Moederdag
19 mei 2014
Angelique is druk in de weer voor Moederdag en niet eens voor zichzelf!
Angelique is druk in de weer voor Moederdag en niet eens voor zichzelf!
Het is de zaterdag voor Moederdag en ik ben druk aan het bakken en inpakken voor Moederdag in het ziekenhuis. Het is de afgelopen weken heel druk geweest en hoewel ik van veel aangeschreven bedrijven geen antwoord had gehad, wilde ik er echt weer een leuk feestje van maken tijdens Moederdag. Dankzij een vaste sponsor, het opgehaalde geld van salsaclub Amsterdam en de geweldige vrijwillige baksters, weet ik zeker dat het dit jaar weer gaat lukken.
Het is een drukte van jewelste in mijn keuken. Overal liggen spullen voor het Moederdagpakket: linten, papier, scharen en overheerlijke baksels. Samen met Kyra pak ik de cadeaus in en zij heeft inmiddels al heel goede ideeën over hoe zij het ingepakt wil hebben. En ook de bakdames hebben enorm hun best gedaan. Na het eten krijg ik een berichtje dat ik de koekjes, appelflappen en cakejes op kan halen en binnen een mum van tijd ruikt mijn auto naar een banketbakkerij op wielen. Ik ben in mijn nopjes en ga ’s avonds dankbaar en blij naar bed.
De volgende ochtend is het Moederdag. Al vroeg staan de boefjes aan mijn bed en melden ze mij dat het Moederdag is. Kyra houdt het bijna niet meer en staat te springen om mij mijn cadeautje te geven. Op school heeft ze zelf een vaas gemaakt met een mooie bloem er in. Ook Sam heeft iets voor Moederdag gemaakt op de crèche, maar is veel nuchterder met het geven: “Hier mam, voor Moederdag! Juf heeft het gemaakt hoor!” Gierend van het lachen maak ik zijn zelfgemaakte cadeau open en zie een blik van herkenning in zijn ogen. Ik zie hem denken; ‘Oh ja… heb ik toch zelf geschilderd.’ Na het ontbijt op bed, vertrek ik met een zwaar hart naar het ziekenhuis om de cadeaus af te geven. Hoewel ik enorm geniet van die momenten met mijn kinderen, ben ik meer dan bewust van het feit dat er zo veel moeders zijn die op een dag als deze, enorm verschrikkelijk verdrietig zijn omdat zij geconfronteerd worden met hun realiteit: ze vechten voor het leven van hun kindje. En ook denk ik aan alle moeders die ik ken, die het nog zwaarder moeten hebben, omdat hun kindje in de wolkenwereld leeft. Deze wetenschap maakt mij verdrietig en nederig, maar ook enorm dankbaar voor wat ik heb. Op de terugweg van het ziekenhuis naar huis, laat ik mijn tranen de vrije loop. Wat een verschrikkelijk oneerlijke wereld!
