Bestraling
18 februari 2013
De eerste dag van de bestraling van Kyra is aangebroken. Het beloven zware weken te worden, maar het kleine meisje houdt zich groot.
De eerste dag van de bestraling van Kyra is aangebroken. Het beloven zware weken te worden, maar het kleine meisje houdt zich groot.
En dan zomaar ineens is het zover. De dag waar we zowel naar hebben uitgekeken als tegenop hebben gezien: de eerste dag van de bestraling.
De dag ervoor rijden we weer met volle auto naar Parijs. Jeetje, wat is dat toch een rit. En de kinderen hebben er geen van tweeën nog geduld voor. Wat zijn ze blij dat ze na 6 uur zitten weer mogen rennen en spelen. Dat is echter van korte duur, want de volgende dag staat de bestraling op de agenda. Enigszins nerveus gaan we met het hele gezin naar het protonencentrum toe. We hebben de simulaties gehad, maar wat gaat er nu gebeuren? Nu we “voor het echie” moeten. Vragen stapelen zich op en hoewel we op de meeste vragen al antwoord hebben gehad, is onze grootste zorg uiteraard: hoe komt ze hier doorheen? Iedere dag onder narcose, bestraald worden en dan nog de bijwerkingen!
Na een klein half uurtje wachten, zijn wij aan de beurt. Kyra is lekker aan het spelen met Sam, dus ze is helemaal nog niet van plan om mee te gaan. Ze weet wat er gaat gebeuren, dus met groot verdriet loopt ze met mij en de assistente mee. Ze moet zich uitkleden en krijgt een blauwe stofjas. Maar die wil ze natuurlijk niet aan! Die is stom, de doktoren zijn stom, alles is stom! Huilend klampt ze zich aan me vast. Ik weet wat er is; ze ziet op tegen het kapje waarmee ze in slaap wordt gebracht. Gelukkig heb ik dat ook uitgelegd aan de radioloog, want in Nederland doen ze het heel anders. Daar spuiten ze een vloeistof in, waardoor ze heel snel in slaap is.
Gelukkig gaat het in slaap brengen niet al te moeizaam. Na een kleine huilbui en de belofte dat papa ook bij haar is als ze wakker wordt, gaat ze zonder te vechten zitten voor het kapje over haar mond en valt ze al snel in slaap. Na ruim een uur wachten, is ze klaar en ligt ze in de uitslaapkamer te wachten. Ze is al wakker geworden en ligt te huilen om mama. Hoe de lieve Franse zuster het ook probeert, ze moet niets van haar weten! En eenmaal bij mij op schoot, valt ze snel weer in slaap.
De kop is eraf! Nog ruim 5 weken te gaan, maar we zijn er bijna!
