Remy alleen
16 juni 2014
Angelique brengt samen met Kyra en Sam Remy naar Schiphol. Eenmaal op Schiphol ontdekt ze weer hoe goed de band tussen Kyra en Sam is.
Angelique brengt samen met Kyra en Sam Remy naar Schiphol. Eenmaal op Schiphol ontdekt ze weer hoe goed de band tussen Kyra en Sam is.
Deze week is mijn man voor zijn werk een weekje naar Amerika. Mijn kinderen vinden dat uiteraard helemaal niet leuk, want als papa er niet is, is de balans in huis verstoord. Ik zelf vind er ook niet zo heel veel aan. Alleen koken voor de kinderen, alleen eten, alleen slapen, alleen alles doen met de kinderen…
Het is zaterdagochtend vroeg als we Remy naar het vliegveld brengen. Kyra is al 2 dagen in mineur en uiteindelijk stem ik in om Remy, samen met de kinderen, tot aan de paspoortcontrole te brengen. We maken er een speciaal dagje van: met vliegtuig spotten en veels te dure ontbijtjes eten. Maar, Kyra is blij en Sam ook. Dus daar gaan we dan, om kwart over 6 in de ochtend, op weg naar Schiphol. Bij het eerste aanblik van een vliegtuig schiet Sam al bijna uit zijn stoel en eenmaal op het vliegveld aangekomen, is hij bijna niet meer weg te slaan uit de vliegtuigenwinkel. Alles moet op zijn verlanglijstje… want ja: “Sinterklaas koopt echt wel allus hoor mam!” Wanneer we eindelijk weer verder kunnen gaan en we na het ontbijtje naar de paspoortcontrole gaan, zie ik langzaam maar zeker een paar stille tranen over Kyra haar wang rollen. Ze probeert zich groot te houden, maar wanneer het afscheid nemen daar is begint ze hartverscheurend te huilen. Papa mag niet weg en ze gaat hem zooo missen! Remy doet zijn best om alles zo nuchter mogelijk te benaderen en ook ik moet een paar tranen wegslikken om Kyra op te kunnen vangen. Sam heeft niet veel van al het drama en geeft zijn vader een kus. “Doe je Captain Amerika de groetjes, pap? En ik ga je niet missen hoor!” Het contrast met het drama van zijn zus is lachwekkend en achter ons staan een aantal mensen ook heel hard te lachen om Sam zijn nuchterheid. En als Remy in de rij voor de paspoortcontrole gaat staan en Kyra het helemaal op een hysterisch brullen zet, haalt Sam zuchtend zijn schouders op en slaat hij zijn kleine armpjes om haar heen. Fluisterend hoor ik hem zeggen dat ze niet zo verdrietig moet zijn. Grappig genoeg wordt Kyra daar rustiger van en in een flits ben ik even terug in Parijs, waar een net 2 jaar oude Sam zijn 2 jaar oudere zus troostte terwijl we in een Parijse behandelkamer waren. De band tussen mijn twee kleintjes is enorm hecht en daar ben ik zo gelukkig mee. Ik hoop voor hen beide dat dat altijd zo zal blijven.
