Amy: ‘Ik draai een miljoenenomzet met ‘alleen maar’ mbo’

28 juni 2021

Amy (30) runt drie succesvolle bedrijven. Dat ze haar eerste zaak begon met ‘alleen’ een vmbo-diploma op zak leidde tot vooroordelen in haar omgeving. “Ze vroegen hoe ik de boekhouding ging doen: ik kon toch niet rekenen?”

Amy: “Zelf vind ik mijn verhaal helemaal niet speciaal of spannend. Maar dat is het geloof ik wel in de ogen van anderen. Blijkbaar is het bijzonder dat je drie bedrijven runt en daarmee een miljoenenomzet draait als je ‘maar’ vmbo hebt gedaan. Mijn diploma heb ik netjes gehaald. Daarna kwam ik er al snel achter dat alles wat ik aan vervolgopleidingen leuk vond, met mijn vmbo niet kon doen. Huidtherapie, toegepaste psychologie, you name it: voor alles had ik een hogere opleiding nodig.
Als klein meisje wilde ik dolfijnentrainster worden, maar op de basisschool leek het me altijd leuk om met kinderen te werken. In groep acht mocht ik voorlezen aan kleuters, dat vond ik geweldig. Dus na het vmbo dacht ik: misschien moet ik terug naar mijn eerste liefde, die voor kinderen. Ik was een fanatieke oppasser, ik kon altijd, en ouders zeiden vaak dat ze mij zo betrouwbaar vonden. Soms vroegen ze of ik geen vriendinnen had die ook konden oppassen. Ja, dacht ik: dat is lekker. Dan moet ik een vriendin helpen die geld aan dat oppassen verdient en jij kunt met je vrienden een avondje uit. Wat heb ik dan? Daar moet ik iets mee doen, dacht ik. Ik zag een advertentie van een oppas-bureau. Het was nergens op gebaseerd, maar ik dacht meteen dat ik dit ook wel zou kunnen, en misschien nog wel beter ook. Ik wilde mijn eigen oppas-bureau beginnen.”

Bazig

“Toen ik vertelde dat ik ging beginnen met ondernemen, liep ik wel tegen vooroordelen aan. Mensen om me heen vroegen mebijvoorbeeld hoe ik dan de boekhouding ging doen, want ik kon toch niet rekenen? Ik merkte dat veel mensen denken dat vmbo’ers in hun werk alleen op de werkvloer blijven. Waar niets mis mee is, trouwens. Maar ik ben altijd wel een type geweest dat dingen regelde. Bazig, zo ben ik ook weleens genoemd, haha. Er is trouwens in mijn leven altijd wel één persoon geweest die in mij geloofde, en dat is mijn vader. Toen ik thuis over mijn plannen vertelde, zei mijn moeder alleen:  ‘Oké.’ Zij is niet zo van het ondernemen. Maar mijn vader was meteen enthousiast, die had het over de miljoenenomzet die ik zou gaan maken. Zelf dacht ik niet dat dat voor mij weggelegd was.”

Bewijsdrang

“Uiteindelijk bleek mijn vader het toch goed te hebben gezien. Maar het was wel een weg vol met vallen en opstaan. Ik ben met mijn eerste bedrijf, dat oppasbureau, gigantisch tegen de lamp gelopen. Ik was pas 22, best jong om een eigen bedrijf te beginnen natuurlijk, en ik bleek niet helemaal de juiste constructie te hebben gekozen. Daardoor kreeg ik anderhalf jaar later de Belastingdienst op mijn dak. Die zag mij als werkgever, en ik had geen werkgeverspremies betaald voor de mensen die voor mij werkten. Ik moest noodgedwongen stoppen met mijn bedrijf. Daardoor werd de drang die ik toch al had om te bewijzen dat ik het wél kon, alleen maar groter. Ik moest het gewoon nog een keer proberen, ik wist dat ik er spijt van zou krijgen als ik dat niet deed. Nu ik wist hoe het wel netjes volgens de regels moest, heb ik mijn mbo-diploma pedagogisch medewerker gehaald en ben ik een officieel nannybureau begonnen. Toen ging het echt van nul van tot honderd: klanten, inkomsten, werknemers, alles ging over de kop. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst zag hoeveel geld er binnenkwam en tegen mijn klanten zei: ‘Het mag ook wel voor minder, hoor.’ Ik voelde me schuldig dat ik zo veel geld aan ze verdiende.
Ik stapte er misschien te jong en naïef in. Al denk ik achteraf dat dat misschien ook juist een kracht is geweest. Mensen dachten: ze is nog zo jong, kijk nou hoe ze haar best doet, ze wil zo graag. Ze gunden het mij. Ondertussen werd mijn bedrijf groter en groter. Wat ik van mijn eerste inkomsten heb gekocht? Niets: al het geld dat ik verdiende, investeerde ik in mijn bedrijf. Na een tijdje kocht ik wel iets voor mezelf dat ik heel graag wilde hebben: een designertas. Het was niet eens een megaduur ding, maar ik voelde me zo rijk. In meerdere opzichten: ik voelde me ook rijk door het idee dat ik zoiets kon kopen. Ik gebruik ’m nog steeds elke dag, als reminder van waar ik vandaan ben gekomen.”

Keerzijde

“Na mijn eerste bedrijf kreeg ik de smaak van het ondernemen te pakken. Inmiddels heb ik drie bedrijven: het nannybureau, een kraamzorgorganisatie en een coachingsbedrijf. Toen dat succes er eindelijk was, zeiden sommige mensen in mijn omgeving eerlijk dat ze dat niet achter mij hadden gezocht. Tja, dat mag natuurlijk. Ikzelf namelijk ook niet. Ik had alleen dat vmbo-diploma en wist verder ook nog niet veel. Ik merk nu trouwens wel dat succes ook een keerzijde heeft. Ik ben dertig, ik had graag jong moeder willen worden, maar ik ben nog steeds alleen. Ik heb ook een kleine sociale kring, want met sommige vrienden verwaterde de vriendschap omdat ze me niet meer snapten. Dat is pittig, want natuurlijk had ik graag nog met al mijn vrienden van vroeger willen omgaan. Ik ben nog steeds blij met wat ik doe, maar ik vind het lastig om alles alleen te moeten doen. Als ondernemer ben je ook nooit klaar. In het weekend pak ik al snel ‘even’ mijn laptop als ik niets te doen heb. En dat ‘even’ wordt dan altijd vier tot vijf uur. Ik werk zeven dagen per week. Als ik tussendoor even een kop koffie drink op het strand omdat de zon schijnt, voel ik me al snel schuldig omdat de rest wel werkt. Ik kan om vier uur ’s nachts wakker worden en denken: dit en dit moet ik nog doen. Dan pak ik mijn laptop erbij en doe ik het meteen maar even. Ik werk doordeweeks tot half elf ’s avonds, en omdat ik alleen ben, is er ook niemand die mij tegenhoudt. Dat is niet goed, nee. Maar het is moeilijk om daarvan los te komen.
Mensen die mij mailen, verwachten dat ze in no time antwoord krijgen. Ik vind het lastig om af en toe te zeggen: nu even niet. Er werken 85 vrouwen bij mij. Hartstikke leuk, maar er is altijd wel iets, ik ben altijd nodig en sta nooit uit. Ik ben al een paar keer overspannen geweest. Dat is die bewijsdrang. Ik wil het graag goed doen. Ik kan het inmiddels een klein beetje loslaten, maar ik vraag me af of je daar ooit helemaal van af komt.”

Tijd om los te laten

“Het is wel bijzonder dat een vader zo in zijn kind kan geloven, want mijn vader is nog steeds belachelijk trots op mij. Mijn moeder trouwens ook. Ze heeft nog steeds niets met ondernemen, maar ze houdt goed in de gaten of ik voor mezelf zorg en staat altijd klaar om de boodschappen te doen. Die oudertrots heeft ook een andere kant. Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst een van mijn bedrijven ga verkopen. Als ik dat soort gedachten met mijn vader bespreek, krijgt hij al hartkloppingen van het idee alleen dat ik dan de touwtjes wat meer loslaat. Tegelijk hoopt hij ook dat hij kleinkinderen krijgt, dus daarin is hij wel dubbel. Zelf ben ik nu zover dat ik me realiseer dat het op deze manier niet gaat. Ik hoop dat mijn vader zo trots blijft, maar voor mij is echt tijd om wat meer los te laten. Ik ben toe aan meer rust, en die kinderwens is heel sterk. Ik overweeg zelfs om dan maar in mijn eentje moeder te worden. Dan wil ik er gewoon zijn voor mijn kind en teruggaan naar drie dagen per week werken. Ik heb acht jaar alles opzijgezet voor mijn werk. Natuurlijk verdien ik er goed aan, en dat is ook lekker, maar op een gegeven moment kost het me te veel van mezelf. Ik wil nog steeds een goede carrière en ik wil mijn passie niet opgeven. Ik ga alleen wat minder uren aan mijn passie besteden.”

Grootste uitdaging

“Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen tachtig procent van wat ze op school hebben geleerd, niet gebruiken in hun dagelijkse leven. Dus als je niet goed op school bent, maar juist wel in de dingen die het leven van je vraagt, kun je ook ver komen. Maar daar moet je dus zelf hard voor werken, want niemand zet de deur voor je open. Terwijl: als je niks weet van het leven, maar je hebt wel een universitair diploma, gaan deuren automatisch voor je open. Dat is denk ik de grootste uitdaging voor iedereen die van vmbo afkomt. Met dit in gedachten heb ik een boek geschreven, Zo doe je dat, en spreek ik veel met jongeren op scholen. Ik vind het belangrijk dat ze beseffen dat ze invloed hebben op hun eigen leven. Als je jong en onzeker bent, kun je je misschien geremd voelen om dingen te doen omdat die te moeilijk voor jou zouden zijn. Verschrikkelijk toch, als iemand verderop in zijn leven spijt heeft dat hij niet tóch die opleiding heeft gedaan of is gaan ondernemen? Dat hoeft helemaal niets groots te zijn, maar laat je vooral niet tegenhouden.
Mijn boodschap is: kies iets waar jij je goed bij voelt en probeer je dromen waar te maken. Als dat het achteraf tóch niet is, is dat jammer, maar dan kun je jezelf wel recht in de spiegel aankijken en zeggen: ik heb het geprobeerd.”

Voor jezelf zorgen

“Waar ik het meeste van geniet in mijn leven, is mijn onafhankelijkheid. Ik vind het vreselijk als vrouwen afhankelijk zijn van hun partner. Ik coach ook vrouwelijke ondernemers en een van mijn uitgangspunten is dat, als je financieel onafhankelijk bent, je makkelijker kunt gaan voor wat jou gelukkig maakt. Ik geloof er erg in dat als jij gelukkig bent met jouw leven, je ook een leukere moeder, partner, vriendin, collega, buurvrouw, noem het maar op kunt zijn. Ja, ik vind dat je als vrouw in je kracht staat als je voor jezelf kunt zorgen. Dat is nog steeds niet vanzelfsprekend. Mijn omgeving zegt nu altijd: misschien ben jij wel op deze wereld om aan alle vrouwen te laten zien dat je het alleen kunt: van een carrière tot een mooie auto tot in een mooi huis wonen en een gezin stichten. Al hoop ik dat ik dat laatste toch samen met een man kan doen. Ik geloof namelijk nog steeds dat ik die man van mijn dromen tegen ga komen. Ik ben in ieder geval druk aan het daten. Dus wie weet, ik ben heel benieuwd wat er gaat gebeuren. Ik heb in ieder geval alvast een grotere auto gekocht. Eentje waar een kinderwagen in past.”