Ziekenhuisdag met een K3 tintje (2)
12 mei 2014
Na een zenuwslopend ziekenhuisbezoek is het tijd voor iets leuks: een bezoek aan de opnames van een nieuwe videoclip van K3!
Na een zenuwslopend ziekenhuisbezoek is het tijd voor iets leuks: een bezoek aan de opnames van een nieuwe videoclip van K3!
Nadat mijn dochter van 5 ongeveer 25 minuten stil heeft moeten liggen in het MRI-apparaat, is ze klaar. Met enorme complimenten van het MRI-personeel en een dikke kus van mij, straalt ze opgelucht: “Ik was echt niet bang hoor, mam! Het was alleen even spannend, maar ik kan het nu!’’.Ze weet dat ze, wanneer de uitslag van deze MRI goed is, afscheid mag nemen van haar kastje (port-a-cath). Dan is er niets visueels meer te zien van de tijd dat zij kanker had. Maar nu is het eerst tijd om terug te gaan naar de dagverpleging om haar infuus te verwijderen. En daarna gaan we als verrassing naar Amsterdam, waar K3 vandaag een videoclip opneemt. Wie weet kan ze de meiden van K3 dan nog even live zien en dan kunnen we de gespannen ochtend een goede afsluiter geven.
Als we eenmaal in Amsterdam bij de plaats van bestemming zijn, komt Josje van K3 al snel naar buiten. Kyra herkent haar niet direct met de dikke laag make-up op, dus een fotomoment met Josje gaat aan haar neus voorbij. Teleurgesteld lopen we richting de filmset, waar tot mijn grote verbazing maar weinig fans staan. Een hele rits kinderen staat aan de andere kant van ons en mij wordt verteld dat zij een prijsvraag hebben gewonnen en zij mee mogen spelen in de videoclip. Domper nummer twee voor Kyra. Maar wij hebben goed zicht op de filmset en Josje loopt fijn heen en weer, tot Kristel ten tonele verschijnt. Bij mijn vraag of ze even met Kyra op de foto kan, vertelt ze mij heel vriendelijk dat ze eerst even gaat kijken waar ze moet zijn, en zo gaat het fotomoment met Kristel aan Kyra’s neus voorbij. Hoewel ze goed zicht heeft op de filmset, weet ik dat Kyra enorm baalt dat ze niet op de foto kan met K3. Maar dan komt Karen aangelopen en Kyra schiet bij mij weg, zo het fietspad over. Luid gillend: “Karen, Karen!” Karen ziet haar staan, lacht vriendelijk naar haar en schudt haar de hand. Een handjevol fotografen blokkeert mijn zicht, maar ik hoor een zeer gelukkige Kyra roepen: “Mama! Ik kreeg van Karen een handjuuuuh." En hoewel ik haar actie over het fietspad niet kan waarderen, ben ik wel blij voor mijn moppie. Vervuld van trots (ik verdenk haar er stiekem van dat ze die hand gewoon niet meer wast) gaat ze weer op haar plekje staan bij de set en kijken we naar een aantal opnames. Als we naar huis gaan, roept ze luid: “Dag K3! Ik ga naar huis hoor!” En een drietal lieve gezichten kijkt om, zwaait naar haar met een brede glimlach en luchtkusjes en roept luid gedag terug. Kyra is zo gelukkig, dat ze nog net niet gaat zweven. En ik verdring mijn paniek van de afgelopen MRI. Want wat de uitslag ook zal zijn, dit pakken ze niet meer van haar af.
