Op haar 48ste kreeg Lyddia een tweeling

29 april 2024

Lyddia (49) en haar man L’hossain hadden zich er al bij neergelegd dat ze vanwege haar leeftijd geen kinderen zouden krijgen. Tot de allerlaatste ivf-poging… ‘Bij de echo vroeg de gynaecoloog: ‘Hoeveel embryo’s waren er ook alweer teruggeplaatst?’’

“Het was een zonnige dag in maart, ik weet het nog goed. Ik was op mijn werk, maar liep even naar buiten om de huisarts te bellen voor de uitslag van de bloedtest”, zegt Lyddia. Terwijl ze het vertelt, ligt baby Danyal zijn moeder vanaf de bank met grote, tevreden ogen aan te kijken. “Het was zo’n spannend moment. Ik had al twee keer eerder te horen gekregen dat de ivf-poging mislukt was. Deze poging was de allerlaatste. Mijn man en ik hadden besloten dat als het niet zou lukken, we ons hierbij zouden neerleggen.”
Lyddia kreeg de assistente van de huisarts aan de lijn. Ze zei: “Ik heb er niet heel veel verstand van, maar in je dossier staat dat je waarde vijftig is. Zelf wist ik wel genoeg. Tijdens mijn vorige uitslagen was de waarde van het zwangerschapshormoon HCG in mijn bloed nul of één. Dit kon maar één ding beteken: ik was zwanger! Ik was zo blij, het voelde alsof mijn hele lichaam tintelde, en tegelijk al het bloed uit mijn gezicht wegtrok.” Het eerste wat Lyddia daar op de stoep deed, was haar man L’hossain bellen. “Hij was eerst even stil. Daarna vroeg hij heel lief of ik vanaf nu wel rustig aan wilde doen en voorzichtig ging zijn, want ja, mijn man nu eenmaal is een praktische man, maar ook zorgzaam. We spraken af dat we het voorlopig tegen niemand zouden vertellen. We wisten dat deze uitslag betekende dat ik nog maar vier weken zwanger was. En ik was 48. Er kon nog van alles misgaan.”

Niet de juiste partner

Niemand in Lyddia’s omgeving had deze zwangerschap aan zien komen. Lyddia: “Ik had eigenlijk nooit echt een duidelijke kinderwens. Ik gooide mezelf met al mijn energie in mijn werk. Ik heb best zware banen gehad en zelfs een tijdje in New York gewoond. Maar dat ik geen kinderen had, kwam ook omdat ik nooit de juiste partner was tegengekomen. Totdat L’hossain vijf jaar geleden contact met mij zocht.”
Lyddia en L’hossain kenden elkaar van vroeger, uit het uitgaansleven, maar het was 25 jaar geleden dat ze elkaar voor het laatst hadden gezien. Daarna was het contact verwaterd. Lyddia: “Ik werkte op dat moment als freelancer bij een PR-bureau. We hadden een opdracht gedaan voor een grote klant en daarover stond een bericht online, met mijn naam en foto erbij. L’hossain heeft toen naar dat PR-bureau gebeld en om mijn nummer gevraagd. Dat kreeg hij.”
Toen Lyddia L’hossain aan de lijn kreeg, viel niet meteen het kwartje. “Ik dacht dat hij belde vanwege die opdracht, dat het iets met werk te maken had. Maar hij vroeg hoe het met me ging. Het was een leuk gesprek. En aan het einde zei hij: “Je hebt nu mijn nummer, dus als je een keer iets wilt drinken, hoor ik het wel.””
Later die week had Lyddia het over L’hossains telefoontje met een vriendin. Lyddia: “Zij zei: “Waarom zou je niet gezellig iets met hem gaan drinken? Je hebt niets te verliezen. Je kent hem, dus als het goed is, heb je in ieder geval een leuke avond.” Ik heb dus aan haar te danken dat L’hossain en ik nu een relatie hebben. Want ik heb hem een paar dagen later gebeld. We zijn uit eten gegaan en het was meteen weer zó leuk, het klikte als vanouds. Ik had op dat moment geen relatie, en hij ook niet. We waren allebei vrij, dus we zijn voor elkaar gegaan. Alles klopte gewoon.”

Lyddia was toen 44, L’hossain ook. Al snel zei L’hossain dat hij nog een kinderwens had, ook al had hij zelf al kinderen uit een eerdere relatie. Lyddia: “Ik voelde meteen dat ik ook heel graag samen een kind met hem wilde. Al vroeg ik me wel af of ik daar inmiddels niet te oud voor was. Maar dat we oudere ouders zouden worden, was niet iets dat ons echt tegenhield. Af en toe hadden we daar twijfels over, maar er zijn zoveel mensen die op latere leeftijd ouders worden. Anderen hebben daar heus wel een mening over gehad, maar daar heb ik me niet door laten beïnvloeden. Het was een weloverwogen beslissing – waarvan we ook nog maar eens moesten zien of het überhaupt zou lukken.”

Wonder boven wonder

Lyddia kwam er vrij snel achter dat vrouwen die ouder zijn dan 39 in Nederland niet voor ivf in aanmerking komen. “Eigenlijk vind ik dat leeftijdsdiscriminatie. Ik ben uiteindelijk een paar keer naar een fijne kliniek in Turks-Cyprus geweest, waar ze vrouwen boven de 39 behandelen. Een zwangerschap zou vanwege mijn leeftijd extra risico’s met zich mee kunnen brengen. Daarom kreeg ik in Cyprus eerst een screening om te checken of ik wel gezond en sterk was voor een zwangerschap. Dat bleek zo te zijn. Wonder boven wonder bleek ik ondanks mijn leeftijd ook nog eicellen van goede kwaliteit te hebben. Dan ga je een proces in waarbij je jezelf moet injecteren met hormonen om het rijpen van de eicellen te stimuleren. Ik vond dat best zwaar, zoals veel mensen die met ivf bezig zijn het lichamelijk zwaar vinden. Maar veruit het moeilijkste vond ik het emotionele stuk, toen we hoorden dat de eerste poging was mislukt, en daarna de tweede ook. Dat was echt vreselijk. L’hossain en ik hadden daarna nog drie ingevroren embryo’s. Die werden teruggeplaatst voor onze allerlaatste poging. Als dit mislukte, zouden L’hossain en ik dus nooit samen kinderen krijgen. Daar had ik me eigenlijk al zo’n beetje bij neergelegd. Er zou wel echt een wonder moeten gebeuren, wilde ik tijdens deze laatste poging toch nog zwanger worden.”
Maar toen was er dus die blije dag in maart 2022. Lyddia: “Na dat telefoontje naar mijn vriend, belde ik als eerste de kliniek in Cyprus. De consultants daar hadden steeds zo met me meegeleefd. Nu ik zwanger bleek te zijn, konden ze daar ook hun geluk niet op. Van alle vrouwen die ze daar begeleidden, hadden ze in mij het meest vertrouwen gehad, zeiden ze. Maar ja, ik had al twee mislukte pogingen gehad. Dus nu waren ze extra blij voor me.” Na tien dagen moest Lyddia nog een bloedtest doen om het HCG-gehalte in haar bloed te meten. “Dat bleek opeens te zijn gestegen van vijftig naar zevenhonderd. Toen ik dat vertelde tegen mijn begeleider van de kliniek in Cyprus, zei ze dat ik weleens zwanger zou kunnen zijn van een meerling.” Een paar weken daarna kreeg Lyddia haar eerste echo bij het Women’s Healthcare Center, dat haar in het Nederland begeleidde. L’hossain was erbij. Lyddia: “De gynaecoloog zag vrij snel een hartje, maar vroeg toen opeens: “Hoeveel embryo’s waren er ook alweer teruggeplaatst?” Want daarna zag hij nóg een hartje. L’hossain en ik zouden een tweeling krijgen. We wisten dat dit een mogelijkheid zou zijn, maar van dit nieuws waren we toch allebei even stil. Al waren we vooral dolgelukkig.”

Veilig gevoel

Toen duidelijk werd dat Lyddia zwanger was een tweeling, werd ze meteen medisch. Dat betekende dat ze in Nederland begeleid zou worden met regelmatige checks en echo’s. Dat gaf Lyddia een veiliger gevoel. Al brak daarna toch een spannende tijd aan, want: zou Lyddia’s zwangerschap goed blijven gaan? Zouden überhaupt beide embryo’s blijven zitten? Terwijl Lyddia verder praat, lacht de kleine Danyal naar zijn moeder. Al die tijd heeft hij geen kik gegeven. “Ja, hij is zo’n lieve, makkelijke baby. Hij huilt alleen als hij honger heeft. Daar hebben we veel geluk mee. Zijn broertje Louay is trouwens ook heel rustig. Hij ligt nog in zijn bedje.” Want ja, Lyddia had een goede zwangerschap, én beide embryo’s bleven veilig in haar buik tot de bevalling. Lyddia: “Ik heb inmiddels mijn eigen bedrijf en heb doorgewerkt tot de dag voor mijn geplande keizersnee.” Ze beviel in november vorig jaar, op haar 48e, van een gezonde tweeling. “Dat was zó’n groot geluk, we zijn heel dankbaar dat ons dit gegeven is.” Hun zonen hebben Arabische namen gekregen – L’hossain is van Marokkaanse komaf. “Danyal is een naam die L’hossain heel mooi vond, en Louay is vernoemd naar mijn vader, die Louis heet.” Terwijl ze het over Louay heeft, hoort Lyddia gemurmel uit de slaapkamer. De kleine Louay is wakker. Lyddia haalt hem uit zijn bedje en neemt haar zoon op haar arm. Dat Danyal en Louay broertjes zijn, zie je goed. “Maar het is wel echt een twee-eiige tweeling, de verschillen zijn ook goed te zien,” zegt Lyddia.
Ook Lyddia’s familie is dolblij met de komst van de twee jongens. “Mijn ouders hadden zich er al bij neergelegd dat ik leefde voor mijn werk en nooit kinderen zou krijgen. “Ik heb een broer, Bryan, en hij heeft twee kinderen, dus die kleinkinderen hebben mijn ouders sowieso. Zij zijn al dertig en 28 en vinden het geweldig dat ze nu twee kleine neefjes hebben.” Of er ook mensen zijn die nare opmerkingen maken over het feit dat Lyddia een wat oudere moeder is? “Niet in mijn gezicht, in elk geval”, lacht ze. “Dus nee, gelukkig niet. Zelf merk ik ook niet echt dat ik dit jaar vijftig word. Natuurlijk, ik ben vaak moe. Wat wil je ook, met twee kleine baby’s? Maar meer kinderen gaan we samen niet krijgen. Dit was mijn eerste én laatste zwangerschap. Dus L’hossain en ik genieten van elke dag met onze jongens.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.