Uroloog
16 december 2013
Na weken van registreren en observeren was het nare moment voor Kyra weer aangebroken: ze moest naar de ‘plasdokter’…
Na weken van registreren en observeren was het nare moment voor Kyra weer aangebroken: ze moest naar de ‘plasdokter’…
Het was weer zover, we moesten weer naar het ziekenhuis toe. Dit keer was het niet voor een MRI of een controle van het bloed, maar moesten we naar de uroloog. Het kleine stukje resttumor dat nog in mijn dochter zit, hetgeen ze hebben bestraald en dus niet meer actief is, zit vast aan de uiteinden van haar zenuwen. Zenuwen die o.a. haar blaas en darmen sturen. Door de protonenbestraling was het enigszins beschadigd. Tijdens de bestraling kon ze zelf haar darmen niet optimaal controleren en na de bestraling was het voor haar moeilijk om te gaan plassen, zonder dat er een beetje ontlasting mee kwam.
En hoewel het niet het einde van de wereld betekende, wilden Remy, ik en het medische team om ons heen dit goed in de gaten houden. Aangezien de protonenbetraling nog nooit op dit gebied was uitgevoerd, waren de risico’s en de beschadigingen op langere termijn ook niet helemaal duidelijk. Een reeks van testen van de blaas, buikecho’s en thuisobservaties volgden.
De hele zomervakantie had ik Kyra nauwgezet in de gaten gehouden en in de herfstvakantie deden we thuis 2 dagen lang een plastest. De hele dag liep ik rond met pen en papier en een maatbeker om al het vocht dat zij binnenkreeg, te registreren. Daarna moesten we bijhouden wat ze plaste, dus in plaats van op het toilet zat Kyra giechelend op het potje. We maakten er 2 dagen feest van! Maar het kantoor binnenlopen van weer een andere arts, was voor Kyra niet zo’n feestje.
Hoewel ik had uitgelegd dat ze niets anders gingen doen dan praten en misschien kijken met het echoapparaat, was ze toch bang dat ze een katheter zou krijgen. Uit haar eigen ervaringen komt de ‘plasdokter’ vaak niet veel goeds bij haar doen. En hoe ze ook hun best doen om haar op haar gemak te stellen, ze staan gewoon standaard met 2-0 achter. Zo ook deze dokter. Er kon geen glimlach vanaf, hij kreeg geen hand en pas toen wij hadden gepraat en hij voor de derde keer in het gesprek vertelde dat hij echt alleen maar met de echo naar haar buik ging kijken, ontdooide ze een beetje.
Gelukkig kwam er na de testjes en de thuisobservatie uit dat het er nu allemaal zo goed als normaal uit begint te zien en daar ben ik alleen maar blij om. Langzaam maar zeker begint alles er weer beter uit te zien en als nu de testen op 23 december ook weer goed zijn, dan kunnen we mooi dit jaar afsluiten en starten we 2014 met een knal. Niet alleen is Kyra dan jarig op de eerste dag van het nieuwe jaar, maar dan kunnen we wellicht 2014 schoon beginnen.
