Laura kwam er na 34 weken achter dat ze zwanger was

27 mei 2024

Toen Laura (37) extreem moe was en buikklachten had, werd er een blindedarmoperatie ingepland. Niemand die vermoedde dat ze al 34 weken zwanger was. “Hendrik en ik raakten elk op onze eigen manier in paniek.”

Laura: “Tijdens ons eerste drankje, zes jaar geleden, zei Hendrik: ‘Als je geen kinderen wil, is dit de laatste date.’ Ik had ook wel een kinderwens, maar had net een relatie van twaalf jaar achter de rug, dus voelde geen haast. Toen we een paar jaar samenwoonden, maakten we een fantastische reis naar Thailand. Na deze reis waren we er allebei klaar voor om een gezin te stichten. Ik hield er rekening mee dat het even kon duren . Ik heb namelijk PCOS, een aandoening waarbij er meerdere vochtblaasjes in de eierstokken zitten. Mijn eisprong en menstruaties blijven regelmatig lange periodes uit. We besloten maar rustig af te wachten. 
Toen ik na anderhalf jaar nog steeds niet zwanger was, gingen we naar een gynaecoloog. Hij hamerde op mijn PCOS en hoe lastig zwanger worden was met deze aandoening. Op de natuurlijke manier zou het volgens hem niet lukken. Hij had het over vruchtbaarheidsbehandelingen zoals ivf en iui. Na het bezoek voelde ik me down en besloten we hier niet meteen actie op te ondernemen, maar het voorlopig nog even aan te kijken of er spontaan iets zou gebeuren. Wat we niet wisten is dat ik één week later op de natuurlijke manier zwanger ben geworden.”

Extreem moe

“Niet lang na het bezoek aan de gynaecoloog kreeg ik covid. Inmiddels zaten we namelijk midden in de coronapandemie. Ik werd doodziek, mijngezondheid ging in korte tijd flink achteruit. Ik werd nauwkeurig gemonitord, moest elke dag aan mijn huisarts mijn bloeddruk en saturatie doorgeven. Hendrik zette in de hoek van de slaapkamer eten en drinken voor me neer en sliep zelf op de bank. Ik was zo extreem moe, dat ik alleen maar kon slapen. Toen ik uit quarantaine was, moest Hendrik me zelfs helpen met douchen. Mijn ouders maakten zich grote zorgen om me. Om te herstellen ging ik drie keer per week naar de fysio. In het groepje met bejaarden waarin ik zat boekte iedereen vooruitgang, maar ik niet. Huilend zat ik in de auto terug: hoe zou dit ooit goedkomen?
Mijn werk als bruidsfotograaf lag helemaal stil, dat gaf me ook stress. Ook had ik vreselijke pijn in mijn liezen – dit bleek achteraf bandenpijn te zijn. Die winter rolde Hendrik mij in een rolstoel door het tuincentrum voor de kerstshow, omdat ik niet de fut had om te lopen. Ik wilde zo graag meedoen aan het echte leven, maar het lukte maar niet. Ik heb jarenlang op Aruba gewoond, dus besloot een ticket naar de zon te boeken. Misschien zou drie weken vitamine D me goed doen. De eerste week ging mijn beste vriendin met me mee. Met haar feest ik altijd tot in de vroege uurtjes in clubs, maar ik was nu tijdens het avondeten al kapot. Toch probeerde ik mee te doen, dus met een cocktail in mijn hand stond ik zelfs op de partyboot te feesten. Ik hield het bijna niet vol, maar wilde zo graag dat alles weer normaal was.
Ik knapte op Aruba niet op en werd alleen maar zieker. Op een dag lagen zelfs de strandbedjes niet meer lekker. Ook kreeg ik nog een longontsteking. Thuis ging mijn gezondheid verder achteruit. Ik ging opnieuw naar de huisarts en vertelde dat ik zoveel druk op mijn buik voelde, dat ik niet meer kon liggen. De buikpijn werd ook steeds heviger, dus werd ik doorverwezen naar de internist in het ziekenhuis. Hij voelde aan mijn buik, schrok en haalde zijn collega erbij. Ze trokken de conclusie dat mijn blindedarm er met spoed uit moest, want ‘die voelde niet goed’. Twee weken later zou ik geopereerd worden, vlak voor die operatie zou er ter controle nog een echo worden gemaakt. Er was nog steeds corona en de wachtlijsten waren lang. Onzeker ging ik weer naar huis. 
Hendrik, vrienden en familie maakten zich vreselijk zorgen om me. We hebben een agressief kankergen in de familie, dus mijn ouders vreesden het ergste. Zelf piekerde ik ook. Het was me echt een raadsel waar de hevige buikpijn, de extreme oververmoeidheid en de pijn in mijn liezen vandaan kwamen. Ik was totaal mezelf niet, voelde me gevangen in het lijf van een vrouw van negentig.”

Mooiste verjaardagscadeau

“Toen ik op de verjaardag van Hendrik met hem uit eten was moest ik zó vaak naar het toilet, dat het niet alleen aan de drankjes kon liggen. Ik zal wel weer een blaasontsteking hebben, zei ik. Maar ook grapte ik tegen hem. toen ik voor de zoveelste keer terugkwam van de wc: ‘Of dit is je mooiste verjaardagscadeau ooit, dat kan natuurlijk ook!’ Heel even ging er namelijk door mijn hoofd: misschien ben ik wel zwanger.
Na het terrasje liepen we op weg naar de auto langs een drogist. Dat ik misschien wel zwanger zou kunnen zijn, zat nu in mijn hoofd. Voor de zekerheid haalde ik een doosje zwangerschapstesten. Een uur voordat we die avond naar De Vrienden van Amstel Live zouden gaan heb ik de test gedaan. Flabbergasted zat ik in de woonkamer: ik was zwanger…! Alle drie de testen gaven aan dat ik zwanger was en de indicator vertelde me dat dat +3 weken was. Toen Hendrik de woonkamer inkwam zei ik: ‘Volgens mij is het raak!’ We waren in de gloria: wat een wonder, ondanks mijn PCOS. En terwijl ik die middag op het terras nog aan de mojito’s had gezeten, ging ik bij het concert voor de gratis 0.0 die werd uitgedeeld. We konden ons geluk niet op.
De verloskundige die ik na dat weekend meteen belde, legde me uit dat ik pril zwanger was en een paar weken later langs kon komen. Maar toen ik haar vertelde dat er een blindedarmoperatie gepland stond, mochten we de volgende dag al komen. Ze stelde een echo voor.  ‘De zwangerschap is echt nog heel pril, want ik zie niets’, zei de echoscopiste toen ze een vaginale echo maakte. Ze besloot het echoapparaat op mijn buik te zetten. Vlak daarna trok ze wit weg en pakte ze mijn hand: ‘Lieverd, de baby is al bijna af. Zo te zien ben je tussen de 33 en 34 weken zwanger.’ Hendrik en ik raakten ieder op onze eigen manier in paniek. Het nieuws dat ik al acht maanden zwanger was, was niet te bevatten. Ik dacht: dit kindje kan niet gezond zijn, ik ben ziek geweest, heb medicijnen gebruikt en zelfs alcohol gedronken! En ik dacht aan mijn bruidsparen. Ik had de hele zomer fotoshoots op de planning staan. De echoscopiste bleef maar doorpraten: ‘Ik zie teentjes, vingertjes, kijk eens naar zijn neusje!’ Maar ook al had hij drie neuzen, het kon me niets schelen. Deze baby zou pas in de winter komen dachten wij, dit kon niet…
Gelukkig was er een verloskundige die Hendrik en mij meenam naar een aparte kamer. Ze liet ons even bijkomen, maar gaf ook duidelijk aan dat deze baby nu prioriteit moest worden. Want dat ik tussen de 33 en 34 weken zwanger was, was zeker. Ze stuurde ons direct door naar het ziekenhuis voor uitgebreider onderzoek.”

Acht maanden gemist

“Na de echo zijn Hendrik en ik eerst op een bankje gaan zitten op de kade. Terwijl ik naar het water keek kwam het besef dat ik veel minder ziek was dan we dachten. En daarna volgde grote opluchting: er was niks mis met mijn darm, de arts had het mis gehad, ik hoefde niet geopereerd te worden aan mijn buik en al die rare klachten die ik al maandenlang had leken nu ineens veel minder zorgwekkend. Ik had dan misschien acht maanden van mijn zwangerschap gemist, ik voelde op dat moment zoveel om dankbaar voor te zijn. 
In het ziekenhuis kregen we een uitgebreide echo waarbij ons kindje van top tot teen werd gecheckt. We kregen te horen dat het een jongetje was. Tot zover de artsen konden zien was er niets mis met hem; hij oogde gezond. Ook werd de zwangerschapsduur vastgesteld: 34 weken. Bijzonder was dat ik de zwangerschap ontdekte op Moederdag en de uitgerekende datum op Vaderdag viel. Het nieuws was te groot om mijn ouders aan de telefoon te vertellen, dus belde ik ze en vroeg ik ze of ze diezelfde avond naar ons toe wilden komen.
Mijn ouders maakten zich al maandenlang zorgen om mij, dus waren gespannen. Ik gaf ze een kaart waarin stond dat ze opa en oma zouden worden en vertelde ze dat dat binnen een paar weken al ging gebeuren. Hun reactie was goud waard, ze waren zo blij en vooral opgelucht. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, voelde ik me een ander mens. Het voelde alsof ik na maanden van ellende eindelijk rust kreeg: ik wist nu waar mijn klachten vandaan kwamen. De blindedarmoperatie werd afgeblazen: wat de internist had gevoeld en hem grote zorgen baarde, waren de beentjes van onze baby geweest…
Hendrik moest enorm wennen aan het idee dat we zo snel een kind zouden krijgen. Hij was al maandenlang voor zijn zieke vriendin aan het zorgen, die ineens zwanger bleek en al bijna ging bevallen. Dat is veel om te verwerken, maar ook hij pakte gelijk door. We zochten een naam en een geboortekaartje uit, kochten een kinderwagen en deden zelfs nog een zwangerschapscursus voor mannen.
De meest gestelde vraag aan mij is: hoe kan ik het niet gemerkt hebben? Door mijn PCOS word ik nooit ongesteld en ik had geen groeiende buik of zwangerschapscravings. De extreme vermoeidheid wijdde ik maandenlang aan covid en ik voelde de baby niet omdat mijn placenta aan de voorkant lag. Maar toen ik eenmaal wist dat ik al zo ver zwanger was, ‘popte’ mijn buik er ineens uit: bizar! Pas als je hoofd het weet, gaat je lichaam mee, vertelde ze me in het ziekenhuis. Binnen een paar dagen had ik een dikke, zwangere buik, die ik de maanden daarvoor niet had. En ook voelde ik de kleine man nu ineens elke dag spartelen.”

Zes weken chaos

“Ondertussen kon ik mijn werk moeilijk loslaten. Ik regelde voor alle geplande bruiloften een vervangende fotograaf. Toen ik dat had geregeld, kon ik me focussen op de komst van onze zoon. Ik heb nog behoorlijk stress gehad om het regelen van kraamzorg. Ik heb wel met vijftig bureaus gebeld voordat ik iemand vond die tijd had om bij ons te kramen. Voor het regelen van kinderopvang heb ik de ’34-weken zwanger kaart’ getrokken. Bij het kinderdagverblijf bij ons in de buurt heb ik ons verhaal gedaan, toen hebben zij een plekje vrijgemaakt; echt fantastisch.
Lieve vrienden, familie en buren kwamen spullen brengen. Ik heb zelfs nog een ‘bolle buiken shoot’ gedaan en heb samen met mijn moeder een 3D-echo laten maken. Onze zoon was amper nog goed in beeld te brengen, maar leuk was het wel. Twee van mijn beste vriendinnen waren ook zwanger en dezelfde periode uitgerekend, het was bijzonder om ‘even’ samen zwanger te zijn. Familie en vrienden kwamen ’s avonds meubels in elkaar zetten en schilderen. Ik grapte weleens: waarom hebben mensen negen maanden voorbereiding nodig, in zes weken red je het allemaal makkelijk!
Mensen in mijn omgeving vonden het vreselijk voor me dat ik zoveel had gemist. Mijn moeder, zusje en schoonzusje organiseerden last minute zelfs nog een babyshower. Zelf keek ik er anders naar; ergens had het zelfs voordelen dat ik nu maar zo kort zwanger was. Zo was er geen tijd om me zorgen te maken over de bevalling. Bij veertig weken en een dag braken mijn vliezen en ging ik relaxed naar het ziekenhuis. Uiteindelijk duurde mijn bevalling lang en kreeg ik na 23 uur weeën een spoedkeizersnee. En dan krijg je na zes weken complete chaos ineens een baby op je borst…
Toen ik mijn zoontje zag, stroomde mijn hart over van liefde. Hendrik en ik noemden hem Jake en als tweede naam vernoemden we hem naar mijn vader: Joost. Veel mensen in mijn omgeving waren bang dat ik postnatale stress zou krijgen, maar ik had meteen dat sterke oermoedergevoel. Ik voelde me dolgelukkig met een gezonde zoon in mijn armen en beschouw hem nog elke dag als een groot cadeau. Jake wordt deze zomer twee en is een heerlijk, actief mannetje. Dat ik acht maanden van mijn zwangerschap heb gemist? So be it. Er zijn genoeg vrouwen die het helaas nooit meemaken. Ik heb er zes weken intens van genoten en geniet nu elke dag van ons mooie gezin.”

Tekst: Hannah König
Foto: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.