de cd-speler aan doet en meezingt met een kinderliedje. Ze wiegt er ritmisch bij. Alles aan haar klopt: haar taal, haar motoriek, de blik in haar ogen.
Adriana heeft een bijzondere leeftijd bereikt: 2 jaar en 10,5 maand. Ik heb er vaak aan gedacht. Nu is het zover. Ze is even oud als de tweeling was toen ik hen kreeg.
Nico en Faith waren net twee grote, apathische baby’s. Ik zie ze nog op de grond zitten met een zuigflesje in hun handjes. Nico’s haar hing over zijn loensende, uitdrukkingsloze oogjes. Faiths haar zag eruit alsof er rigoureus knopen uit geknipt waren. In zichzelf gekeerd, schudde zij haar hoofd van links naar rechts. De fles in haar hand deinde op dezelfde cadans mee. De kinderen praatten niet en liepen houterig. Faith huilde veel en maakte amper contact. Nico ontwikkelde zich ineens zo snel, dat hij er gefrustreerd door raakte. Onthecht als hij was, knuffelde hij zomaar onbekende mensen.
In de eerste levensjaren van Nico en Faith stonden liefde en veiligheid niet op het menu. Een boterham wel. Die werd in de box gedeponeerd. Er was geen liefdevolle helpende hand. Ook geen zachte stem die ‘goed zo’ zei. Verwaarloosd en alleen gelaten. Een geschiedenis waar zij uitgekropen zijn, maar die een litteken heeft achtergelaten.
Bijna zestien jaar nadat de tweeling bij ons kwam, zitten zij met hun zusje aan tafel.
Adriana bewondert de nagellak van Faith. ‘Zal ik jouw nagels ook eens lakken?’ stelt Faith voor.
Nico vouwt een vliegtuigje voor Adriana en tekent er op haar verzoek katten op.
Ik kijk naar dit gewone tafereel en zie een bijzonder moment voorbij gaan.
