Angelique en Pieter trouwden twee keer… met elkaar

Tekst: Redactie Vriendin

22 april 2024

Het huwelijk van Angelique (36) en Pieter hield geen stand, maar ze konden elkaar ook niet missen. En dus gingen ze na hun scheiding, stiekem, opnieuw in ondertrouw. “Pieter is mijn veilige haven.”

Angelique: “We hebben elkaar in 2006 ontmoet via internet, nog via zo’n chatbox. Ik was op dat moment negentien en liep stage, maar omdat ik door mijn rug was gegaan, zat ik een tijdje thuis. Het enige dat ik kon, was rechtop zitten en een beetje chatten. En daar was Pieter ineens, in de chatbox voor regio Friesland. Onze eerste gesprekken waren vrij oppervlakkig. Wat doe je? Waar kom je vandaan? We bleken allebei in Leeuwarden te wonen. Ik was niet op zoek naar een relatie, ik wilde alleen maar mijn tijd wat verdrijven. Ik merkte aan Pieter dat hij wel meer wilde. Na een tijdje chatten, wilde ik van hem af, ik wilde nieuwe mensen ontmoeten. Ik zei gedag met een smoesje en logde in onder een andere naam. In no-time zocht Pieter opnieuw contact. “Jij bent Angelique van zojuist hè?”, wilde hij weten. Betrapt! Ergens vond ik het ook wel grappig dat hij het meteen doorhad. Pieter stelde voor een keer af te spreken. Hij klonk wel betrouwbaar en we hadden ook zeker wel een leuke klik, maar ik twijfelde. “Laten we eerst maar eens een paar keer bellen”, reageerde ik.
Pas na een paar weken zag ik hem voor het eerst in het echt. Hij was heel aardig, maar verliefd was ik niet. Dat kwam pas later, toen we elkaar vaker hadden gezien. Pieter vroeg verkering aan mij, iets wat ik aanvankelijk afwees. Toen hij begon te huilen, was ik wel verbaasd. Ik vond het ook wel gênant, ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. “Laten we het maar proberen”, zei ik. En zo begon het tussen ons.

Snel samenwonen

In het begin ging het heel goed tussen ons. We zijn snel gaan samenwonen. Pieters vader was een jaar eerder overleden en toen zijn moeder een nieuwe partner kreeg, was hij bij zijn oom en tante ingetrokken. Mijn ouders gingen in diezelfde tijd scheiden, dus voor ons allebei was samenwonen een goede oplossing. Maar na een maand of vier begonnen de eerste scheuren in onze relatie te ontstaan. Het ging een paar keer aan en uit, we hadden echt een knipperlichtrelatie. Ik vond dat Pieter te weinig deed. Hij had geen baan en was online druk met andere vrouwen. Daar kregen we, logisch natuurlijk, flinke ruzie om.
In 2010 gingen we daarom uit elkaar. Pieter ging op zichzelf wonen, maar we hielden contact. Dan weer was het aan, dan weer uit. Uiteindelijk ben ik toch maar weer bij hem ingetrokken. Pieter had inmiddels een baan, het leek echt beter te gaan. Totdat er ineens een deurwaarder op de stoep stond. Ze wilden beslag leggen op de inboedel, ónze inboedel. Pieter had diverse rekeningen, waaronder de zorgverzekering en telefoon niet betaald. Ik schrok me rot. “Mijn spullen staan hier ook!” zei ik tegen de deurwaarder. Het ergste vond ik nog dat Pieter tegen mij gelogen had. Als je een relatie hebt, moet je elkaar kunnen vertrouwen. Pieter opende blijkbaar nooit zijn post, dat deden zijn ouders voorheen en later deed ik het. We hebben alles samen uitgezocht en ik heb Pieter helpen afbetalen.

Veel ruzie

Het huis waar we in woonden, stond op de lijst om gesloopt te worden en had geen verwarming. Na twee winters was ik er klaar mee, ik had het zo koud. Er kwam een eengezinswoning op mijn pad waar ik voor wilde gaan. “Zullen we dat doen?” stelde ik Pieter voor. Hij wilde zijn huis aanhouden, hij zou namelijk een geldbedrag krijgen als de sloop werd gestart. Van dat bedrag wilde hij dan die eengezinswoning voor mij opknappen. Pieter hield woord. Mijn huis werd opgeknapt en Pieters huis werd gesloopt. Maar hij besloot niet bij mij in te trekken. Hij kon een appartementje tegenover mij huren en dat wilde hij wel. Ik vond het heel raar, maar ging er niet tegenin. Het was namelijk ook ergens wel weer handig, want nog steeds hadden we veel ruzie en als het weer zover was, kon hij lekker in zijn eigen huis blijven slapen. Toch was hij verreweg de meeste tijd bij mij.
We waren 26 toen we gingen trouwen. Want ondanks alle problemen waren we wel echt gek op elkaar. We pakten groots uit met een feest voor wel honderd gasten. Het was een mooie dag, maar echt gelukkig was ik niet. Vlak voor onze trouwdag was ik namelijk weer op leugens van Pieter gestuit. Ik werd op een ochtend wakker door paniekerig geblaf van de hond. Ik keek uit mijn raam en zag in de tuin bij Pieter politie staan. Er was een uitzettingsbevel afgegeven; Pieter had opnieuw geen huur betaald. Hij had een betaalachterstand van 3.500 euro. Ik schrok me weer rot. Hoe kon dit nou? “Is dit het enige? Of heb je nog meer schulden?” wilde ik weten. Dit was het enige, verzekerde hij me. Met ons huwelijk in het vooruitzicht, besloot ik dat dat nog wel te overzien was. We hadden de uitnodigingen al verstuurd en alles al betaald. Afzeggen was voor mij geen optie.

Uit goedheid

We waren twee maanden samen, toen er opnieuw een deurwaarder op de stoep stond. Bij mij dit keer. Pieter had meer schulden. Hij biechtte op dat hij al het geld dat hij had, had gestoken in het opknappen van mijn huis en onze trouwdag. Ik ben er ten onrechte vanuit gegaan dat er nog geld was overgebleven. Pieter deed zich financieel veel beter voor dan hij was. Hij deed het uit goedheid, hij is heel lief. Een financiële opvoeding heeft hij nooit gehad en hij leerde ook niet van de fouten die hij eerder maakte. Ik was ontzettend boos dit keer. We waren getrouwd in gemeenschap van goederen, dus de schulden waren nu ook voor mijn rekening. Er stond een totaalbedrag aan niet-betaalde rekeningen en incassokosten open van wel vijfendertigduizend euro. Ik wist niet wat ik ermee aan moest en ik schaamde me ervoor. Ik deelde het alleen met mijn ouders en beste vriendin en raakte in een depressie. Van daaruit begon ík verkeerde keuzes te maken. Ik ging geld uitgeven, spullen kopen om mijn verdriet te verdringen. Nieuwe meubels, nieuwe kleren; alles op “achteraf betalen”. Zo liep onze schuld op tot veertigduizend euro. Pieter en ik hadden alleen nog maar ruzie, zo erg dat we zelfs fysiek naar elkaar toe werden. “Misschien is het beter dat we gaan scheiden”, zei ik op een dag. We waren toen een jaar getrouwd. Het voelde in ieder opzicht als falen, maar ik zag geen andere uitweg. En alsof het zo moest zijn, bleek ik uitgerekend op dat moment zwanger. We probeerden al langer een kindje te krijgen, maar dat lukte niet. Pieter dacht dat ik was vreemdgegaan; wij konden toch geen kinderen krijgen? Ik kreeg het hem niet aan zijn verstand dat het echt van hem was. Na een paar weken ging het mis. De zwangerschap was buitenbaarmoederlijk en ik verloor een eileider. Dat verdriet erbij was voor mij de druppel. We moesten allebei aan onszelf gaan werken. Samen zijn ging niet meer.
We gingen scheiden en hebben allebei zelfs even een andere relatie gehad. Maar dat was het ook niet. Pieter bleef mij opzoeken en als ik eerlijk was, miste ik Pieter ook heel erg. Er verstreken tien maanden en ons huwelijk is ook echt officieel ontbonden. En net toen dat allemaal door de rechter bekrachtigd werd, spraken we naar elkaar uit dat we toch wel veel van elkaar hielden. “Zullen we het nog een keer proberen?” zei Pieter. Ik vond dat lastig. Onze families bemoeiden zich er behoorlijk mee en ik wist dat zij het geen goed plan zouden vinden. Maar het ging niet om hun, het ging om ons. En ik heb liever spijt van iets dat ik wel heb gedaan, dan van iets dat ik niet heb gedaan, is mijn motto. Heel stiekem zijn we weer in ondertrouw gegaan. Ik denk dat het trouwen voor mij zo belangrijk is, omdat we geen kinderen kunnen krijgen. Trouwen is voor mij dan toch een stukje verbinding. In 2016 gaven we elkaar opnieuw het jawoord. We hielden het heel klein dit keer, in totaal waren we met z’n zestienen. Wat anderen ervan vonden, daar hebben we ons zo weinig mogelijk van proberen aan te trekken. Dit was onze keuze.

Ontzettend trots

We zijn nu zeven jaar verder en ik kan oprecht zeggen dat we het goed hebben samen. We zijn in 2018 aan onze schulden gaan werken en hadden in 2020 alles afbetaald zonder in de schuldsanering te hoeven. Ieder dubbeltje is uit onze eigen zak gekomen. De enige hulp die we hebben gehad, is advies van een schuldhulpmaatje.
Dat we alles zelf hebben gedaan, maakt mij ontzettend trots. Pieter blijft het lastig vinden om financieel gezond te blijven, dat is gewoon niet zijn sterke punt. Ik heb daarom de touwtjes op dat vlak in handen genomen en dat werkt prima. We hebben allebei een fulltimebaan en kunnen goed rondkomen.
Pieter is mijn veilige haven. We hebben tegenwoordig eigenlijk nooit meer ruzie. We zijn volwassen geworden en heel gelukkig met elkaar. Door gezondheidsproblemen van ons allebei, is IVF voor ons momenteel geen optie. Ik heb nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en kamp met overgewicht. Pieter heeft een nierziekte. We hebben wat dat betreft behoorlijk veel pech gehad. Wie weet gaat de toekomst daar verandering in brengen, maar voor mij is het krijgen van een kind geen moeten meer. We hebben het ook goed met z’n tweetjes.
Ik had nooit verwacht dat ik in mijn leven twee keer met dezelfde man zou trouwen. Het blijft ook een gek verhaal, maar tegenwoordig schaam ik me er niet meer voor. Sterker nog, ik ben er trots op. We hebben voor ons eigen geluk gezorgd en ons niet laten tegenhouden door de mening van een ander. En kijk eens wat ons dat gebracht heeft!”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Amaury Miller
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.