Stefanie: ‘Mijn hoop is op het phystrac-tractieapparaat gevestigd’
15 januari 2020
Voor de zevende keer zit ik in de wachtkamer bij de fysiotherapeut. Het dove gevoel en de pijnlijke steken in mijn vingers en arm waren niet meer te negeren. Mijn hoop is op het phystrac-tractieapparaat gevestigd. Deze vorm van fysiotherapie vond ik na wat speurwerk op internet. Ik pak een tijdschrift en begin te lezen.
Voor de zevende keer zit ik in de wachtkamer bij de fysiotherapeut. Het dove gevoel en de pijnlijke steken in mijn vingers en arm waren niet meer te negeren. Mijn hoop is op het phystrac-tractieapparaat gevestigd. Deze vorm van fysiotherapie vond ik na wat speurwerk op internet. Ik pak een tijdschrift en begin te lezen.
Een beter zelfbeeld
‘Goedemorgen! Je mag wel verder komen.’
‘Nu al? Ik ben nog niet bij de laatste stap van de zeven stappen naar een beter zelfbeeld’ grap ik naar de vriendelijke fysiotherapeute, terwijl ik ter verduidelijking het blad in de lucht steek.
‘Je mag het tijdschrift wel meenemen´ antwoordt ze.
Ik loop achter haar aan door een zaal waar mensen aan fitnessapparaten hangen. Zelf ga ik naast het tractie-apparaat op een stoel zitten. De fysiotherapeute sjort me vast en zet het apparaat aan.
Ondertussen lees ik les vijf, zes en zeven naar een beter zelfbeeld.
´Doe elke dag iets om een stukje dichter bij de persoon te komen die je wilt zijn.´ Deze regel blijft hangen. Eigenlijk ben ik daar al mee bezig. Daardoor word ik steeds meer degene die ik diep van binnen al ben. En als je dicht bij je ware ik komt, wordt je zelfbeeld positiever. Want je hoeft niet meer op je tenen te lopen of te pleasen, omdat je op jezelf vertrouwt.
‘Bij de gelukkige 70%’
In de zaal zie ik geconcentreerde gezichten en oksels met zweetplekken.
Ik hoef alleen maar te zitten. Mijn pols en bovenarm zijn met fixatiebanden vastgemaakt. Eén band is aan een gewichtsmechanisme bevestigd. Door trekkracht kunnen de spieren en gewrichtsbanden, die betrokken zijn bij het carpaal tunnel syndroom, ontspannen. De druk in de carpaal tunnel neemt af, waardoor de afgeklemde zenuw ruimte krijgt. Het werkt bij 70% van de patiënten en ik voel nu al verbetering.
De fysiotherapeute legt uit dat het bij mij waarschijnlijk hormonaal bepaald is. Ik had het tijdens mijn zwangerschap ook. Nadat mijn beide eierstokken verwijderd zijn en ik plotsklaps in de overgang kwam, is het in hevige mate teruggekomen. Soms ben ik bang dat het nooit over gaat. Maar nu zit ik in een positieve flow en geloof heilig dat ik bij die gelukkige 70% hoor.
Stiekem gniffel ik als ik zie hoe de mensen om mij heen zich moeten inspannen. Al hoop ik dat zij ook van hun klachten verlost zullen worden.
Mijn behandeling is niet belastend en vandaag brengt ze mij zelfs dichter bij een beter zelfbeeld.
Over Stefanie
Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.
Lees ook: Stefanie: ‘Bij het babynieuws, op de drempel van 2020, spongen er toch tranen in mijn ogen’
