Dianne: ‘Gaat hij eindelijk weg bij zijn vrouw, is het níet voor mij’

6 maart 2023

Hij had gewoon wat meer tijd nodig om zijn scheiding door te zetten, dacht Dianne (39) toen zij de sprong waagde naar een toekomst met haar minnaar Ray. Twee jaar na het begin van hun affaire zette hij toch eindelijk een streep onder zijn huwelijk – én onder zijn relatie met Dianne.

“Ik weet niet of ik ooit helemaal over hem heen kom. De liefde voor Ray zit diep. Dieper dan wat ik voor eerdere mannen voelde en misschien zelfs dieper dan de liefde voor mezelf. Niet voor niets cijferde ik mezelf zó lang weg. Wachtend op de tijd dat onze relatie er eindelijk mocht zijn, smekend dat hij eindelijk de moed bijeen zou rapen om eindelijk zijn vrouw te verlaten.
We zouden het samen doen, de Grote Sprong. Ray en ik leerden elkaar kennen op vakantie. In het all-inclusive resort hadden we geen omkijken naar onze kinderen – de zijne 4 en 6, de mijne 3 en 5. Terwijl zij geëntertaind werden in de kids club, vonden wij elkaar al snel bij de cocktailbar. Ironisch genoeg doordat zijn vrouw Monique een praatje aanknoopte met mijn man Matthijs. ‘Geen sociaal gedoe hoor, ik kom hier om eindelijk eens relaxen’, had ik voor vertrek nog nadrukkelijk gezegd. Maar in zo’n setting ontkom je er bijna niet aan en voor ik wist zaten we die avond met de twee gezinnen aan tafel. Toen we twee weken later de hotelkamerdeur achter ons dicht trokken, hadden we geen dag zonder Ray en zijn gezin doorgebracht.”

Zielsverbinding

“Er was gewoon een bijzondere vriendschap ontstaan, dacht ik. Ray had me op vakantie al snel in vertrouwen genomen over de strubbelingen in zijn relatie. Hij kon slecht omgaan met de onvoorspelbare buien van zijn vrouw, waardoor de aantrekkingskracht al een tijd was verdwenen. Ik waardeerde zijn openheid en bood een luisterend oor. Niets deed me twijfelen aan mijn eigen huwelijk. Alles reilde en zeilde thuis, ik had geen reden daar kanttekeningen bij te plaatsen. Maar eenmaal terug in Nederland kreeg ik Ray niet uit mijn gedachten. Zijn openheid had iets in me wakker gemaakt dat ik in de voorgaande tien jaar huwelijk zorgvuldig had verdrukt: de wetenschap dat een dergelijke verbinding op zielsniveau er met mijn man nooit in zou zitten. Matthijs was gediagnosticeerd met een lichte autismespectrumstoornis. Iets waar ik prima mee kon leven, dacht ik, maar het gebrek aan warmte en begrip op het diepste niveau brak me onopgemerkt op.
Door de gesprekken met Ray, die we na de vakantie bijna dagelijks telefonisch voortzetten, voelde ik hoe emotioneel ondervoed is was. Even probeerden Matthijs en ik relatietherapie. Om elkaar onder begeleiding wél te vinden, hoopte ik. Maar je kunt een vis niet leren hardlopen, het dreef ons alleen maar verder uit elkaar. Hoe meer ik doorzag wat ik miste, hoe groter het besef werd dat ik dat met Matthijs nooit zou vinden.”

Escalaties

“Parallel aan mijn proces doorliep Ray een vergelijkbaar traject. Monique stond niet open voor psychologische hulp, wat Ray tot waanzin dreef. Terwijl in zijn gezin de boel steeds verder escaleerde, wendde hij zich steeds meer tot mij. Onze belmomenten werden na een maand of vier steeds vaker live contactmomenten. Samen wandelen tijdens spijbeluurtjes op het werk. Stiekeme vrije dagen met z’n tweeën naar de sauna. Het mondde uiteindelijk onvermijdelijk uit in seks. Er was geen ontkennen aan: we waren vreselijk verliefd op elkaar.
We praatten onze verhouding goed met de verklaring dat het niet meer dan menselijk was, met zulke starre partners. In werkelijkheid stuurde het actief uitleven van onze liefde ons alleen maar meer richting het onomkeerbare: we zouden scheiden. Ruim een jaar na de bewuste vakantie hakte ik de knoop door, Ray besloot tot hetzelfde. Zelfs al zouden onze partners 180 graden bijdraaien, we konden niet meer terug. We hielden meer van elkaar dan van onze gezinnen. De omstandigheden leken ideaal: zelfs de kinderen waren al dol op elkaar. Hoe pijnlijk en zielig scheiden ook voor hen zou zijn, het alternatief was in elk geval al warm en veilig.”

Tevergeefs wachten

“In het weekend dat ik Matthijs wilde inlichten, zou ook Ray de boodschap brengen. Met knikkende knieën nodigde ik mijn man uit aan de eettafel die zaterdagochtend, terwijl onze kinderen bij opa en oma logeerden. Matthijs vertrok geen spier. Het zat eraan te komen, erkende hij, en eigenlijk moest hij toegeven dat ook hij geen grond meer zag om samen verder te gaan. Dat ging gemakkelijker dan ik dacht. Terwijl Matthijs de rest van dat weekend zijn snor drukte – sporten, stappen met vrienden, alles wat hem kon afleiden van de werkelijkheid – staarde ik onafgebroken naar mijn telefoonscherm, wachtend op witte rook van de andere kant. Het bericht kwam niet. Ook niet op de maandag erna, of dinsdag. Bijna een week negeerde Ray me. Ik kon wel overgeven van ellende, wat had ik in hemelsnaam verkeerd gedaan? Op donderdag belde hij me eindelijk op mijn werk. Hij kon het niet, zei hij, Monique het laatste zetje de afgrond in geven terwijl ze – zijn woorden – ‘al zo labiel was’. Ik voelde me gebruikt, verraden en alleen. We zouden dit samen doen, en nu puntje bij paaltje kwam, liet hij het keihard afweten. Was hij wel net zo serieus over onze toekomst als ik?”

Net echt

“De dagelijkse belletjes bleven toch, de stiekeme afspraakjes ook. Hij had gewoon iets meer tijd nodig, zei Ray, hij moest het nieuws nog ‘inmasseren’.  Maanden verstreken. Ik vond een nieuwe woning en verhuisde met de kinderen – die de scheiding wonderwel goed opnamen. Ray – inmiddels een dierbare ‘oom’ voor de kinderen – kwam zelfs dagen achtereen helpen klussen, terwijl hij het thuis afdeed als een heisessie met werk. Even voelde het alsof we het echt werd, ons gezamenlijke leven. Maar terwijl ik de dozen mijn nieuwe stulp in sjouwde, boekte hij met een uitgestreken gezicht een weekendtrip met zijn vrouw.
Twee jaar na het begin van onze affaire kwam eindelijk het verlossende woord: Ray had de scheiding aangekondigd. Hij meldde het tijdens een romantisch dinertje bij mij thuis, terwijl mijn kinderen bij hun vader waren. Ik kon wel huilen van geluk. Eindelijk kon ons leven écht beginnen. Enthousiast fantaseerde ik over de plekken waar we zouden kunnen wonen, bedacht hoe we het de kinderen zouden vertellen. Ray liet me ratelen en bleef zelfs slapen. Tot hij me de volgende ochtend voor dag en dauw wakker maakte omdat hij me iets moest vertellen. Ik voelde meteen dat het foute boel was. Hij wilde niet verder, meldde Ray. Hij hield van me, en hij hoopte dat er in een verre toekomst toch plek voor ons was. Maar nu moest hij eerst in zijn eentje zijn leven op orde krijgen. Dat laatste begreep ik wel. Ik had het afgelopen jaar hetzelfde gedaan, ik wist hoe belangrijk die ruimte voor jezelf is na een scheiding. Maar we konden voorlopig toch latten? Ray wilde er niets van weten. Hij wilde zich vrij kunnen ontwikkelen, zei hij. Ha, vrij kunnen rond seksen bedoelde hij zeker. Woedend en gekwetst wees ik hem de deur. Dat was de laatste keer dat ik hem zag.

Onze breuk is nu drie maanden geleden en het is me inmiddels duidelijk dat het hem ernst is. Ik vraag me af of hij ooit echt van plan was voor mij te kiezen. Twee scheidingen in een jaar is meer dan ik aankan. Ik vraag me af of ik hier ooit helemaal bovenop kom. Maar misschien komt Ray bij zinnen, en ontdekt hij na een jaar buitenspelen hoe fijn we het samen hadden. Ik vrees dat ik daarop wacht.”

Tip van de redactie

Affaires en overspel bestaan al sinds het huwelijk werd uitgevonden, en ook de aversie ertegen. En toch weten we maar weinig over dit eeuwenoude taboe, dat wereldwijd wordt veroordeeld maar ook wereldwijd plaatsvindt. In Liefde in verhouding geeft psychotherapeut Esther Perel een heldere en gedurfde nieuwe kijk op relaties, trouw en verlangen. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Tekst: Jorinde Benner
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.