Een krokodil werd Erica’s vriend fataal: ‘Ik was in shock’

11 augustus 2022

De Nederlandse Erica (57) en de twaalf jaar oudere Australische Andy hadden een heerlijk leven. Zeilend voor de kust van Australië, ver van de bewoonde wereld, meestal bij onbewoonde eilandjes. Totdat het gruwelijk misging en een krokodil Andy fataal werd.

Erica woont al 25 jaar in Australië. Eerst met Andy 1, zoals ze hem nu noemt: de Australiër die ze ontmoette tijdens een vakantie in Cambodja en met wie ze in 1997 trouwde in Sydney. Met hem leidde ze een leven dat zich vanaf 2000 constant afspeelde op hun zeilboot voor de Australische noordoostkust. Samen leerden ze Andy 2 kennen. “Tijdens het regenseizoen, orkaantijd, lagen we vaak met onze boten naast elkaar aan de steiger van de bootclub in Cairns”, vertelt Erica. “Hij was botenbouwer, dus we raakten al gauw aan de praat.”

Toen Andy 1 kanker kreeg en in 2006 overleed, werd Erica opgevangen door Andy 2. “Hij was gescheiden en had af en toe een vriendin. Vaak spraken we in de haven over de reling van onze boten met elkaar. Uiteindelijk zei hij: ‘Je kunt net zo goed hier aan boord komen, dan hoeven we niet zo hard te praten.’ Onze vriendschap werd steeds hechter. Toen ik na een avondje wat drinken op zijn boot al in mijn bed bed lag, stuurde hij me een sms: ‘Denk je niet dat het tijd wordt voor een knuffel?’ In mijn pyjama ben ik via de steiger naar zijn boot teruggegaan. Zo werden we een team.”
Vanaf het prille begin van hun relatie wist Erica: met deze Andy ging ze een avontuurlijke tijd tegemoet. “We waren allebei schipper. En niet de makkelijksten. Hij was een uitdaging voor mij en andersom. Maar hij was ook alles wat ik nodig had. Een goede zeiler, avonturier, harde werker, moppentapper en mentor. Stoer, actief, wijs, leergierig en nieuwsgierig, en serieus en gek tegelijk. Daarnaast kon ik op hem bouwen en hem vertrouwen. Hij was gewoon anders dan anderen, een special case.” 

Fulltime op zee

De eerste tijd hielden Erica en Andy elk hun eigen boot. “Die gebruikten we om de beurt voor lange tochten. Maar qua verzekering, onderhoud en registratie besloten we uiteindelijk één boot te verkopen en samen op de andere boot verder te leven.” Tegelijkertijd namen ze nog een besluit: ze werden fulltime cruisers. “Andy kreeg kanker, werken ging niet meer. Hij wilde genieten zolang het nog kon, doen wat mogelijk was. Vanaf 2009 leefden we ver weg van de bewoonde wereld op zee, soms zagen we zes weken geen andere mensen. We bezochten onbewoonde eilandjes en Andy viste met ons bijbootje als er geen vlees meer in de koelkast lag. Vissen was zijn passie: krabben vangen, inktvissen, garnalen, oesters. We hielden dan contact met elkaar via de marifoon, onze bootradio.”
Samen konden Erica en Andy de wereld aan. “No mountain too high, no sea too rough. Op het water hing ons leven soms letterlijk van elkaar af; bij slecht weer, gevaarlijke situaties, ziektes, bootreparaties… Een vriend in Australië en mijn oudste zus in Nederland, onze hoofdcontacten, wisten altijd wel waar we ongeveer waren, maar we moesten het samen redden. We waren elkaars beste maatje.”

Nooit saai

Andy maakte altijd wel wat mee, vertelt Erica ook. “Hoe vaak hij niet met een vishaak in zijn hand na het vissen terugkwam. Of hij werd bijna overboord gekieperd doordat er iets aan dek brak. Vingers die klem kwamen te zitten, een diepe wond van oesters vergaren, infecties, nagels eraf, net een steenvis kunnen ontwijken, haaien om hem heen als hij aan het snorkelen was, het bijbootje dat wegdreef en hij er – in krokodillenterritorium – achteraan moest zwemmen… Het was nooit saai met hem, er was altijd wel iets waar we later om konden lachen.”
Maar dik anderhalf jaar geleden, op 11 februari 2021, ging het mis. “We lagen voor anker bij een eiland waar we al bijna vijftien jaar in de zomer kwamen. Een plek met krokodillen, ja. Maar die beesten leven langs de halve oostkust – en hele noordkust – van Australië. Daar leer je mee leven en bovendien: je kunt niet alles uit de weg gaan wat gevaarlijk is. Andy had ’s morgens in een kreek gevist met ons bijbootje, maar niets gevangen. We lunchten gezellig samen aan boord en om 14.45 uur – het regende vreselijk – deed hij zijn zeiljas aan, gaf me met een twinkel in zijn ogen een kus en vertrok weer om verder te vissen.”

Onverklaarbare schok

Om 15.15 uur ging er ineens een onverklaarbare, enorme schok door Erica heen. Even later ontdekte ze dat de boordradio nog uit stond. “Ik zette hem meteen aan en riep Andy op. Geen reactie. Vervolgens riep ik hem elk kwartier op. Nog steeds geen reactie. Ik had geen reden tot ongerustheid, Andy liep niet in zeven sloten tegelijk, maar iets voelde niet goed.”
Om 17.00 uur was Andy nog niet thuis. “Hem kennende zou hij het niet op prijs stellen om anderen te vroeg in te lichten, maar om 18.00 uur zou het donker zijn. Om te checken of mijn radio wel werkte, belde ik een vriend: een local die precies wist waar Andy graag viste en zelf een slordige 60 kilometer verderop lag met zijn boot. Die had gelijk door dat er iets niet klopte en zei: ‘Ik kom eraan en neem de buurman mee. We zijn over drie uur bij je om te zoeken.’ Vervolgens belde ik de politie, de kustwacht, rangers en twee reddingsteams, maar ook voor hen gold dat het wel even kon duren voordat ze er waren.”

Bodem opengerukt

Al jaren leefden Erica en Andy met ingecalculeerde gevaren en deelden ze gedachten over mogelijke rampzalige dingen. “Die uren dat ik wachtte, dacht ik: ‘Vandaag is de dag dat het is gebeurd. Mijn superheld Andy, mijn rots in de branding, mijn alles, komt niet meer thuis.’ Vanaf 21.00 uur arriveerde alle hulp en begon de zoekactie. Hoe later het werd, hoe meer ik besefte: ‘This is it.’ Om 01.30 uur kwam de vriend met zijn bijbootje langszij: ‘Bad news, Erica.’ Even verderop was Andy’s bijbootje gevonden, ondersteboven met het getij teruggedreven van waar hij vandaan kwam. Een groot gat aan de zijkant van een krokodillenbeet, de bodem opengerukt. Maar geen spoor van Andy.”
Pas anderhalve dag later werd Andy’s lichaam gevonden. “In die kreek woonde een mannetjeskrokodil van bijna vijf meter, met een vrouwtjeskrokodil om de hoek. Door platgewalste mangrovebomen en modder was het overduidelijk waar de worsteling had plaatsgevonden. De vrouwtjeskrokodil had stukjes van Andy’s zeiljas tussen haar tanden. Om Andy’s lichaam te krijgen, schoten de rangers haar eerst af. Achteraf ging het alleen om wat zeiljas, dus de mannetjeskrokodil moest ook worden neergeschoten. Op 400 meter afstand heb ik alle schoten gehoord en alles geobserveerd.
De grote krokodil was het bevestigende bewijs. “Ik was in shock, ik denk al vanaf 18.00 uur die eerste avond. Ik had geen tranen, voelde niks en kon het niet geloven: overkomt mij dit nou? Bij zoiets ingrijpends beschermt je onderbewustzijn je lichaam en geest en gaat je lichaam in overlevingsmodus. Het was te groot, te veel om mee te dealen. Zo ingrijpend en levensveranderend.”

Rozenblaadjes op zee

Andy’s as werd uitgestrooid op een plek waar hij de as van meerdere vrienden had uitgestrooid, op volle zee, anderhalf uur varen van Cairns. “Hij meende dat als je dingen uit de zee neemt, zoals vissen en krabben, je ook weer wat aan de zee terug moet geven. Ik had zijn kinderen, kleinkinderen en ex-vrouw aan boord, en een vriendin die ook al heel lang zeilt en het handelen van de boot zou kunnen overnemen als het mij te veel zou worden. Mijn boot was omringd door vrienden met hun eigen boten, veertien boten in totaal. We communiceerden via de marifoon, zodat iedereen wist wat de bedoeling was.
De saamhorigheid was enorm. Iemand op een andere boot speelde harmonica, terwijl de kinderen en ik een voor een as in het water lieten vallen vanaf het achterdek. Daarna volgden rozenblaadjes en ook nog kleine houtrestjes die een vriend had meegegeven – allemaal Australisch hout, iets wat Andy heel mooi zou hebben gevonden omdat hij zijn leven lang met hout had gewerkt. Toen de ceremonie afgelopen was, sprong ik met kleren en al de zee in, tussen de rozenblaadjes. Nog één keer wilde ik Andy om me heen kunnen voelen. Anderen volgden en ineens lagen er veel mensen in het water die naar me toe zwommen om een knuffel te geven.
De hele ceremonie was prachtig en erg passend bij Andy en onze levensstijl. Het was het beste dat ik hem nog kon geven: een mooi en waardig afscheid omringd door geliefden.”

Puzzelzinnetjes

Erica vaart nu solo door. “Andy zou dat ook gewild hebben. Niet opgeven, maar knokken. En zelf ben ik na al die jaren zó aan de vrijheid, de zee en Moeder Natuur gewend. Dit is mijn thuis. Ik ontmoet andere cruisers, sommigen ken ik al jaren, en soms zit ik een week alleen omdat ik daarvoor kies. Ik ben nu mijn eigen beste maatje. Het varen met de boot gaat goed. Maar in mijn hoofd kan het nog verwarrend zijn. De shock begint nu eindelijk af te zwakken. Ik voel meer, besef meer, denk meer na over wat was…… Natuurlijk mis ik Andy, dat zo in elkaar verweven zijn, dat maatjes-door-dik-en-dungevoel. Maar ik heb een gigantische mooie tijd om op terug te kijken en weet dat er niks is dat altijd kan duren. Dus ik ben dankbaar dat hij vijftien jaar in mijn leven mocht zijn.
Wij deden dagelijks samen een kruiswoordpuzzel. Als de puzzel klaar was, schreef hij er altijd een zinnetje bij. Die zinnetjes las ik nooit, ik wilde ze bewaren voor later. Ik kwam ze pas tegen toen ik een oud puzzelboekje opende. Hij liet zijn gevoel zelden zien, dus om die zinnetjes nu te lezen… Tranen! Love you to the moon & back. Better than good, love the little one (zo noemde hij mij). I have the most beautiful wife. I always love you, sometimes you drive me mad, but you’re pretty cool!”

Positief blijven

“Ik ben van mening dat zijn ziel nog steeds aan boord is om mij te helpen tot ik helemaal ‘klaar’ ben. Het geeft me een veilig gevoel dat ik er nog niet helemaal alleen voor sta. Mijn maat is er nog, al is het in een andere vorm. Zo ben ik de afgelopen anderhalf jaar doorgekomen qua boot en varen. Verder hield de enorme aandacht van vrienden en familie mij overeind.
Gek genoeg vinden velen mij een inspiratie. Ik zie dat zelf niet, maar het is fijn om te weten dat mensen er zo over denken, dat sterkt me ook. Positief blijven is belangrijk, zonder dat is het leven zwaar. We zijn uiteindelijk allemaal verantwoordelijk voor ons eigen geluk, dus ik pak elke nieuwe dag aan, hou hem vast en maak er wat moois van.”

Tekst: Hilli voor den Dag
Foto: privébeeld

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.