Annelies: ‘Lekker alleen met mijn man op vakantie? Liever niet’
11 september 2023
Annelies (47) genoot altijd enorm van de vakanties met het hele gezin. Nu haar achttienjarige dochters hun eigen plan trekken, gaat ze alleen met haar man Marcel op reis. “Ik zie er als een berg tegenop.”
Annelies: “Marcel verheugt zich er ontzettend op, zei hij gisteren nog. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat hij het niet over onze vakantie samen heeft. ‘Eindelijk met z’n tweetjes’, zegt hij dan steeds. Voor mij voelt dat heel anders. Ik zie er als een berg tegenop en krijg er echt een brok van in mijn keel als ik eraan denk dat we dit keer zonder onze meiden op vakantie gaan. Dat laat ik hem niet merken. Ik wil zijn voorpret niet bederven en wie weet, misschien valt het mee. Maar het liefst cancel ik onze reis en blijf ik thuis.
Merel en Iris zijn achttien. Een tweeling, niet heel gek dus dat ze allebei in hetzelfde jaar een punt hebben gezet achter de vakanties met papa en mama. Ik kan me onze eerste echte vakantie met de meiden nog heel goed herinneren, ze waren vier. Vóór die leeftijd hadden we het onszelf makkelijk gemaakt door hooguit een keer een weekendje in eigen land weg te gaan. Maar dit keer gingen we met onze nieuwe caravan op pad. We hadden een reis naar Frankrijk gepland en drie verschillende campings geboekt. We pakten het direct groots aan – we hadden wat jaren in te halen. Het was genieten. Marcel ontfermde zich over alle praktische kampeerzaken, ik focuste me op de meiden. Ik ben wel een moederkloek ja. Als ze een ochtendje naar het animatieteam gingen, kon ik mijn rust maar niet vinden. Dan liep ik er steeds even heen om te kijken of alles nog goed ging. ‘Ga toch zitten met een boek’, zei Marcel dan. Die rust had ik niet. En die rust heb ik ook nooit gekregen ook. Ik was altijd druk met mijn dochters.”
Zo snel groot
“We hebben jarenlang gekampeerd en dat beviel ons uitstekend. We deden diverse landen in Europa aan en hebben de mooiste plekjes gezien. Omdat Marcel en ik allebei een drukke baan hebben, genoten we misschien wel extra van die qualitytime met onze dochters samen. Ze worden zo snel groot. Ik heb hun hele kindertijd een wat weemoedig gevoel gehad. Toen ze kleuters waren, miste ik de luiers en de nachtvoedingen. En toen ze op de basisschool zaten, miste ik die grappige kleutertijd weer. ‘Jij zou ze het liefs voor altijd klein willen houden’, zei Marcel weleens lachend. Daar is geen woord aan gelogen.
Toen de meiden naar de middelbare school gingen, verkochten we de caravan. We waren toe aan iets anders, aan reizen buiten Europa. In de afgelopen zes jaar hebben we heel wat verre landen gezien en het werd me steeds waardevoller door de gesprekken die we dan met Merel en Iris voerden. Het waren niet langer alleen maar ruzies over wie er voorin mocht in de auto, het werden gesprekken met inhoud. Over hun toekomst. Over verliefd zijn. Over alles wat hen bezighield. Het was soms wel alsof we in die drie, soms vier weken de verloren tijd van de rest van het jaar inhaalden. Als we dan weer terugkwamen en het normale leven begon weer, moest ik altijd enorm afkicken. Ik was dan echt down en kon huilen om niets. Marcel heeft er zelfs een naam voor. Hij noemt het mijn ‘einde-vakantie-syndroom’. Ik miste het samen zijn. De kinderen waren weer alleen maar druk met school, telefoons en hun vriendjes en wij werden weer opgeslokt door ons werk. Als ik de vakantiefoto’s bekeek, kreeg ik steevast een steek in mijn maag. Ik wilde terug!”
Corona was een zegen
“Vorig jaar wilden de meiden al met vriendinnen op vakantie. Ik weet nog goed dat ze er voor het eerst over begonnen: ik kon wel janken. Marcel vond het geweldig. Hij heeft zelf de beste herinneringen aan zijn vakanties als puber. Op de brommer naar Valkenburg, slapen in een tentje en alleen maar bier drinken: heel veel beter is het daarna nooit meer geworden, als ik hem moet geloven. ‘Eerst ergens in Nederland en daarna naar Lloret ofzo. Moeten jullie doen!’ moedigde hij ze enthousiast aan. Ik hield me wat op de achtergrond. Corona gooide roet in het eten. Voor mij was het een zegen. Dat heb ik niemand laten merken natuurlijk. De meiden waren er kapot van dat hun vakantie niet door kon gaan. Er waren diverse ouders voor de plannen gaan liggen door de onzekerheden rondom het virus, ze moesten het doen met wat vermaak op het strandje bij ons in de buurt. Ook onze geplande reis naar Thailand ging niet door.
‘Die verschuiven we naar volgend jaar’, zei ik. Merel haalde me uit mijn droom. Nu de vakantie in Nederland niet doorging, wilde ze gaan sparen en volgend jaar met vriendinnen twee weken naar Italië of Spanje gaan. En de rest van de zomer wilde ze werken, zei ze. Ik moest maar alleen met Marcel gaan. Marcel sprong nog net geen gat in de lucht toen hij dat hoorde. ‘Heerlijk, heb ik jullie moeder eindelijk weer een keer voor mij alleen’, riep hij gekscherend. Ik kon er niet om lachen. Ik wilde weten waarom we niet ook nog met elkaar konden gaan. Daar was Iris, die het hart niet bepaald op de tong heeft liggen, heel duidelijk over. ‘Op een gegeven moment is het ook wel een beetje klaar dat je nog met je ouders op vakantie gaat, mam. Dat ligt niet aan jullie hoor, maar zo werkt het nou eenmaal.’ Ik wist meteen dat het geen enkele zin had erover door te gaan. Ze hadden hun besluit genomen. Die avond in bed begon Marcel al hardop te fantaseren over de reizen die we samen konden gaan maken.”
Vuur is gedoofd
“Ik besprak het met mijn zus die al jaren niet meer met haar kinderen op vakantie gaat. ‘Jij hebt gewoon nu al het legenestsyndroom’, zei ze. Ze wees me op de voordelen van met z’n tweetjes reizen. Zo waren zij en haar man eindelijk weer eens aan elkaar toegekomen. Ze hadden avonden zitten praten met een wijntje, zonder dat ze werden onderbroken door puberale gesprekken. Ik vroeg me af of dit met mij en Marcel ook zou gebeuren. Marcel is niet zo’n prater. En het vuur dat we in het begin van onze relatie hadden, is al lang gedoofd. We houden ontzettend veel van elkaar, maar leven soms misschien weleens iets te veel als broer en zus. Ik zag vooral de saaiheid van het samen op vakantie gaan voor me. De meiden zorgen altijd voor heel veel afleiding en gekkigheid. Met z’n viertjes doen we het geweldig. Maar of we ook met z’n tweeën zo leuk kunnen hebben, ik betwijfel het. Marcel en ik zijn ook nooit van de weekendjes samen weg geweest. We hebben diverse vrienden die regelmatig hun kinderen bij opa’s en oma’s dropten om bijvoorbeeld een week te gaan skiën. Ik moest daar niet aan denken. Vakantie vier je met het gezin.
Ik heb het Marcel niet met zo veel woorden gezegd, dat ik niet aan een vakantie samen moet denken. Ik wil het eerst ervaren. Maar ik denk wel dat het verstandig is dat ik iets van mijn onzekerheid met hem deel voor we vertrekken. Als het toch niet zo leuk wordt, komt dat tenminste niet uit de lucht vallen.”
Verstikkend idee
“We hebben inmiddels een reis naar Bonaire geboekt, of beter: Marcel heeft dat gedaan. De meiden zijn allebei heel actief en wilden altijd elke dag iets doen, waardoor zon-zee-strand-vakanties vaak afvielen, tot grote spijt van Marcel. Hij vindt het heerlijk om te bakken in de zon en een boek te lezen of een podcast te luisteren. Twee weken gaan we. Normaal gesproken trokken de meiden en ik er regelmatig samen op uit in de vakanties. Dan gingen we een paar uurtjes winkelen bijvoorbeeld. Marcel ging dan ‘lekker niks doen’. Nu moet ik niksen mét hem. Daar heb ik dus helemaal geen zin in.
Ik heb online al gezocht naar excursies en boottochtjes, maar Marcel houdt me daarin wat tegen. ‘Zullen we dit keer eens niet alles van A tot Z volplannen?’ vraagt hij steeds. Ik hoef ook niet iedere dag een activiteit op de agenda te zetten, maar om de dag iets doen vind ik wel prettig. Het idee aan niets doen mét Marcel verstikt me.
De meiden hebben het ondertussen volop over hun plannen. Ze hebben er zo’n zin in. Ik gun het ze ook zo na die rottige coronaperiode. Maar wat had ik het fijn gevonden als we nog gewoon met z’n vieren waren weggegaan. Nu kwam het ook zo abrupt ineens. Ik heb daardoor niet bewust van een laatste vakantie samen kunnen genieten.
‘We gaan nog wel met z’n allen skiën in februari, toch?’ vroeg ik enkele maanden geleden voorzichtig. Daar reageerden ze gelukkig allebei heel enthousiast op. ‘Dat kunnen we ook echt niet zelf betalen’, voegden ze eraan toe, gevolgd door de vraag wat zo’n skivakantie nou eigenlijk kost. Ik heb de bedragen flink aangedikt, in de hoop dat het ze een beetje afschrikt. ‘Blijf die vakantie dus maar lekker met ons vieren’, sloot ik af.”
Voordeel van de twijfel
“Wie weet laait het vuur tussen Marcel en mij inderdaad weer op en komen we uit die broer/zus-modus. Dat zou ik heel fijn vinden, want we moeten nog een poosje door met elkaar. Ik ga de vakantie het voordeel van de twijfel geven. Het zijn maar twee weken. En Marcel is echt wel een heel lieve man, laat ik vooral niet de indruk wekken dat hij verschrikkelijk is.
Toen ik het er onlangs met mijn zus weer over had, stelde ze voor dat we misschien nog eens stedentripjes met z’n viertjes konden maken. Of met de vriendjes van de meiden erbij. Dat haalt het niet bij een vakantie van drie weken natuurlijk, maar het is in elk geval iets. ‘Wij kunnen ook een keer als twee stellen met elkaar weg’, vervolgde mijn zus toen. Ook dat lijkt me wel wat, maar eerst eens kijken of ik het met mijn eigen man twee weken uitzing op een bedje de zon.”
Vriendin’s favoriet
Zou je graag willen dat je relatie meer in balans komt? Lees dan eens de bestseller: Liefde is een werkwoord. Zo ontdek hoe je kan omgaan met positieve en negatieve gevoelens in een relatie. Je komt te weten welke fasen er in een huwelijk zijn. Of het mogelijk is om een langdurige relatie nog te veranderen. En nog veel meer. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Liefde is een werkwoord
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
