Aaf schreef een trouwboek: ‘Je wilt toch dat het de mooiste dag van je leven wordt’

28 mei 2018

Acht jaar eerder was ze al gevraagd, maar vorige zomer trouwde schrijfster Aaf Brandt Corstius (43) eindelijk met haar Gijs. Over die bruiloft – en de bijbehorende voorbereidingen – schreef ze Trouwboekje.

Acht jaar eerder was ze al gevraagd, maar vorige zomer trouwde schrijfster Aaf Brandt Corstius (43) eindelijk met haar Gijs. Over die bruiloft – en de bijbehorende voorbereidingen – schreef ze Trouwboekje. ‘Het is wel zo feestelijk als je op zo’n dag ook echt het stralende middelpunt bent.’

Tijdens het interview valt op dat Aaf een antieke gouden ring met ingelegde steentjes draagt. Het is haar trouwring, vertelt ze. “Ik heb bedongen dat Gijs die voor mij uitzocht. Hij houdt niet van ringen. Maar ik wel, en ik vond het stom om geen trouwring te hebben.” Zelf wilde Gijs geen ring. “Geen punt,” vindt Aaf, want “ringen staan bij hem niet zo mooi. Maar ik ben blij met die van mij.” Nee, Aafs ring is geen doorsnee trouwring. Maar dat was de manier waarop ze ten huwelijk werd gevraagd ook niet.

Je bent ten huwelijk gevraagd tijdens de bevalling van jullie eerste kind.
“Ja! Ik lag aan de weeënopwekkers, we zaten in een soort high te wachten. Toen de weeën begonnen, zei Gijs: ‘Het is vandaag 12-12, wat een mooie datum. Het is ook wel een mooie dag om te trouwen.’ Ik begreep hem eerst niet, ik was zo druk met die weeën. Waarop Gijs zei: ‘Ik bedoel dat ik met jou wil trouwen op die datum, volgend jaar.’ Dus ik zei: ‘O, dát bedoel je! Ja!’

Ik vond het lief dat hij daar in dat ziekenhuis ineens besloot dat we dat moesten doen. Pas een half jaar daarna vertelde ik erover aan mijn zus, ik was het eigenlijk vergeten. Ik was met het belangrijkste van mijn leven bezig, namelijk mijn kind, en dan is al het andere minder belangrijk. Het duurde nog acht jaar voordat het daadwerkelijk zover was, eerder kwam het er niet van. En niet op 12-12, maar midden in de zomer. Het leek ons toch een beetje raar om op de verjaardag van je kind te trouwen.”

‘Diezelfde avond zoenden we. Romantisch, buiten aan de gracht’

Waarom schreef je een boek over jullie huwelijk?
“Zelf zocht ik een soort handboek toen Gijs en ik gingen trouwen. Met lijstjes die ik af kon werken, dus heel praktisch – maar ook met leuke verhalen over trouwen. Zo’n boek kon ik niet vinden, ik kwam alleen maar tuttigheid tegen. Dus dat wilde ik maken. Het moest luchtig en grappig worden, geen drie miljoen pagina’s tellend handboek. Veel mensen zijn ook op zoek naar manieren om hun bruiloft goedkoop te houden. En naar dingen als: hoe zorg je dat het niet uit de hand loopt, dat je iedereen gelukkig houdt en zelf niet in de stress raakt.

Want zelfs als je niet te ingewikkeld doet maar toch wilt eten, drinken en dansen en je vrienden en familie wilt ontvangen, zit je al snel aan een flink project. Ik ben niet het toppunt van organisatie, mijn man al helemaal niet, en we hebben samen ook nog vier kinderen en allebei een baan. Nou, dan ben je wel even bezig. Maar het is gelukt. Voor mij hoefde trouwen nooit zo, maar het bleek zo geweldig te zijn, dat ik dacht: dit moet iedereen eigenlijk een keer doen.”

Jullie ontmoetten elkaar twaalf jaar geleden. Was het liefde op het eerste gezicht?
“Ja. Bij ons allebei. Zoiets had ik nog nooit eerder meegemaakt. Dat je meteen denkt: ik vind jou echt heel leuk, en dat hij dat dus ook dacht over mij. Dat zag ik ook aan hem, en dat vond ik fijn. Daarom durfde ik er vol voor te gaan. Gijs interviewde mij op het podium van een theater in Amsterdam, dat was een fijn gesprek. Terwijl hij na mij nog twee mensen interviewde, moest ik soms hard lachen en dat hoorde hij. Na afloop gingen we iets drinken met een groepje anderen, maar Gijs en ik kletsten de hele tijd met elkaar. Ik dacht: iedereen mag nu opdonderen, want er is hier iets leuks gaande.”

‘Een vrouw met een kinderwens, die kun je niet afremmen’

Jullie hebben nog dezelfde avond gezoend.
“Ja! We pakten meteen door, haha. Het was een zwoele zomeravond, we waren al naar een paar kroegen geweest. Die zoen was romantisch, buiten aan de gracht. Als we daar langs fietsen, kijken we nog steeds naar die plek. Heel klef, ja. Vaak beginnen relaties met gedoe, dan zijn dingen onduidelijk. Maar wij draaiden er niet omheen. We dachten: dit voelt goed, we doen dit gewoon.”

Gijs wilde liever niet meer kinderen.
“Nee. Al zei hij ook: als er iemand moeder moet worden, ben jij het wel. Maar hij was net gescheiden, zijn kinderen waren vijf, ze waren net geen kleuters meer. Hij kon het op dat moment niet al weer. Zelf was ik op een leeftijd dat het binnen een aantal jaar moest gebeuren. Toen concludeerden we dat onze relatie dan dus niet kon. Ik ging niet akkoord met geen kinderen, voor mij was dat een absolute dealbreaker. Gijs begreep dat ik dan inderdaad ongelukkig zou worden. Maar uit elkaar gaan was ook niet houdbaar, daarvoor hielden we te veel van elkaar.

Toch hebben we dat wel gedaan, een maand lang, waarin ik veel huilde en hij veel nadacht. Als Gijs niet wilde, moest ik een andere man zoeken, maar dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde alleen kinderen met hem. Ik dacht: dan krijg ik wel kinderen in mijn eentje, want ik vind geen ander zoals hij. Het was verschrikkelijk. Maar het is goedgekomen. Na die maand zei Gijs dat hij bij me wilde zijn, en dat het hem fijn leek om met mij een gezin te stichten. Het was niet per se zijn eerste prioriteit. Maar ja, wel die van mij. Een vrouw met een kinderwens, die kun je niet afremmen. Dat is de sterkste wens die er bestaat.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 22.