9x vaderflaters en moedermissers: ‘Meneer, meneer, uw baby!’

7 juli 2022

Natuurlijk, als ouder probeer je allemaal zo goed mogelijk en ook nog volgens de boekjes te doen. Maar soms gaat het eh… ietsje anders.

Weet je het zeker?

Koen (30), vader van Milan (8 maanden): “Baby’s lijken allemaal op elkaar, riep ik voor de grap weleens toen ik nog geen kind had. Dat vond ik trouwens ook echt, vooral de kinderen met weinig of geen haar. Allemaal zo’n bolle toet, allemaal in gelijksoortige kleding – als er vrienden met hun baby’s langskwamen had ik moeite ze uit elkaar te houden. ‘Wacht maar tot je zelf vader bent’, zeiden die vrienden dan. Want je eigen kind herken je uit duizenden.
Nou, niet dus. Milan was vier maanden toen ik hem ophaalde uit het kinderdagverblijf. Meestal breng ik hem en haalt mijn vriendin hem op, dus dit was nieuw voor me. Het was druk met tien baby’s op de groep en ik spotte Milan in een wippertje. Omdat de leidsters even bezig waren, pakte ik hem alvast eruit en begon hem zijn jasje aan te trekken. Toen ik bijna klaar was kwam een van de leidsters naar me toe. ‘Weet je zeker dat je deze meeneemt?’ vroeg ze grinnikend. ‘Het is een schatje hoor, maar het is niet jouw kind.’ Met het schaamrood op mijn kaken trok ik het jasje weer uit en legde het jochie – net zo oud als Milan, ook kaal – terug in de wipper om daarna snel mijn eigen zoon van de vloer te plukken. Ik heb de leidsters laten bezweren het nooit aan mijn vriendin te vertellen.”

Leuk joggingpak

Robert (39), vader van Jip (7) en James (5): “Eens per jaar houden we met de vriendengroep mannenweekend. Dat klinkt als bier drinken in een verre stad, maar bij ons betekent het dat we met een groep vaders plus kinderen iets leuks gaan doen. Vorig jaar gingen we drie nachten naar de Efteling. Mijn vrouw had de koffers gepakt, want zij is goed in dingen als vooruitdenken en overzicht houden. Ik ben vooral goed in honderd keer met de kinderen in de achtbaan gaan. Terwijl zij thuis genoot van haar rust, vermaakten wij ons in het pretpark. Ik ben niet zo dat ik voortdurend foto’s stuur, dus twee of drie keer ging er een haastig gemaakt kiekje haar kant op en de rest van de foto’s zag ze wel toen ik weer thuis was.
‘Ehm… waarom heeft ze haar pyjama aan?’ was het eerste dat mijn vrouw vroeg toen ze bij thuiskomst de foto’s bekeek. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik. ‘Jip had juist geen pyjama bij zich. Die was je vergeten in te pakken.’ Die blik van haar toen ik dat zei… Lang verhaal kort: ik heb geen verstand van kinderkleding. En het gestreepte joggingpak waar Jip de hele zaterdag in liep, bleek de pyjama te zijn waarvan ik bij hoog en laag tegen mijn dochter had beweerd dat mama die was vergeten in te pakken.”

Dat kan hoger

Sjors (46), vader van Rosa (14), Lieke (12) en Gina (9): “Ik heb weliswaar drie dochters, maar dat betekent niet dat ik een echte meisjesvader ben. Tutten en knutselen, daar doe ik niet aan en dan heb ik aan mijn dochter Lieke een goede, want zij houdt daar ook helemaal niet van. Toen ik van een collega een crossfietsje cadeau kreeg, was Lieke dolgelukkig. Ik bouwde een parcours in de tuin, zette haar een helm op en daar ging ze. Mijn vrouw zag het met lede ogen aan. Lieke had al zeker acht keer het parcours met succes afgelegd, toen ik besloot de moeilijkheidsgraad wat op te schroeven. Anders wordt het natuurlijk saai. Ik legde een ton op z’n kant en plaatste er een plank overheen, als een wipwap. Lieke kwam met een vaartje aancrossen, bereikte het omslagpunt en toen… stortte de constructie in elkaar. Acht weken later was haar pols pas weer genezen. Mijn vrouw dwingt me sindsdien om te knutselen met de meiden.”

Lekker worstje

Iwan (33), vader van Dex (3): “Dex is dol op worst. Zo dol, dat er altijd wel een gekookte worst of leverworst in de koelkast ligt en als hij erom vraagt, krijgt hij het ook meestal wel. Liever dat dan dat hij om snoep of koek zeurt. Onlangs lag er een worst in de koelkast in een doorzichtige vershoudzakje. Hij lag er nog maar net, dus ik ging ervan uit dat mijn vriendin hem onlangs had geopend en dat hij dus nog goed zou zijn. Het leek een soort leverworst, maar dan wat donkerder. Prima, dacht ik, en ik gaf Dex een stukje. En toen nog eentje, omdat hij hem zo lekker vond. Een uurtje later kwam mijn vriendin thuis en opende ik net de koelkast om Dex opnieuw een stukje te geven. Met grote ogen staarde ze me aan. ‘Dat is Rodi-worst!’ riep ze verschrikt uit. ‘Die is voor de hond!’ Ik zei maar niet dat Dex er die middag al lekker van had gesmikkeld.”

Wat kijk jij nou?

Floris (40), vader van Lea (7) en Moos (4): “Ik ben de moeilijkste niet waar het op telefoons aankomt. Dus toen de iPad van Moos leeg was, ik op mijn papadag nog wat werk moest doen en hij om mijn telefoon vroeg, zei ik ja. Terwijl ik op de werkkamer zat, vermaakte Moos zich met Buurman & Buurman, want dat had ik voor hem aangezet. Althans, dat dacht ik. Maar waar mijn vrouw enorm bezig is met de online veiligheid van onze kinderen, ben ik eerlijk gezegd nogal laks. De iPads van Lea en Moos zijn aan alle kanten beveiligd en als ze iets willen downloaden, moet mijn vrouw via haar eigen telefoon toestemming geven. Ook zitten er allerlei filters op waardoor ze, als ze gaan googelen, nooit op sites of afbeeldingen terechtkomen die niet voor kinderogen geschikt zijn. Ze hebben niet eens de YouTube-app, alleen maar de kinderversie. Dus ik denk dat het gewoon onwetendheid was waardoor Moos op wat knopjes ging drukken en zomaar terechtkwam op de normale versie van YouTube. En dat niet alleen: toen ik een halfuurtje later beneden kwam, zat hij rustig een nogal expliciet filmpje van een bevalling te kijken, inclusief zo ongeveer full frontal view en bloed. Ik schrok me kapot en trok razendsnel de telefoon uit zijn handen. Daar schrok hij volgens mij meer van dan van het hele filmpje. Daarna probeerde ik uit te vinden wat hij precies had gezien, zonder het allemaal nog erger te maken. Moos leek zich niet echt te realiseren wat hij had gezien en is er ook niet op teruggekomen, maar ik zorg tegenwoordig dat de iPad altijd helemaal opgeladen is. Mijn telefoon krijgt hij niet meer.”

De juf van groep 2

Remko (47), vader van Tijn (16) en Bibi (14) uit zijn eerste huwelijk en Levi (7) uit zijn huidige relatie: “Ik ben geen vader die zich erg veel op school laat zien. Dat was ik bij mijn oudste kinderen niet en nu met Levi blink ik opnieuw niet uit in aanwezigheid op het schoolplein. Ik maak lange dagen en ben vaak vroeg de deur uit, maar ik neem wel de voetbaltrainingen voor mijn rekening. Maar dat ik dus de leerkrachten van mijn kinderen niet allemaal even goed ken, vind ik zelf niet zo vreemd. Het kan alleen wel gênante situaties opleveren. Zoals toen ik Levi, toen vijf, een keer naar school bracht en het kijkochtend bleek te zijn in de kleuterklas. Op de gang stonden de juffen en ik had even niet door welke juf bij welke klas hoorde. ‘Hoe gaat het met Levi in de klas?’ vroeg ik aan de juf van wie ik zeker dacht te weten dat ze van Levi was. ‘Ja, prima’, zei ze met een vreemd glimlachje. En toen: ‘Sorry, ik had nog helemaal niet begrepen dat zijn moeder… Eh, nou ja, dat er weer iemand in haar leven was.’ Blijkbaar zat er in een andere kleuterklas ook een Levi. Met een single moeder. Die waarschijnlijk op nog een aantal van die blikken van de juf kon rekenen, want ik heb mijn fout niet rechtgezet, maar ben weggelopen terwijl ik iets vaags mompelde.”

De vergeten baby

Haran (32), vader van Josi (5 maanden): “Ik mag dan vader geworden zijn, dat betekent niet dat ik nu ineens als een soort kluizenaar leef. Op mijn papadag ga ik het liefst op pad, bij voorkeur met een of meerdere vrienden en niet zelden betekent dat dat we lekker gaan lunchen. Want met een baby van vijf maanden kun je wel naar de kinderboerderij of een speelparadijs, maar daar heeft Josi nog helemaal niets aan. En in zijn wagen slaapt hij net zo goed als thuis, dus waarom zou ik hem niet in een hoekje van een restaurant kunnen parkeren? Mijn vriendin is gelukkig zo relaxed dat ze hier ook helemaal geen problemen mee heeft. Althans, tot drie weken geleden. Ik was met twee vrienden gaan lunchen in de stad, beetje ouwehoeren, net als vroeger. Zij hebben geen kinderen en toen we weggingen, dacht ik blijkbaar dat het écht net als vroeger was. We liepen de deur van het restaurant uit, sloegen elkaar op de schouders en gingen elk een andere kant op. Ik was bijna de straat uit toen er een serveerster achter me aankwam: ‘Meneer, meneer, uw baby!’ Ik heb me nog nooit zo geschaamd als toen ik voor het oog van de hele zaak de kinderwagen naar buiten reed.”

Bammetje

Ingeborg (44), moeder van Bram (17) en Noëlle (15): “Een moeder die je bij je koosnaampje noemt, dat is natuurlijk niet bepaald cool als je zestien bent. Dat snap ik ook wel, dus noem ik Bram gewoon Bram als zijn vrienden erbij zijn. Maar toen hij vorig jaar tijdens digitaal onderwijs met zijn hele klas in een Teams-call zat, had ik dat niet door. Ik kwam thuis van het boodschappen doen, zag mijn zoon aan de keukentafel met zijn koptelefoon op en riep vrolijk: ‘Hé Bammetje!’ Die bijnaam heeft hij overgehouden aan zijn peutertijd toen hij met gemak drie boterhammen naar binnen werkte. Bammetje Bram noemden mijn man en ik hem toe en dat is zo gebleven. Om je dood te schamen ten overstaan van de hele klas, dat begrijp ik en dat Bram me de rest van de dag niet heeft aangekeken en ’s avonds gewoon weer tegen me praatte, vond ik nog mild van hem. Gelukkig heeft niemand de naam overgenomen. En ik kijk tegenwoordig heel goed met wie hij in gesprek is, voor ik weer tegen hem praat.”

Memo gemist

Angelique (40), moeder van Isch (10) en Beau (8): “Memo gemist, dat is zo ongeveer mijn middle name. En dus komt het regelmatig voor dat ik in de communicatie via Social Schools even niet oppik dat er wc-rollen en plastic zakken mee naar school moeten of dat de kinderen een tekening of briefje voor de zieke directrice moeten inleveren. Dat is op zich allemaal prima te overleven, maar die keer dat ik een complete schoolreis over het hoofd had gezien, was wel erg. Ik had de kinderen wel over de schoolreis gehoord, maar dacht dat het een week later was. Mijn kinderen zijn niet erg specifiek in dat soort info, ik denk dat ze mijn warrigheidsgen hebben geërfd. Toen ik ’s ochtends met de jongens op school kwam, stonden daar tot mijn verbazing acht touringcars klaar en hadden de andere ouders allemaal praktische zaken voor hun kinderen geregeld, zoals kleding in laagjes en stevige schoenen. ‘Nou, dat wordt een leuke dag, jongens’, zei ik opgewekt, zonder te laten merken dat ik toch een tikje in de stress schoot. Ik dirigeerde ze naar hun juffen, keek toe hoe ze in de bus stapten en zwaaide ze uit. De jongens waren totaal niet in de stress, die zijn er altijd van overtuigd dat het allemaal wel goedkomt. Wat die dag ook zo was. Maar toch, ik heb onlangs ontdekt dat je pushmeldingen kan aanzetten voor de Social Schools-app. Dat heb ik toch maar gedaan en ik dwing mezelf om meteen alles te lezen wat er binnenkomt.”

Tekst: Mariëtte van Middelbeek
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.