4 verloskundigen over die onvergetelijke bevalling: ‘Ze had geen idee dat ze zwanger was

17 mei 2023

De geboorte van een kind is áltijd bijzonder – ook voor verloskundigen. Maar soms is er een bevalling die hen zo ontroert of diep raakt, dat ze er jaren later nog regelmatig aan terugdenken. Vier verloskundigen over die ene bevalling…

‘Een stilgeboorte is nog intiemer dan een gewone bevalling’

Ariane (40): “Niks wees erop dat het mis zou gaan. Mijn lieve collega Minke, tevens een goede vriendin van me, zou een jaar geleden bijna gaan bevallen, toen bij de laatste controle beek dat er geen hartslag meer was. Haar voldragen zoontje was in haar buik overleden. ‘Het is niet goed’, liet ze mij intens verdrietig weten.
De volgende dag werd de bevalling in het ziekenhuis ingeleid. Minke had mij al gevraagd om haar bevalling te begeleiden en ze polste mij of ik dit nog steeds wilde doen. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken, ik vond het een grote eer en wilde er voor haar zijn.
Minke kreeg weeënopwekkers en haar vliezen werden gebroken. De sfeer in de verloskamer wisselde steeds. Er waren momenten waarop we hard huilden, maar ook waarop Minke en haar vriend hardop fantaseerden hoe hun zoontje eruit zou zien en op wie hij zou lijken. Spanning, euforie en verdriet wisselden elkaar af.
De geboorte zelf was heel mooi. Ik zag mijn vriendin moeder worden en een prachtig kindje baren. Dat trotse en gelukkige gevoel overheerste. Tot je beseft dat dit kleintje echt niet gaat ademen of huilen. Uit automatisme wreef ik haar zoontje over zijn rug, dat doe ik altijd om het huilen te stimuleren. ‘Ariane, dat hoeft niet’, zei Minke toen. Dat was een heel verdrietig moment waarop het besef ook bij mij indaalde. Minkes zoontje heeft nog lang bij haar gelegen, daarna werd hij gewassen en werden er voet- en handafdrukken gemaakt. Daarna werd hij in een bakje met water gelegd zodat hij mooi roze werd. Ik had een fotograaf geregeld die zowel tijdens de bevalling als erna prachtige foto’s maakte.
Ik ben blij dat ik Minke en haar vriend troost en steun kon geven tijdens de bevalling. De band tussen Minke en mij is nog hechter geworden. Samen delen we iets heel bijzonders, een stilgeboorte is nóg intiemer dan wanneer er een levend kind wordt geboren. Het was voor mij weer even een reality check: ik koester mijn drie gezonde, levende kinderen nog meer. Nog zeker drie keer per week denk ik aan Minkes mooie mannetje. Ter nagedachtenis aan hem heb ik een klein vlindertje op mijn pols laten tatoeëren. Hij zal nooit vergeten worden.”

‘Ze ging bevallen, maar had geen idee dat ze zwanger was’

Cathy (35): “Het leek een rustige dienst te worden, toen midden in de nacht plotseling mijn werktelefoon ging. Ik nam op en hoorde een bekende stem: Tirza, die ik drie jaar eerder had begeleid tijdens de zwangerschap van haar tweeling. ‘Ik denk dat ik ga bevallen’, riep ze meteen. Verbaasd zei ik dat ik helemaal niet wist dat ze zwanger was. Ze antwoordde dat ze zelf ook geen idee had, maar ze had plots veel vocht verloren en dat herkende ze van haar eerdere bevalling. Het zag eruit als slootwater, dus ze vermoedde dat de baby in het vruchtwater had gepoept.
Snel reed ik haar kant op, waar ik Tirza heel rustig aantrof. Van paniek was geen sprake. Ik twijfelde niet aan haar verhaal en maakte me vooral zorgen of het wel goed ging met de baby. Ontlasting in het vruchtwater kan gevaarlijk zijn, bovendien was er geen enkele prenatale zorg geweest. Ik zocht naar het hartje en hoorde gelukkig een stevige hartslag. Minke hoorde het ook: ‘Dus toch! Maar ik heb niets gemerkt.’ Ik vroeg haar of ze ook niets had voelen bewegen, ze zei van niet. Ook haar menstruatie was gewoon doorgegaan.
Ik herinnerde me dat zij er bij haar vorige zwangerschap ook pas laat achter was gekomen dat ze zwanger was. Tirza was groot en gezet en ze had wel vaker last van een opgeblazen buik. Ze vertelde me dat ze de laatste tijd wel wat was aangekomen, maar daar stond ze niet bij stil, want ze jojode wel vaker in haar gewicht.
Ik belde het ziekenhuis dat we eraan kwamen en reed er met Tirza en haar man naartoe. De bevalling verliep heel voorspoedig, er werd een dochter van ruim vierenhalve kilo geboren. Een mooi meisje en kerngezond. Tirza en haar man waren er ondanks de shock heel blij mee. Ze straalde terwijl de baby tevreden in haar armen lag. Omdat deze geboorte voor iedereen een grote verrassing was, had ze natuurlijk helemaal geen babyspullen. Het ziekenhuis had nog wat rompertjes en pakjes liggen, en haar uiteraard stomverbaasde zus kwam ook snel kleertjes, sokjes en mutsjes brengen. In no time was er een hele babyuitzet geregeld.
Je leest dit soort verhalen wel vaker in het nieuws en op social media. En heel vaak komt daar veel commentaar op. Dat het helemaal niet kan, ongemerkt zwanger zijn, en dat vrouwen liegen of dit verzinnen voor aandacht. Maar als verloskundige kan ik zeggen dat dit wel degelijk mogelijk is, zelfs bij slanke vrouwen. Dit was de eerste keer dat ik het meemaakte, maar hierna heb ik nog een paar keer een totaal onverwachtse bevalling begeleid. De bevalling van Tirza is nu zeven jaar geleden, ik denk er nog regelmatig aan.”

‘Toen ik naar haar man vroeg, deed ze heel vaag’

Lilian (32): “Aanstaande vaders verbazen mij geregeld. Zo was er de man die zijn vrouw naar het ziekenhuis bracht. Dapper pufte ze de weeën weg terwijl de ontsluiting gestaag vorderde. Haar man herinnerde zich dat hij thuis nog zijn goede camera had laten liggen en ging snel even terug om ‘m op te halen. Hij bleef weg, tot onze grote verbazing. Hoe vaak ik hem ook belde, ik kreeg ‘m niet meer te pakken. Hij bleek in slaap te zijn gevallen en heeft daardoor alles gemist. Hij kwam pas opdagen toen zijn kind er allang was. Nog steeds verwonder ik me hierover, want de meeste aanstaande vaders staan juist stijf van de adrenaline. Het is me een raadsel hoe je dan in slaap kunt vallen.
Een andere bevalling die ik nooit zal vergeten was die van Tara, een vrouw die bij ons in de praktijk onder controle was en ervoor koos om in het ziekenhuis te bevallen. Mijn collega had haar tijdens de zwangerschap grotendeels begeleid maar had geen dienst, dus ik begeleidde haar uiteindelijk bij haar bevalling. Toen ik de verloskamer inliep, zag ik Tara samen met haar moeder. Haar man was nergens te bekennen. Nou komt het wel vaker voor dat moeders bij de bevalling blijven, dus daar zocht ik niets achter.
De weeën zetten door en ik schatte in dat het niet heel lang meer ging duren voor Tara volledige ontsluiting had en kon gaan persen. Ik vroeg waar haar man was en Tara hield het heel vaag. Hij was volgens haar op zijn werk en nee, het was niet nodig om hem te bellen. Dat vond ik gek, maar ik dacht: prima, wat jij wil.
Toen ik even naar de koffiehoek liep, sprak ik een verpleegkundige. Ze vroeg me hoe de bevalling van Tara verliep en liet toen vallen dat haar man in de gevangenis zat. Nu snapte ik waarom Tara zo geheimzinnig deed over zijn afwezigheid. Ik liep terug de verloskamer in en zei: ‘Ik begrijp dat jouw man helemaal niet meer gaat komen.’ Ze reageerde heel nuchter: ‘Ja, hij heeft pech. Hij had het graag willen meemaken, maar dan had hij zich maar met legale zaken moeten bezighouden.’ Ik kreeg de indruk dat ze de situatie wel prima vond, misschien had ze er al rekening mee gehouden. De bevalling ging heel vlot en gesteund door haar meepuffende moeder kreeg ze een gezonde dochter.
Een paar dagen later ging ik voor een controle bij Tara thuis langs. Ze was heel relaxed en had alles thuis goed onder controle. Wellicht was ze het gewend om er voor langere periodes alleen voor te staan. Ergens wel stoer van haar. En de ervaring heeft mij geleerd dat je in sommige gevallen er ook maar weinig aan hebt, een vent bij de bevalling.”

‘Niemand hield het droog, ik ook niet’

Merel (41): “Met de ene persoon heb je meer dan met de ander, en zo werkt dat ook als verloskundige. Met Sabien had ik meteen een goede klik toen ik vijf jaar geleden haar eerste zwangerschap en bevalling begeleidde. Ik vond haar grappig en nuchter en haar man Karel een echte lieverd. Dolgelukkig waren ze met de komst van hun dochtertje. Drie jaar geleden kwam Sabien opnieuw naar onze praktijk, ze was zwanger van een zoontje.
Twee maanden voor haar uitgerekende datum sloeg het noodlot toe. Karel overleed bij een ernstig auto-ongeluk, zijn jonge gezin bleef radeloos van verdriet achter. Als verloskundige leefde ik oprecht met Sabien en haar dochtertje mee, maar ik maakte me ook zorgen over haar zwangerschap. Stress kan namelijk een vroeggeboorte veroorzaken en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Gelukkig hield Sabien het goed vol, drie dagen voor de uitgerekende datum braken haar vliezen.
Sabien wilde graag thuis bevallen, in haar vertrouwde omgeving waar de aanwezigheid van haar man nog tastbaar was. Haar zus en moeder waren erbij om haar te steunen. Maar hoezeer zij ook hun best deden met meepuffen, natte washandjes op haar hoofd leggen en bemoedigende, lieve woordjes fluisteren; er was maar één iemand die Sabien nodig had en dat was haar man. Dit grote gemis was voor iedereen in de kamer voelbaar.
Gelukkig verliep de bevalling probleemloos en kwam haar zoon gezond ter wereld. Huilend van geluk én verdriet constateerde Sabien dat het jongetje precies dezelfde neus en kin als zijn vader had. Niemand hield het toen droog, ik ook niet. Sindsdien schiet dit beeld nog regelmatig door mijn hoofd, als ik het prille geluk zie van net bevallen moeders en hun partners. Dan besef ik dat een compleet gezin niet zo vanzelfsprekend is als iedereen denkt. Sabien zie ik nog weleens door het winkelcentrum lopen, dan kletsen we even. Het gaat goed en ze is gelukkig met haar mooie kinderen. En haar zoon is nog altijd een mini-kopie van zijn vader.”

Tekst: Anne Broekman
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.