Weer een MRI

4 november 2013

Kyra wordt altijd onrustig van een nieuwe slaapdokter. Angelique wordt het alleen van die van deze week.

Kyra wordt altijd onrustig van een nieuwe slaapdokter. Angelique wordt het alleen van die van deze week.

Het was deze week weer MRI-week. Anders dan anders waren we dit keer op maandag aan de beurt voor de MRI. Dat betekende een andere slaapdokter en daar wordt Kyra altijd erg onrustig van. Om 9 uur moesten wij ons melden in het dagcentrum van het ziekenhuis. In de pasgerenoveerde kinder-wachtruimte zat een moeder met haar dochter te wachten totdat zij door de zuster werden opgehaald. Het meisje, niet ouder dan 12 jaar, zat zenuwachtig tegen haar moeder aan op het houten tuinbankje en ook van moeders gezicht  was de spanning af te lezen.

Kyra was, zoals altijd, de vrolijkheid zelve. Maar dit keer was ze ook een tikkeltje opstandig. Ze wilde niet luisteren, haalde openlijk kattenkwaad uit en toen de zuster kwam om met haar een intake te doen, besloot ze gewoon niet mee te werken. Ze wilde tekenen en niet naar de slaapdokter.

Na de intake moesten we nog ruim 20 minuten wachten voordat we door de zuster werden opgehaald. Ze bracht ons naar boven, naar de voor ons zo bekende wachtruimte, voordat we naar binnen mochten. In een saaie witte nis in de lange gang moesten wij plaatsnemen op een hout stoeltje. In deze nis was geen kleur te bekennen en ook al het speelgoed was weg. Kyra kreeg er behoorlijk de pest van in, wat resulteerde in luid protest toen we werden gehaald door de slaapdokter. De anesthesist, een nieuw gezicht voor Kyra, was een grote vrouw met een Duits accent en begon zonder gedag te zeggen tegen mij uit te vallen. Waarom ik alleen was met mijn kind? Waarom papa niet mee was? Of iemand anders…Dat was niet volgens het protocol! Er moest te allen tijden een extra persoon mee, voor de terugweg naar huis.

Ik was overvallen en voelde een enorme woede opkomen. Wat dacht ze wel! Ik probeerde mijn kind rustig te houden, zodat het werk van de anesthesist een stuk makkelijker zou zijn en zij bombardeerde mij met niet relevante details over hun protocol waar ik nog nooit iets over heb gehoord. Ik ga altijd alleen met Kyra naar een MRI, want daarna mag ze even naar de afdeling toe om hallo te zeggen en haar kralenketting bij te werken. Daarna eten we een broodje in de kantine van het ziekenhuis. Dat is ‘ons ding’ en dat gaat niet als papa mee is.

Nadat ik de anesthesist iets feller dan normaal ons ritueel vertelde en vertelde dat Kyra nooit ergens last van heeft, draaide ze zich abrupt om om van het bed de anesthesienaald te pakken. Kyra wilde inmiddels al helemaal niet meer en begon te huilen. Dikke tranen rolden over haar wangen, terwijl de naald in haar kastje werd geprikt. En nog voordat ik iets tegen haar kon zeggen, had de anesthesist haar al in slaap gebracht. Ze legde ze haar samen met de zuster op het bed neer om haar klaar te maken voor de MRI.

Kokend van woede liep ik weg uit de ruimte en nam ik weer plaats in die kille wachtkamer. Na ruim 3 kwartier werd ik door de zuster geroepen. Kyra was klaar en lag op de uitslaapkamer, een saai en grauw kamertje vlak naast de MRI ruimte. Het went nooit, je kindje zo te zien liggen met haar neus in het zuurstofmasker en haar kastje nog aangeprikt.

Na 20 minuten werd ze, zoals ik al had verwacht, huilend wakker. Want in de afgelopen 1,5 jaar heb ik wel geleerd dat als ze huilend in slaap worden gebracht, ze er ook huilend weer uitkomen. Ik dankte de anesthesist hartelijk voor haar barbaarse ontvangst en tilde mijn dochter op om haar in de kille wachtruimte een broodje te geven. De rest van de dag verliep gelukkig minder stormachtig. En nu, nu is het weer met een knoop in onze maag wachten op de uitslag.