Al het begin…
2 december 2013
Angelique krijgt wat tegenslagen te verduren nu ze eigen baas is…
Angelique krijgt wat tegenslagen te verduren nu ze eigen baas is…
Eigen baas zijn is lastiger dan dat ik had gedacht. Naast het feit dat er van alles uitgezocht moet worden wat betrekking heeft op de BTW, Belastingen en Algemene voorwaarden, is het live krijgen van een website ook best nog lastig. Het is een raar proces en hoewel ik er vol goede moed aan ben begonnen, merk ik dat ik minder goed tegen tegenslagen kan dan vroeger. Zaken die ik voorheen bij wijze van spreken met twee vingers in mijn neus kon doen, daar heb ik nu meer moeite mee. Om dan maar te zwijgen over het feit dat ik nu thuis werk.
Thuis, waar twee kleine kinderen en een man ronddwarrelen, waar altijd was is en waar altijd rommel lijkt te liggen als ik iets af moet krijgen. Ik word er onrustig van en ik heb het idee dat ik alles laat versloffen. En dan de snelheid van de dagen, een week is zo om! Remy ziet het probleem niet zo en haalt zijn schouders op bij mijn zoveelste gezeur over troep en dat ik zo niet kan werken. “Gewoon naar boven gaan en je ding doen”, is zijn nuchtere antwoord. In een vlaag van blinde paniek of woede, of misschien wel beiden, zet ik het op een brullen en terwijl de tranen over mijn wangen lopen, gil ik iets in de trant van: “Niemand support mij” en “Jij bent geen vrouw”. Verbaasd kijkt hij me aan en hij begint spontaan te lachen. Ik zie wat hij denkt en ik zie dat hij twijfelt om het eruit te gooien.
Vroeger had ik van die argumenten gegruweld. Ik had een goede baan en dat kon ik prima combineren met mijn gezin en mijn huishouden. Ik was gedreven, ’s avonds thuis overwerken was geen probleem en ik was veel buigzamer. Maar het verliezen van mijn baan had ik gezien als een persoonlijk falen en kort daarna werd Kyra ziek. Het feit dat ik dat niet heb zien aankomen was voor mij ook een soort falen, want ik ben immers haar moeder! En nu ik weer terug wil in het werkproces, ben ik een angstig vogeltje dat maar heen en weer blijft hippen op een tak. Bang om de vleugels uit te slaan en te vallen in het diepe. Ik snap nu de twijfel en onzekerheid van alle moeders die na het zorgen voor de kinderen teruggaan in het werkproces. Ik snap de aarzeling en de behoefte van sommige vrouwen om weer ergens in de comfortzone te willen instromen.
Ik besluit er een paar dagen mee te stoppen en me te focussen op wat voor mij het belangrijkste is en maak een gericht en realistisch plan van aanpak. Ik speel met mijn kinderen, doe de was, maak mijn huis schoon, ren even lekker een rondje door het park en wanneer de maandag zich aandient, ben ik weer gemotiveerd en gefocust om aan mijn werkweek te beginnen. Al het begin is lastig en ik zal best meer van dit soort uitspattingen hebben, maar ik heb mijn doel weer helder voor ogen en ik ben er gek genoeg voor om te denken dat ik het ga halen!
