Ziek
21 oktober 2013
Angelique maakt zich veel zorgen om haar dochtertje Kyra.
Angelique maakt zich veel zorgen om haar dochtertje Kyra.
Het is rond drie uur ’s nachts als ik wakker word van het gehuil van een kind. Slaapdronken kom ik mijn bed uit en probeer erachter te komen welk kind er zo aan het huilen is. Hoewel ze broer en zus zijn, hun stemmen lijken enorm op elkaar. Als ik de gang op loop, zie ik Kyra in de badkamer. Ze loopt een beetje wiebelig en huilt. Wanneer ik vraag wat er aan de hand is, duurt het even voordat ik antwoord krijg. Ze heeft buikpijn, maar ze wil geen pilletjes en ook geen dokter. En als er niets is wat ik kan zeggen waardoor ze het wel neemt, huilt ze bijna hysterisch.
Buikpijn…. Daar was het allemaal mee begonnen. Last van haar buik en darmen. Ze was verstopt, zei de kinderarts en we kregen medicijnen om de stoelgang makkelijker te maken. Maar het was gewoon een megatumor! Dat is ruim twee jaar geleden… En nu heeft ze weer buikpijn! Het zal toch niet? Nee, het kan niet! Het MAG niet! Terwijl bij mij alle alarmbellen afgaan, probeer ik haar zo rustig mogelijk te kalmeren. Als ze wat rustiger is en ik haar op wil tillen om haar weer naar bed te brengen, voel ik dat ze hoge koorts heeft. En direct daarna gilt ze het uit van de pijn in haar hoofd en benen. Langzaam maar zeker verdwijnen de alarmbellen naar de achtergrond. En intuïtief ga ik aan de slag met alle pijntjes van mijn meisje en probeer ik haar ervan te overtuigen dat ze toch maar paracetamol moet innemen. Als ze eindelijk op aandringen van mij en Remy haar medicijnen inneemt, valt ze snel in slaap tot de volgende ochtend. Ik helaas niet meer en besluit dat ik ’s morgens direct de dokter ga bellen.
De hele nacht spoken de beelden van vorig jaar door mijn hoofd. En ik baal ervan dat ik, als het om Kyra’s gezondheid gaat, niet meer op mijn intuïtie kan vertrouwen. Met ieder pijntje van haar been, buik en billen, slaat mijn hoofd op tilt en ben ik in opperste paraatheid. Grote bellen gaan af en ik sta klaar om met hand en tand te vechten voor mijn meisje. En een ieder die mij daar in de weg staat, heeft het nakijken. Maar ik moet ook proberen redelijk te zijn, het ene pijntje van het andere te leren onderscheiden.. en dat is moeilijk. Volgens mensen om mij heen moet ik niet te streng zijn voor mijzelf. Het gevoel van wantrouwen naar mijn eigen intuïtie toe, moet slijten. Maar ik heb het al eens fout gehad en daar heeft Kyra een hoge prijs voor moeten betalen. En dat gebeurt me niet nog een keer! Gelukkig gaf de (waarnemend) huisarts mij de bevestiging dat Kyra gewoon een virusje heeft opgelopen. En met dezelfde snelheid als het kwam, was ze er ook weer vanaf. Diezelfde avond nog huppelde ze weer rond om vervolgens heerlijk 3 boterhammen met hagelslag weg te werken.
